Το Ιερό Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος στην περιοχή Λιβάδια της Χίου (Εργασία μαθητών 4oυ Πιλοτικού Γυμνασίου Χίου Τμήμα: Γ3)ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Το Ιερό Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος στην περιοχή Λιβάδια της Χίου (Εργασία μαθητών 4oυ Πιλοτικού Γυμνασίου Χίου Τμήμα: Γ3)

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

4o Πιλοτικό Γυμνάσιο Χίου Τμήμα: Γ3

Σχολικό Έτος: 2012-2013 Μάθημα: Τοπική Ιστορία

Μαθητές: Φράντζη Κατερίνα, Φλάμου Δέσποινα, Τυροπώλη Μαρία και Φλαμουράκη Αγάπη

Καθηγητής: κ. Καρατζάς Κων/νος (ΠΕ 01) Εργασία Α΄ Τριμήνου

Το Ιερό Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος

στην περιοχή Λιβάδια της Χίου

To Ιερό Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος δεσπόζει της κεντρικής παραθαλάσσιας λωρίδας των Λιβαδίων, η οποία αρχίζει από την Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και φθάνει μέχρι τις εκβολές του χειμάρρου Αρμένη. Τα Λιβάδια πήραν το όνομα τους από τα παλαιότερα χρόνια λόγω της πυκνής βλάστησης της περιοχής. Η Ίδρυση του Ιερού Τάγματος είχε τόση ισχυρή επίδραση στους περίοικους και τους επισκέπτες ευρύτερα, ώστε από την εποχή της εγκατάστασης του «Δεσπότη» Παντελεήμονος Φωστίνη στο χώρο αυτό μετά το 1946 επικράτησε η ονομασία «Τάγμα του Δεσπότη».

Α) Ιστορική αναδρομή

Το Παρελθόν

Ιδρυτής του Ιερού Τάγματος υπήρξε ο μεγαλόπνοος και ταλαντούχος αείμνηστος Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης, μια από τις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες της Ελλαδικής Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας.

Ο Παντελεήμων καταγόταν από το Κρανίδι της Ερμιονίδας στην Πελοπόννησο. Καθώς ήταν άριστος χειριστής του γραπτού και προφορικού θείου λόγου, αναδείχθηκε σε έναν απ’ τους κορυφαίους ιεροκήρυκες των νεοτέρων χρόνων. Το 1922 εκλέχθηκε Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου.

Το 1927 με μια ομάδα από ομοϊδεάτες του κληρικούς, ίδρυσε στην Κύμη Ευβοίας ανεπίσημα το Ιερό Τάγμα Αγίου Παντελεήμονος, το οποίο εγκρίθηκε με απόφαση του Πρωτοδικείου Χαλκίδας, ως Ιεραποστολική Αδελφότητα, η οποία συντηρούσε Ορφανοτροφείο, Επαγγελματική Σχολή, Νοσοκομείο και άλλα φιλανθρωπικά και ευαγή Ιδρύματα.

Ως στρατιωτικός ιερέας έλαβε μέρος στους Μακεδονικούς και Βαλκανικούς Πολέμους και μπήκε με τα νικηφόρα ελληνικά στρατεύματα στην ελεύθερη πλέον Θεσσαλονίκη. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, Μητροπολίτης τότε Καρυστίας, βρέθηκε και πάλι στην πρώτη γραμμή με τους ήρωες μαχητές της Πίνδου και της Αλβανίας.

Έγινε η ψυχή της Εθνικής Αντίστασης στην Καρυστία και σ’ ολόκληρη την Εύβοια. Εξαιτίας της επικίνδυνης δραστηριότητάς του, η οποία έγινε αντιληπτή από τους κατοχικούς δυνάστες αναγκάστηκε να φυγαδευτεί στη Μέση Ανατολή. Εκεί με την απαράμιλλη δύναμη του λόγου του εμψύχωνε και ενθουσίαζε τους ξενιτεμένους Έλληνες μαχητές.

Το Νοέμβριο του 1944 επέστρεψε στην Ελλάδα. Τότε όμως αντίκρισε μια αναπάντεχη υποδοχή. Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν φροντίσει να τον απομακρύνουν από το ποίμνιό του, αντικαθιστώντας τον με άλλο Μητροπολίτη της αρεσκείας τους. Η Εκκλησία σε αντάλλαγμα τον τοποθέτησε στη θέση του Μητροπολίτη των Ενόπλων Δυνάμεων. Τον τίτλο αυτό τον διατήρησε μέχρι το έτος 1946, κατά το οποίο εκλέχθηκε Ποιμενάρχης της ιστορικής επαρχίας Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, την οποία διακόνησε μέχρι και το θάνατό του, που έλαβε χώρα το 1962.

Από τη θέση του αυτή, ο Ιεράρχης ρίχθηκε στον αγώνα για την ενότητα του ποιμνίου του, που διχάστηκε από τον εμφύλιο πόλεμο(1946–1949). Επέλεξε για μόνιμη κατοικία του την περιοχή των Λιβαδίων.
Στα Λιβάδια υπήρχε η ενορία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, πολύ μικρή σε αριθμό ενοριτών, την οποία ο προκάτοχός του Μητροπολίτης Ιωακείμ Στρουμπής από τα Θυμιανά της Χίου είχε συγχωνεύσει με την πλησιέστερη ενορία του Αγίου Λουκά.
Η ενορία του Αγίου Ιωάννη είχε ένα μεγάλο κτήμα δώδεκα περίπου κτισμάτων μέσα στο οποίο ήταν κτισμένο ο Ναός του Αγίου, ο οποίος βρισκόταν σε κάπως καλή κατάσταση.

Την τοποθεσία αυτή θεώρησε ως την πλέον κατάλληλη για την πραγμάτωση του ονείρου του, που ήταν η αναπαράσταση των Προσκυνημάτων της Αγίας Γης, δηλαδή της Ιερουσαλήμ, αλλά και των Αγίων Τόπων γενικότερα.

Ο Δεσπότης, αφού ήρθε σε διαπραγματεύσεις με την επιτροπή του Ναού, παρέλαβε το κτήμα, το οποίο μετέτρεψε σε πραγματικό Παράδεισο. Εδώ μετέφερε από την Κύμη της Εύβοιας την έδρα του Ιερού Τάγματος.

Εκτός από τα Θεία Προσκυνήματα, που αναπαράστησε μέσα σε μαγευτικούς ανθόκηπους ο Παντελεήμων ανήγειρε και ευπρεπείς θαλάμους για τη φιλοξενία απόρων μαθητών. Ο πρώτοι τρόφιμοι που φιλοξενήθηκαν εκεί ήταν είκοσι πέντε σεισμόπληκτα παιδιά από τους καταστρεπτικούς σεισμούς της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου.

Το Οικοτροφείο αυτό ιστορικά υπήρξε ο μεγάλος συνεχιστής του έργου του αείμνηστου Ποιμενάρχη έως το έτος 1978, που σήμανε το άδοξο τέλος της λειτουργίας του ύστερα από αβασάνιστη απόφαση των τότε Διοικητικών Συμβουλίων και Γενικών Συνελεύσεων, ενώ θα μπορούσε να μετατραπεί σε Ίδρυμα κοινωφελές.

Το παρόν

Ο θάνατος του Παντελεήμονος τον Μάρτιο του 1962 σφράγισε το καρποφόρο παρελθόν της γόνιμης και πολύπλευρης ευποιίας του.

Στη μεταφωστίνεια περίοδο υπήρξαν πρόεδροι που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο για την τύχη του Ιδρύματος. Διαδοχικά υπήρξαν ο τότε αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Μπεζενίτης, ο ιατρός Μιχαήλ Βουρνούς και ο έμπορος και λόγιος Γιάννης Καράλης. Από τότε το Ιερό Τάγμα ασχολήθηκε με τη λειτουργία και συντήρηση δύο Οικοτροφείων: των Αθηνών στην οδό Βουλγαροκτόνου, για τους Χιώτες φοιτητές, και των Λιβαδίων στη Χίο για τους μαθητές των ακριτικών Βορειοχώρων, τα οποία τότε δεν διέθεταν Γυμνάσιο και Λύκειο. Ιδιαίτερα το Οικοτροφείο της Χίου με το μεγάλο αριθμό των οικοτρόφων που φιλοξενούσε, εκτός από την αξιόλογη πνευματική και κοινωνική προσφορά του στη Χιακή κοινότητα συνέχισε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της ζωής του Ιδρύματος.

Βέβαια λόγοι προσαρμογής υποχρέωσαν το Ίδρυμα να προσαρμοστεί σε νέες καταστάσεις και να προχωρήσει σε αλλαγές του Καταστατικού του. Αναγνωρίσθηκε από την Πολιτεία ως φιλανθρωπικό, με τίτλο: ΙΕΡΟΝ ΤΑΓΜΑ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΝ ΕΙΔΙΚΩΣ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟΝ ΩΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΝ.

Επιτράπηκε η εγγραφή λαϊκών μελών, καθώς και γυναικών που πριν δεν προβλεπόταν από το καταστατικό του.

Αργότερα μέσα στις μεγάλες αλλαγές που επήλθαν ήταν οι αποφάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων για την τύχη της μεγάλης περιουσίας του Ιδρύματος. Αποτέλεσμα όλων αυτών των αποφάσεων ήταν να μείνει το Ιερό Τάγμα με τα ελάχιστα πενιχρά εισοδήματα και παρά τη θέλησή του να παύσει τη λειτουργία των Οικοτροφείων και να περικόψει τα βοηθήματα των φοιτητών.

Σήμερα σε μια αρμονική συνεργασία με το Διοικητικό Συμβούλιο, ο Μητροπολίτης επισκέπτεται συχνά το Ίδρυμα, προΐσταται σε Ιερές Ακολουθίες και περιβάλλει με αμέριστο ενδιαφέρον το ιεραποστολικό έργο που επιτελείται. Μέσα στο ήρεμο και κατανυκτικό περιβάλλον του Τάγματος, τελούνται τακτικές λατρευτικές συνάξεις από κληρικούς, τους οποίους ορίζει η Ιερά Μητρόπολη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.

Το μέλλον

Η σημερινή Διοίκηση του Ιερού Τάγματος στοχεύει σε υψηλότερους στόχους και προοπτικές. Επιδιώκει την αξιοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος και των κτιριακών εγκαταστάσεων με σκοπό τη φιλοξενία για πνευματικές, θεολογικές και κοινωνικές συναντήσεις, καθώς και κάθε είδους σεμινάρια με τη συμμετοχή ομάδων που μένουν στο νησί, αλλά και εκτός αυτού.

Β) Ιερά κτίσματα του κυρίως αυλείου χώρου και του ισογείου

Ο Πυλώνας

Αυτός υποδέχεται τον επισκέπτη στην είσοδο του Ιδρύματος και αποτελείται από 2 μικρά ναΰδρια του Αγίου Αντωνίου και των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Κομψοί τρουλίσκοι καλύπτουν ανάλαφρα την οροφή τους και ένας μεγαλύτερος την κεντρική είσοδο.

Το γραφείο του αείμνηστου Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονος Φωστίνη

Μετά τον Πυλώνα και στα δεξιά του εισερχόμενου επισκέπτη βρίσκεται το γραφείο του Ιδρυτή του Ιερού Τάγματος. Πρόκειται για μια μεγάλη αίθουσα με προσωπικά του αντικείμενα. Φιλοξενεί το επίσημο ξύλινο γραφείο και τη βιβλιοθήκη του. Ο χώρος αυτός, που χρησίμευε και ως τόπος υποδοχής των επισήμων επί Φωστίνη, στολίζεται με αναμνηστικές φωτογραφίες και παλαιά έπιπλα.

Ο Κεντρικός Ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

Τα παλαιότερα χρόνια ήταν γνωστός με το όνομα ΄Αγιος Ιωάννης των Παντοπωλών. Γιόρταζε στις 22 Ιουλίου την ημέρα της Χιοπολίτιδος Αγίας Μαρκέλλας. Το Σωματείο και τώρα γιορτάζει εδώ το πανηγύρι του προς τιμήν της προστάτιδάς του Αγίας.

Σήμερα, ο Ναός ανήκει στο Ιερό Τάγμα και αποτελεί το κέντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων όλων των ιερών κτισμάτων του θρησκευτικού συγκροτήματος. Είναι ρυθμού βασιλικής με κεραμοσκεπή. Χωρίζεται στον κυρίως ναό και στο Ιερό Βήμα. Στο κάτω μέρος της κεντρικής εισόδου του Ναού χαράσσεται η χρονολογία κτίσης του «1861 Αυγούστου 10». Στο εσωτερικό του στολίζεται με θαυμάσιο ξυλόγλυπτο τέμπλο, που φέρει περίτεχνες διακοσμήσεις. Εκεί είναι τοποθετημένες αξιόλογες εικόνες του 19ου αιώνα. Από αριστερά συναντούμε: τον Άγιο Λουκά, τον ΄Αρχοντα Μιχαήλ, τον Παντοκράτορα, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Άγιο Νικόλαο. Ολόκληρος, πάντως, ο εσωτερικός χώρος του κυρίως Ναού είναι φορτωμένος με πλειάδα φορητών εικόνων παλαιότερης και νεότερης τέχνης.

Το Σπήλαιο της Βηθλεέμ

Έντεκα μωσαϊκά σκαλοπάτια οδηγούν στο εσωτερικό κοίλωμα του Σπηλαίου, που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της γης. Αριστερά του υπάρχει κόγχη με Αγία Τράπεζα στο δάπεδο της οποίας χαράσσεται αστέρι που φανερώνει το σημείο, όπου γεννήθηκε ο Χριστός. Στο πάνω μέρος της είναι τοιχογραφημένοι οι ποιμένες και ο αγγελιοφόρος άγγελος. Δεξιά σε μεγαλύτερη κόγχη παριστάνεται η Φάτνη. Στη θέση της υπάρχει μια μεγάλη φορητή εικόνα της Γέννησης του Χριστού. Υπάρχει και δεύτερη σκάλα που οδηγεί στην έξοδο του Σπηλαίου.

Ο Ιερός Νιπτήρας

Δυτικά του αυλείου χώρου υπάρχει κτιστή εξέδρα, η οποία συμβολίζει το υπερώον της Αγίας Πόλης Σιών. Εδώ ο αείμνηστος Ιεράρχης Παντελεήμων, κάθε Μεγάλη Πέμπτη σε συγκινητική τελετή έπλενε συμβολικά τα πόδια 12 ιερέων, μιμούμενος το Χριστό, που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.

Ο Ναΐσκος του Αγίου Παντελεήμονα

Νοτινά του κεντρικού ναού του Αγίου Ιωάννη προβάλλει το γραφικό παρεκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα. Μια μικρή πέτρινη ημικυκλική εξέδρα στον περίγυρό του χρησιμοποιείται ως άμβωνας ή θρόνος δεσποτικός κατά τις θερινές ιερουργίες. Κοντά στην εξέδρα, η μεγάλη ιστορική καμπάνα με χρονολογία στη βάση της 1928, τονίζει ιερόπρεπα τούτο το σπάνιο σκηνικό, δίνοντας μια ελκυστική μαγεία στο χώρο.

H Τράπεζα

Πίσω από το Καθολικό του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννη και στη δυτική πλευρά του υπαίθριου χώρου, βρίσκεται η μοναστηριακή Τράπεζα. Πρόκειται για παλαιό κτίσμα, το οποίο μετασκευάστηκε στην τωρινή του μορφή. Χρησιμοποιείται για συγκεντρώσεις των μελών του Σωματείου, δεξιώσεις μετά από θρησκευτικές τελετές, ιερά Μυστήρια και μνημόσυνα.
Η πλατεία πολλαπλών χρήσεων

Στη δυτική πλευρά της Τράπεζας υπάρχει η πρόσφατα διαμορφωμένη μεγάλη πλατεία χωρητικότητας 400 περίπου ατόμων, στην οποία πραγματοποιούνται το καλοκαίρι κάθε είδους πνευματικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις.

Γ) Ιερά Κτίσματα που αναπαριστούν τα προσκυνήματα της Αγίας Πόλης, της Ιερουσαλήμ

Στον αύλειο χώρο του Τάγματος, και συγκεκριμένα από αριστερά του Σπηλαίου της Βηθλεέμ συναντάμε δύο μεγαλοπρεπείς αψιδωτές Πύλες, οι οποίες μας οδηγούν προς τα Ιερά Προσκυνήματα. Πρόκειται για αναπαράσταση των δύο ιστορικών Πυλών της Ιερουσαλήμ. Απ’ αυτές η μία είναι κτισμένη, σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηρακλείου, ο οποίος πέρασε απ’ αυτήν στις 14 Σεπτεμβρίου του 629 μ. Χ. σηκώνοντας στους ώμους του τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίον είχαν κλέψει οι Πέρσες, όταν είχαν κατακτήσει τα Ιεροσόλυμα.
Αφού περάσουμε από την ανοιχτή Πύλη της Ιερουσαλήμ προβάλλουν μπροστά μας κατά σειρά τα παρακάτω Ιερά Προσκυνήματα, αντίστοιχα εκείνων της Ιερουσαλήμ: Το Προσκύνημα του Ακάνθινου Στεφάνου και των Ήλων, το Προσκύνημα του Ιερού Γολγοθά, το Προσκύνημα της Ιερής Αποκαθήλωσης, το Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, το Σπήλαιο της εύρεσης του Τιμίου Σταυρού και το Ναΰδριο της Αγίας Βαρβάρας και, τέλος, το Προσκύνημα της Θείας Αγωνίας στον κήπο της Γεθσημανής.

Δ) Ιεροί χώροι, αξιόλογα μνημεία και λοιπά ενδιαφέροντα κτίσματα

Σε σχεδόν ολόκληρο τον πρώτο όροφο των κτιριακών εγκαταστάσεων του Τάγματος στεγάζεται το Μουσείο Εκκλησιαστικών Κειμηλίων, το οποίο λειτουργεί σήμερα με τα ακόλουθα τέσσερα τμήματα: των πολλαπλών εκθεμάτων, των παλαιών επίπλων, των Ιερών Αμφίων και των ιστορικών φωτογραφιών.

Ε) Οι δύο τάφοι

Του Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονος Φωστίνη

Πρόκειται για ένα λευκό απέριττο μαρμάρινο μνημείο, το οποίο βρίσκεται ανατολικά πίσω από το Ιερό Προσκύνημα του Παναγίου Τάφου. Εδώ, κατόπιν επιθυμίας του ιδίου του Παντελεήμονα, τοποθετήθηκε το σκήνωμά του, όταν εκείνος κοιμήθηκε το 1962.

Του Αντωνίου Παληού

Νοτιοανατολικά του κεντρικού ναού του Τάγματος ορθώνεται μεγαλόπρεπο από λευκό μάρμαρο ταφικό μνημείο, που ανήκει στον Αντώνιο Παληό, έναν από τους πρώτους ενορίτες της παλαιάς ενορίας του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Στο πάνω μέρος του παρουσιάζει παραστατικότατα γονυκλινή Άγγελο με ορθάνοιχτες φτερούγες να πενθεί τον νεκρό. Φιλοτεχνήθηκε από τον Σμυρναίο γλύπτη και ζωγράφο Θωμά Θωμόπουλο (1873 – 1937).

ΣΤ) Οι Ξενώνες

Ολόκληρος ο δεύτερο όροφος των κτιριακών εγκαταστάσεων του Τάγματος είναι χωρισμένος σε μικρά φιλόξενα δωμάτια, τους ξενώνες. Στην οροφή τους είναι κτισμένο ένα γραφικότατο νησιώτικο καμπαναριό. Τα βράδια ένας πελώριος ολόφωτος σταυρός που στέφει την κορφή του καμπαναριού στέλνει μηνύματα ελπίδας στα διερχόμενα πλοία και στους ναυτικούς.

Πηγή:

1)Αξιωτάκη Ανδρέα Σ. , Δρ. Θεολογίας, Ιερό Τάγμα Αγίου Παντελεήμονος, Η Νέα Ιερουσαλήμ στην Αγιοτόκο Χίο, Σύντομο οδοιπορικό, Χίος 2009.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 504/146/19-2-2013ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 504/146/19-2-2013

Ἀρ. Πρωτ.: 504
 

Ἀρ. Διεκπ.: 146

Ἐν Χίῳ τῇ 19ῃ Φεβρουαρίου 2013

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Διά τοῦ παρόντος, γνωρίζομεν ὑμῖν, ὅτι καθιερώθη ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν, ὅπως τήν Κυριακήν τῆς Μελλούσης Κρίσεως (Ἀπόκρεω) ἑκάστου ἔτους, τελεῖται μνημόσυνον εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ναόν Χίου, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν πάντων τῶν ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ ἡμῶν ἀρχιερατευσάντων.

Ὅθεν παρακαλοῦμεν ὑμᾶς, ὅπως, εἰ δυνατόν, μετά τό τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας καί ὥραν 10ην π.μ. προσέλθητε εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ναόν διά νά συμμετάσχητε εἰς τό ἐν λόγῳ Μνημόσυνον.

Ἐντολῇ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ο ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΣ

Ἀρχιμανδρίτης

Γεώργιος Κ. Λιαδῆς

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013 - ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν ΠΗΓΗ :ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013 - ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν

ΠΗΓΗ :ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 6

Κυριακή ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν

17 Φεβρουαρίου 2013

(Β΄Κορ. στ΄ 16 – ζ΄ 1)

«ὑμεῖς ἐστε ναός Θεοῦ ζῶντος»

Τό σῶμά μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως καί τό σῶμα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, εἶναι ναός καί κατοικία τοῦ Θεοῦ! Αὐτό μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος καί μᾶς ὑπενθυμίζει τήν σχετική ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ: «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς». Ἐφ ὅσον τό σῶμά μας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλουμε νά τό ἀντιμετωπίζουμε μέ ἀπόλυτο σεβασμό.

Μέ πόσο σεβασμό καί ἱερό δέος ἀντιμετωπίζουμε τό ναό τοῦ Θεοῦ! Ἕνα μεγαλοπρεπῆ ναό, ἀλλά καί ἕνα ταπεινό καί φτωχό ἐξωκκλήσι. Ἕναν ἀκέραιο, ἀλλά καί ἕναν μισογκρεμισμένο καί ἐρειπωμένο ναό...Μέ τόν ἴδιο σεβασμό πρέπει νά στεκώμεθα μπροστά στό ὑγιές, ἀκέραιο καί ὄμορφο, ἀλλά καί στό ἀσθενικό, ἀνάπηρο κάι δύσμορφο σῶμα. Στίς περιπτώσεις ἰδίως πού ἡ φυσική φθορά καί ὁ πόνος ἔχουν ἐρειπώσει τό ναό τοῦ Θεοῦ, ἄς μή τό λησμονοῦμε, καί τότε ἀκόμη βρισκόμαστε μπροστά σέ ναούς, στούς ὁποίους ὀφείλουμε κάθε σεβασμό...Τό σῶμα, πού εἶναι καχεκτικό καί δύσμορφο, τό σῶμα πού ὑποφέρει ἀπό τήν ἀρρώστια, τό σῶμα αὐτό εἶναι ἕνας ραγισμένος ναός τοῦ Θεοῦ, πρός τόν ὁποῖο ὀφείλουμε τόν ἀπεριόριστο σεβασμό μας! Οἱ γέροντες γονεῖς μας, πού πάσχουν ἀπό χρόνιες παθήσεις, οἱ ἀσθενεῖς, οἱ κατάκοιτοι τῶν νοσοκομείων καί τῶν άσύλων, εἶναι καί αὐτοί ναοί τοῦ Θεοῦ, τούς ὁποίους πρέπει νά σεβώμεθα καί νά ἐξυπηρετοῦμε.

Εἶναι ἰδιαίτερη τιμή νά ἐξυπηρετεῖ κανείς τό ναό τοῦ Θεοῦ. Νά φροντίζει γιά τήν ἀνέγερσι καί τόν ἐξωραϊσμό, τήν καθαριότητα καί τήν «εὐπρέπεια» τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν ἀναστήλωσί του ἀκόμη, ὅταν χρειάζεται, ὥστε τόν ἐρειπωμένο ναό νά τόν ἀποδίδει καί πάλι στήν λατρεία τοῦ Θεοῦ! Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ἰδιαίτερα αὐτούς πού διακονοῦν τό Ναό: «Ἁγίασον, Κύριε, τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ Οἴκου σου», εὔχεται.

Ὅταν ἀσχολούμεθα μέ τή διατροφή, τή συντήρησι, τήν ἀγωγή ἤ τή θεραπεία καί νοσηλεία τοῦ σώματος, διακονοῦμε τό ναό τοῦ Θεοῦ.

Ἡ μητέρα καί ὁ πατέρας πού φροντίζουν γιά τή διατροφή καί τή συντήρησι τῶν παιδιῶν τους, διακονοῦν τούς ἔμψυχους αὐτούς ναούς τοῦ Θεοῦ. Ἡ σκέψις αὐτή μπορεῖ νά μεταμορφώσει τόν καθημερινό ἀγώνα καί τή φροντίδα τῶν γονέων γιά τά παιδιά τους καί τήν ὁποιανδήποτε προσφορά πρός αὐτά νά τήν κάνει πιό πρόθυμη, πιό ἤρεμη, πιό προσεκτική.

Ὁ γιατρός καί ἡ ἀδελφή νοσοκόμος, πού μοχθοῦν γιά τή θεραπεία καί τή νοσηλεία τῶν ἀσθενῶν, ἀναστηλώνουν ἐρειπωμένους ναούς τοῦ Θεοῦ. Κάθε μέλος καί ὄργανο τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι καί μιά ψηφίδα τοῦ ἔμψυχου ναοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἀξίζει ὅλο τους τό σεβασμό καί τήν προσοχή.

Ὁ ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι Ἅγιος, ἀφιερωμένος στή δόξα καί τήν λατρεία τοῦ Δημιουργοῦ μας. Γι’αὐτό καί τόν διατηροῦμε καθαρό καί ἀμόλυντο ἀπό κάθε ρυπαρότητα.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τό σῶμά μας. Λέει ὁ Ἀπόστολος: «Ἄς καθαρίσωμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε τι πού μολύνει τό σῶμα καί τό πνεῦμά μας, καί ἄς ἐπιδιώκωμε τόν ἁγιασμό μας». Ὁ ἁγιασμός, ἡ ἀποφυγή δηλαδή κάθε ἁμαρτίας, μεταβάλλει τό σῶμα σέ ναό, σέ ὄργανο δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, κάθε βῆμα μας γιά τήν κατάκτησι τῆς ἁγιότητος εἶναι καί ἕνα «ὡσαννά» μπροστά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Κάθε σταγόνα ἱδρῶτος πού χύνουμε γιά τήν ὑπερνίκησι τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του, εἶναι καί ἕνα «ἀλληλούϊα» στόν ἀναστημένο Κύριο, πού νίκησε τό θάνατο.

Γιά τό ἀνθρώπινο σῶμα ὁ Χριστιανισμός συνιστᾶ σεβασμό, ἐξυπηρέτησι καί ἁγιασμό. Τά τρία αὐτά στοιχεῖα συνθέτουν τήν πιό γνήσια στάσι μπροστά στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὅσοι τηροῦν τή στάσι αὐτή μέσα στή ζωή εἶναι μιά ἐλπίδα γιά τή σημερινή ἀνθρωπότητα. Ἐλπίδα νά σταματήση τό κατακύλισμα τῆς περιφρονήσεως καί ἐκμεταλλεύσεως τοῦ ἀνθρώπινου σώματος καί ἀφετηρία γιά μιά νέα ἐποχή, ὅπου τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου θά ἔχει τή σωστή του θέσι ἀνάμεσα στίς ἄλλες ἠθικές καί πολιτιστικές ἀξίες.

AΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΧΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Eγεννήθη τήν 1η Ἰουλίου 1869 στή Βορειοανατολική περιοχή τῆς Χίου, στά λεγόμενα Λειβάδια, ἐνορία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Οἱ γονεῖς του, ὁ Κωνσταντῖνος καί ἡ Ἀγγεριώ, ἦταν θεοσεβεῖς ἄνθρωποι, κατάγονταν ἀπό τά Καρδάμυλα, καί πρός τιμήν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τοῦ ἔδωσαν τό ὄνομα Ἀργύριος.

Στά πρώτα του χρόνια ἐργάσθηκε σάν ὑποδηματοποιός. Τό 1887 προσελκύεται στήν μοναχική ζωή, μέ τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Ὁσιωτάτου Ἡγουμένου τῆς Σκήτης τῶν Ἁγίων Πατέρων Γέροντα Παχωμίου. Ἀργότερα, τό 1898, γίνεται μοναχός καί λαμβάνει τό ὄνομα Ἄνθιμος.

Πλημμυρισμένη ἡ καρδιά του ἀπό θεῖο ἔρωτα πρός τόν Πανάγαθο Θεό καί ἀφοσιωμένος στή λατρεία του νυχθημερόν προσεύχεται καί ὑμνεῖ τήν Δόξα του Παναγίου Θεοῦ. Πρῶτος στούς κόπους, πρῶτος στίς προσευχές, πρῶτος στήν ἄσκηση. Ὅμως, κλονίζεται ἡ ὑγεία του καί ὁ Γέροντας τοῦ ἐπιτρέπει νά μένη στήν πόλη γιά ἰατρική περίθαλψη.

Ἐκεῖ, στό πατρικό του κτῆμα, στά Λειβάδια, κτίζει κελλί, ἀσκητεύει ἐργαζόμενος στήν τέχνη τοῦ ὑποδηματοποιοῦ βοηθώντας τούς γονεῖς του καί προσφέροντας τόν ὀβολόν του στούς ἀναξιοπαθοῦντες Χριστιανούς. Τό 1909 γίνεται Μεγαλόσχημος ἀπό τόν διάδοχο τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τῆς Σκήτης τῶν Ἁγίων Πατέρων Ἱερομόναχον Ἀνδρόνικον Καραβάναν καί τό 1910 μεταβαίνει στό Ἀδραμύττιο τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου χειροτονεῖται Διάκονος στό Κορδελλιό τῆς Σμύρνης, στίς 7 Νοεμβρίου, ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἐφέσου Ἰωακείμ καί, τήν ἑπομένη ἡμέρα, Πρεσβύτερος, ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Μυρίνης Ἀλέξανδρο, μέ ἐπιδοκιμασία τοῦ Θεοῦ διά σεισμικῆς δονήσεως.

Σέ λίγο, γίνεται πνευματικός στή Σμύρνη. Οἱ Ἀδραμυττινοί διηγοῦνται πολλά γιά τήν ἁγία ζωή του, τίς θεραπεῖες ἀρρώστων καί δοκιμαζομένων καί γενικά τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού κατοικοῦσε πλουσιοπάροχα στόν Ἅγιο Ἄνθιμο.

Τό 1911 ἐπισκέπτεται τό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἀποκτήσει ἐμπειρίες ἀπό τήν Ἁγία ζωή τῶν Μοναχῶν.

Τό 1912 ἔρχεται στή Χίο καί ὁ Μητροπολίτης Χίου Ἱερώνυμος (Γοργίας) τόν διορίζει Ἐφημέριο στό Λεπροκομεῖο τῆς Χίου. Ἀπό τότε ἀρχίζει ἡ μεγάλη δράση του. Μέ τή χάρη τῆς «Παναγίας Ὑπακοῆς», μιᾶς θαυματουργοῦ Ἱ. Εἰκόνος, καί μέ τή δυνατή πίστη, τήν φλογερή προσευχή καί τή σκληρή ἄσκηση τοῦ Ἁγίου ἐπιτελοῦνται θαύματα.

Ὁ λεπρός μοναχός Νικηφόρος Τζανακάκης, πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου, ἀναφέρει, πώς ὁ μοναχός Γεράσιμος Μίχαλος κατέγραψε 38 θεραπεῖες δαιμονισμένων, ἐκτός τῶν ἄλλων ἰάσεων, ὁ ἴδιος δέ ἔγινε μάρτυρας πολλῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου, ἀπό τά ὁποῖα 18 καταγράφει ἐπώνυμα. Ἀκόμη, πιστοποιοῦνται καί ἄλλα, τουλάχιστον 20, πού ἐπιτελέσθηκαν μετά τήν κοίμησή του.

Τό 1914, μετά τόν πρῶτο μικρασιατικό διωγμό, πολλές μοναχές τῆς Μ. Ἀσίας εὑρῆκαν ἄσυλο καί προστασία κοντά στόν Ἅγιο – Γέροντα. Τό γεγονός αὐτό ἐνίσχυσε καί ἕνα παλιό κρυφό πόθο του νά ἱδρύση Μοναστήρι καί μάλιστα πρός τιμήν τῆς Παναγίας «Βοηθείας», παλαιᾶς εἰκόνας, πού εἶχε σάν οἰκογενειακό του κειμήλιο.

Ὅμως, συνάντησε πάρα πολλές δυσκολίες,εἰρωνεῖες, βρισιές καί συκοφαντίες ἀπό πολλούς. Ὅμως, ὁ Γέροντας, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί «τῇ συνεργείᾳ τῶν μεγάλων εὐπατρίδων καί εὐεργετῶν Ζαννῆ καί Καλλιόπης Μιχάλου», ἔλαβε τήν περιπόθητη ἄδεια στίς 5 Νοεμβρίου 1927. Στίς 19 Φεβρουαρίου 1928, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεῳ, γίνεται ὁ Ἁγιασμός τῶν θεμελίων καί ἀρχίζει ἡ ἀνοικοδόμηση, ἡ ὁποία, μέσα σέ μιά διετία, ὁλοκληρώνεται, καί, λόγῳ τῆς τότε οἰκονομικῆς κρίσεως καί τῶν φοβερῶν ἐμποδίων πού συναντοῦσε διαρκῶς, μόνον σέ θαῦμα μπορεῖ νά ἀποδοθεῖ.

Τό 1930 τό Μοναστήρι, πού ὀνομάστηκε Ἱερός Παρθενών Παναγίας «Βοηθείας», ἄρχισε νά λειτουργεῖ ὑποδειγματικά. Ἡ δραστηριότητα τοῦ Ἁγίου Ἀνθίμου δέν ἐξαντλήθηκε μόνον στήν ἄσκηση, στίς προσευχές καί τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς. Ἐξαπλώθηκε, πρωταρχικά, στή πνευματική καθοδήγηση τῶν ψυχῶν, χαρίζοντας τό ξαλάφρωμα καί τήν πνευματική ἀνακούφιση, σ’ ὅσους ἐναπόθεταν σ’ αὐτόν τά προβλήματά τους, καί, στή συνέχεια, σέ ὅλους τούς τομεῖς τῶν ἀνθρώπινων ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων του, ὅπως, τήν φιλανθρωπία καί τήν φιλοξενία. Ἀκόμη, καί ὡς ἐμπειρικός γιατρός, θεράπευε πολλές ἀρρώστιες, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσφορά του ἦταν ἀνεκτίμητη καί στόν ἐθνικό τομέα, ἰδιαίτερα κατά τήν περίοδο τῆς Κατοχῆς. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, πού τόν ἔζησε καί γιά πολλά χρόνια ἀπόλαυσε τήν εὐεργετική ἐπίδραση τῆς ἁγιότητός του, τόν δέχθηκε καί τόν τίμησε ἀμέσως μετά τήν ὁσιακή του κόιμηση, στίς 15 Φεβρουαρίου 1960, σάν Ἅγιο, ἐπικαλούμενος τίς, πρός τόν Δεσπότη Χριστό, πρεσβεῖες του.

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ.κ.ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ἱκανοποιώντας τό αἴτημα τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος, ἐκίνησε τήν προβλεπόμενη διαδικασία γιά τήν, ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐπίσημη ἀναγνώρισί του. Ἔτσι, τήν 7ην Ὀκτωβρίου 1991, ὑποβάλλει πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν, ἐπί τούτῳ, εἰσήγησή του. Στή συνέχεια, ἡ Ἱερά Σύνοδος, μέ τό ὑπ’ἀριθ. 3517/20-12-1991 ἔγγραφό της πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἀποστέλλει τόν σχετικό φάκελλο καί παρακαλεῖ γιά τήν ἔκδοση Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τῆς ἀναγνωρίσεως ὡς Ἁγίου τοῦ Ἱερομονάχου Ἀνθίμου Βαγιάνου. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, μέ τήν ὑπ’ἀριθ. 1148/14-8-1992 Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη, συναριθμεῖ στούς Ὁσίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τόν Ὅσιο Ἄνθιμο. Ἔτσι, τήν 15η Φεβρουαρίου 1993, στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς «Βοηθείας», τελεῖται ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ.κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ἡ πρώτη ἐπίσημη Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στήν ἱερά μνήμη του.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄

Νέον στήριγμα Ὀρθοδοξίας, νεοκόσμητον ἄνθος ἁγνείας,
Νικομηδείας Ἀνθίμου συνώνυμος τῶν ἀρετῶν τε ἐκείνου ὁμότροπος,
νέων Ὁσίων σφραγίς, καί ἀγλάισμα, Πάτερ Ἄνθιμε,
τῆς Χίου πάσης τό καύχημα, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε,
δωρήσασθε ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

ΠΗΓΗ : ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ἀριθμός 4

Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν

3 Φεβρουαρίου 2013

(Β΄Κορ. δ΄ 6 – 15)

«... Καί ἡμεῖς πιστεύομεν διό καί λαλοῦμεν».

Πάντοτε, σέ κάθε ἐποχή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ χριστιανική μαρτυρία ὑπῆρξε ἔργο κατ’ἐξοχήν δύσκολο καί λεπτό. Στήν ἐποχή μας - ἐποχή μεγάλων ἰδεολογικῶν ζυμώσεων καί ἐπαναστατικῶν κοινωνικῶν ἀνακατατάξεων - ἔχει καταστεῖ ἀκόμη δυσκολότερο. Ἔτσι, πολλοί στίς μέρες μας ὁμιλοῦν γιά κρίση ἀξιοπιστίας τοῦ χριστιανικοῦ λόγου καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας. Ὑποστηρίζουν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπουσιάζει ἀπό τόν στίβο τῆς ζωῆς, οἱ χριστιανοί δέν συμμετέχουν στίς τεράστιες κοινωνικές διεργασίες πού συντελοῦνται γύρω τους. Δέν ἀκούγεται ἡ φωνή τους ἐπάνω στά μεγάλα προβλήματα πού ἀπασχολοῦν σήμερα τούς ἀνθρώπους. Προτιμοῦν τή σιωπή κάι τήν ἀναδίπλωση στόν ἑαυτό τους. Ἀλλά καί ὅταν ὁμιλοῦν – συνεχίζουν οἱ ἐπικριτές - ὁ λόγος τους εἶναι χωρίς φλόγα. Χωρίς ἰκμάδα ζωῆς. Ἀδύνατος καί ὑποτονικός. Μοιάζει σάν νά εἶναι ξεπερασμένος. Σάν νά μήν ἀφορᾶ τούς σημερινούς ἀνθρώπους καί τίς παροῦσες συνθῆκες ζωῆς, ἀλλά ἀνθρώπους καί καταστάσεις παρωχημένων ἐποχῶν.

Εἶναι δύσκολο νά προσδιορίσουμε πόσο βάσιμες εἶναι οἱ αἰτιάσεις αὐτές. Ἀσφαλῶς ὑπάρχει μεγάλη δόση ὑπερβολῆς. Ὅμως, εἶναι ἐξ ἴσου βέβαιο ὅτι φανερώνουν καί τήν ἀνάγκη, τή δίψα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, γιά ἕναν γνησιότερο χριστιανικό λόγο. Γιά μιάν αὐθεντικότερη χριστιανική μαρτυρία.

Ὁ χριστιανικός λόγος, ἀδελφοί μου, εἶναι καρπός τῆς πίστεως. Αὐτό ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Ἔχοντες δέ τό αὐτό πνεῦμα τῆς πίστεως κατά τό γεγραμμένον, ἐπίστευσα διό ἐλάλησα, καί ἡμεῖς πιστεύομεν διό καί λαλοῦμεν». Χωρίς τήν προϋπόθεση τῆς πίστεως οὔτε μπορεῖ, μά οὔτε καί ἔχει τό δικαίωμα νά ὁμιλεῖ κάποιος γιά τό Χριστό. Ὁμιλοῦμε γι’ Αὐτόν στόν Ὁποῖο πιστέψαμε. Μαρτυροῦμε γι’ Αὐτόν πού ἀξιωθήκαμε νά γνωρίσουμε διά τῆς πίστεως. Διότι ἡ πίστη στή βαθύτερή της ὑπόσταση δέν εἶναι μιά θεωρητική ἀποδοχή ἤ μιά ἰδεολογική τοποθέτηση, ἀλλά ὁ ἐσωτερικός φωτισμός τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δυνατότητα πού χαρίζει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο νά Τόν ἀγαπήσει καί νά Τόν γνωρίσει. Καί ὅταν αὐτό ἐπιτευχθεῖ, τότε κι ἐμεῖς θά μποροῦμε νά ἐπαναλαμβάνουμε τόν λόγο τῶν Ἀποστόλων: «Οὐ δυνάμεθα ἡμεῖς ἅ εἴδομεν καί ἠκούσαμεν μή λαλεῖν» (Πράξ. δ΄, 20).

Σήμερα, ἄν ὑπάρχει κρίση ἀξιοπιστίας τοῦ χριστιανικοῦ λόγου, αὐτό ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στό γεγονός ὅτι τόσο ἡ ἐκκλησιαστική μας διδασκαλία ὅσο καί ἡ μαρτυρία τῶν χριστιανῶν δέν ἀποτελοῦν μαρτυρία πίστεως. Ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ μιλοῦμε γιά χίλια δυό πράγματα, ὄχι ὅμως γιά «τό μυστήριον τοῦ Χριστοῦ»(Κολ. δ΄, 3), στό ὁποῖο θέλομε καί πρέπει νά πιστεύουμε. Ἡ πίστη μας ἐμφανίζεται σάν ἰδεολόγημα. Ὁ λόγος μας ἀποδεικνύεται χωρίς οὐσία. Ἡ μαρτυρία μας ἐκδηλώνεται ὡς ἰδεολογική διακήρυξη ἤ ἀντιπαράθεση πρός τά πιστεύματα τῶν ἄλλων.

Ἄν, λοιπόν, ἐπιθυμοῦμε ὁ λόγος καί ἡ μαρτυρία μας ὡς χριστιανῶν νά γίνουν ἀξιοπιστότεροι, τότε θά πρέπει νά ζωντανέψει ἡ πίστη μας. Ὁ «λόγος τῆς μαρτυρίας»μας (Ἀποκ. ιβ΄, 11) νά εἶναι «λόγοι τῆς πίστεως» (Α΄Τιμ. δ΄, 6) καί ὄχι «πλαστοί λόγοι» (Β΄ Πέτρ. β΄, 3). Χρειάζεται νά ἐνοικήσει μέσα μας τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί τότε, καθώς μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος, δέν θά λαλοῦμε ἐμεῖς ἀλλά τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πού θά παραμείνει στήν καρδιά μας (Ματθ. ι΄, 20). ΑΜΗΝ!