Τετάρτη, 20 Νοεμβρίου 2013
Μητροπολίτη Λεμεσοὺ Ἀθανάσιου
Ὁ θυμὸς εἶναι μία κίνησης ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στὴν ψυχή μας, ἀπὸ τὴ δημιουργία μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ὁποία βέβαια εἶναι φυσικὴ κίνησης καὶ κινεῖται φυσικὰ ὅταν κινεῖται κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς κακίας καὶ δὲν εἶναι φυσικὴ ὅταν κινεῖται βέβαια κατὰ τῶν ἀδελφῶν μας καὶ κινεῖται μὲ ἐλατήρια ἐμπαθῆ καὶ ἐγωιστικά.
Πραότης δὲν σημαίνει μόνο νὰ μὴ θυμώνει ὁ ἄνθρωπος ἀλλὰ εἶναι κάτι περισσότερο ἀπ’ αὐτό, ὁ ἄνθρωπος νὰ ‘χεῖ μὲς τὴν ψυχή του, νὰ βασιλεύει μὲς τὴν ψυχὴ τοῦ αὐτὴ ἡ παρουσία τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ…
(*Σύμφωνα μὲ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναϊτου). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας βλέπει τὶς ἀρετὲς ὄχι μεμονωμένες, ὄχι ὅπως τὶς βλέπουν σήμερα ἢ ὅπως μπορεῖ νὰ τὶς περιγράψει ἕνας ψυχολόγος, ἕνας ἐρευνητὴς τῆς ψυχῆς ἃς ποῦμε, ἀλλὰ ὅλες οἱ ἀρετὲς ἔχουν μία σχέση, μία συνάρτηση μὲ τὸν Χριστό, γιατί ἀρετὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι κάτι τὸ ἀνθρώπινο, ἐνῶ ἀρετὴ ἔχοντας συνάρτηση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἕνα μέσο το ὁποῖο μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὸν Χριστό.
Ἐὰν οἱ ἀρετὲς γίνουν σκοπὸς στὴ ζωή μας τότε ἀπολυτοποιοῦμε αὐτὲς τὶς ἀξίες καὶ γίνονται εἴδωλα οἱ ἀρετὲς καὶ καταλήγουμε σὲ μία «φυσικὴ τελείωση» τοῦ ἀνθρώπου. Κι ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἐνάρετος φυσικά, σὲ φυσιολογικὰ πλαίσια, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ μπορεῖ νὰ προσφέρει.
Ὁποιαδήποτε κίνησης ποὺ ὑπάρχει γύρω μας, φυσικὴ κίνησης ,διάφορα συστήματα, διάφορες σχολές, ἡ φιλοσοφία ἀκόμα προσφέρουν μιὰ φυσικὴ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία προσφέρει τὴν θέωση ἡ ὁποία εἶναι ὑπὲρ τὴν φύσιν, εἶναι μία σχέση, ἕνωση μὲ τὸν ζῶντα Θεὸ τὸν Χριστὸ ἡ ὁποία εἶναι ὑπερφυσική.
Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο οἱ ἀρετὲς δὲν εἶναι ποτὲ σκοπός, εἶναι τὸ μέσο το ὁποῖο μᾶς ὁδηγοῦν πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σκοπός μας, γι’ αὐτὸ λοιπὸν εἶναι βασικὸ σημεῖο τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ μᾶς χαρακτηρίζει, νὰ μᾶς διακατέχει στὴν πορεία μας. Ὅτι ἐμᾶς δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ προτερήματα, οὔτε οἱ ἀρετὲς ἀκόμη μᾶς ἐνδιαφέρουν, οὔτε τὰ φυσικὰ γνωρίσματα τῆς ἀνθρώπινής μας φύσης.
Αὐτὰ δὲν χρειαζόταν ὁ Χριστὸς νὰ μᾶς πεῖ νὰ τὰ κάνουμε, αὐτὰ εἶναι ὁ ἴδιος μας ἐαυτός, τὰ λένε τόσα συστήματα γύρω μας. Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει κάτι πέραν τοῦτον καὶ αὐτὸ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, τὸ πρόσωπο τὸ συγκεκριμένο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι λοιπόν, οἱ Ἅγιοι ὅταν τὰ περιγράφουν αὐτὰ τὰ πράγματα, τὰ περιγράφουν πάντοτε μὲ βάση καὶ μὲ ἀπόλυτον σκοπὸ καὶ τέλος τὴν συνάντηση καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου πνεύματος τοῦ Θεοῦ.
Πηγή: Κοινωνία προσώπων Γαλιλαία KAI agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com
Οἱ ἀρετὲς στὴ ζωή μας
Μητροπολίτη Λεμεσοὺ Ἀθανάσιου
Ὁ θυμὸς εἶναι μία κίνησης ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στὴν ψυχή μας, ἀπὸ τὴ δημιουργία μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ὁποία βέβαια εἶναι φυσικὴ κίνησης καὶ κινεῖται φυσικὰ ὅταν κινεῖται κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς κακίας καὶ δὲν εἶναι φυσικὴ ὅταν κινεῖται βέβαια κατὰ τῶν ἀδελφῶν μας καὶ κινεῖται μὲ ἐλατήρια ἐμπαθῆ καὶ ἐγωιστικά.
Πραότης δὲν σημαίνει μόνο νὰ μὴ θυμώνει ὁ ἄνθρωπος ἀλλὰ εἶναι κάτι περισσότερο ἀπ’ αὐτό, ὁ ἄνθρωπος νὰ ‘χεῖ μὲς τὴν ψυχή του, νὰ βασιλεύει μὲς τὴν ψυχὴ τοῦ αὐτὴ ἡ παρουσία τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ…
(*Σύμφωνα μὲ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναϊτου). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας βλέπει τὶς ἀρετὲς ὄχι μεμονωμένες, ὄχι ὅπως τὶς βλέπουν σήμερα ἢ ὅπως μπορεῖ νὰ τὶς περιγράψει ἕνας ψυχολόγος, ἕνας ἐρευνητὴς τῆς ψυχῆς ἃς ποῦμε, ἀλλὰ ὅλες οἱ ἀρετὲς ἔχουν μία σχέση, μία συνάρτηση μὲ τὸν Χριστό, γιατί ἀρετὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι κάτι τὸ ἀνθρώπινο, ἐνῶ ἀρετὴ ἔχοντας συνάρτηση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἕνα μέσο το ὁποῖο μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὸν Χριστό.
Ἐὰν οἱ ἀρετὲς γίνουν σκοπὸς στὴ ζωή μας τότε ἀπολυτοποιοῦμε αὐτὲς τὶς ἀξίες καὶ γίνονται εἴδωλα οἱ ἀρετὲς καὶ καταλήγουμε σὲ μία «φυσικὴ τελείωση» τοῦ ἀνθρώπου. Κι ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἐνάρετος φυσικά, σὲ φυσιολογικὰ πλαίσια, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ μπορεῖ νὰ προσφέρει.
Ὁποιαδήποτε κίνησης ποὺ ὑπάρχει γύρω μας, φυσικὴ κίνησης ,διάφορα συστήματα, διάφορες σχολές, ἡ φιλοσοφία ἀκόμα προσφέρουν μιὰ φυσικὴ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία προσφέρει τὴν θέωση ἡ ὁποία εἶναι ὑπὲρ τὴν φύσιν, εἶναι μία σχέση, ἕνωση μὲ τὸν ζῶντα Θεὸ τὸν Χριστὸ ἡ ὁποία εἶναι ὑπερφυσική.
Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο οἱ ἀρετὲς δὲν εἶναι ποτὲ σκοπός, εἶναι τὸ μέσο το ὁποῖο μᾶς ὁδηγοῦν πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σκοπός μας, γι’ αὐτὸ λοιπὸν εἶναι βασικὸ σημεῖο τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ μᾶς χαρακτηρίζει, νὰ μᾶς διακατέχει στὴν πορεία μας. Ὅτι ἐμᾶς δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ προτερήματα, οὔτε οἱ ἀρετὲς ἀκόμη μᾶς ἐνδιαφέρουν, οὔτε τὰ φυσικὰ γνωρίσματα τῆς ἀνθρώπινής μας φύσης.
Αὐτὰ δὲν χρειαζόταν ὁ Χριστὸς νὰ μᾶς πεῖ νὰ τὰ κάνουμε, αὐτὰ εἶναι ὁ ἴδιος μας ἐαυτός, τὰ λένε τόσα συστήματα γύρω μας. Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει κάτι πέραν τοῦτον καὶ αὐτὸ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, τὸ πρόσωπο τὸ συγκεκριμένο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι λοιπόν, οἱ Ἅγιοι ὅταν τὰ περιγράφουν αὐτὰ τὰ πράγματα, τὰ περιγράφουν πάντοτε μὲ βάση καὶ μὲ ἀπόλυτον σκοπὸ καὶ τέλος τὴν συνάντηση καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου πνεύματος τοῦ Θεοῦ.
Πηγή: Κοινωνία προσώπων Γαλιλαία KAI agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου