Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΟΜΑ (ή ΑΘΙΓΓΑΝΟΥΣ ή ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ)
-{ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΑΣ}-
Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
Το πρόσφατο περιστατικό με την αποκάλυψη για την μικρή Μαρία, η οποία ζούσε σε καταυλισμό αθιγγάνων στα Φάρσαλα, έφερε στην επικαιρότητα, για μια ακόμη φορά, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πληθυσμιακή αυτή ομάδα των εν λόγω συνανθρώπων μας.
Όπως είναι γνωστό σε όλους, οι άνθρωποι αυτοί έχουν –κυριολεκτικά– αφεθεί στο έλεος του Θεού από την Ελληνική –και όχι μόνον– Πολιτεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, ακόμη και από τα υποτιθέμενα πνευματικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα της χώρας.
Βέβαια, αντιτείνουν πολλοί ότι, τις περισσότερες φορές, οι ίδιοι οι Ρομά (τσιγγάνοι) δεν επιδιώκουν, ούτε καν επιθυμούν, την εξύψωση του βιοτικού τους επιπέδου, αναλώμενοι πλήρως στον νομαδικό τρόπο καθημερινής ζωής, που τους διακρίνει, αρνούμενοι κάθε είδους εξέλιξη.
Όμως τούτο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα πρώτον διότι, τουλάχιστον εδώ στη Χίο, όσοι είναι μόνιμοι κάτοικοι επί σειρά ετών και δημότες, έχουν δείξει θετικά δείγματα συμπεριφοράς και φαίνεται να εντάσσονται σταδιακά ομαλά στην τοπική κοινωνία. Και δεύτερον διότι, ευρύτερα στην Ελλάδα-αλλά και στη Χίο, ουδείς εκ της Πολιτείας έσκυψε ποτέ με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, με καρτερία και διάθεση προσφοράς ή επίλυσης στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν.
Οι άνθρωποι αυτοί (κατ΄ εμέ καταχρηστικά και ρατσιστικά αποκαλούμενοι ΄΄Ρομά΄΄ ή ΄΄τσιγγάνοι΄΄ ή ΄΄γύφτοι΄΄) έχουν ανάγκη στήριξης από δύο πλευρές: Την ηθική- πνευματική και την υλική-σωματική. Δυστυχώς, αρκετοί πένονται σωματικώς, μυριάκις τούτου, όμως, πένονται πνευματικώς, αφού κανένας δεν τους πλησίασε να τους μιλήσει για τον Χριστό και την Ορθοδοξία, με αποτέλεσμα να διάγουν βίο άσωτο, πολλάκις άνευ Βαπτίσματος, Γάμου, Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας, ακόμη και Κηδείας, δηλαδή ζώντας κατά τρόπο πρωτόγονο και ζωώδη, κυριαρχούμενοι ενίοτε από ενστικτώδη αισθήματα.
Μεταξύ των ανθρώπων αυτών, όπως και εντός όλων των κοινωνικών συνόλων και τάξεων ή ομάδων και πληθυσμών, υπάρχουν καλοί και κακοί (τόσο στη σκέψη-συνείδηση όσο και στον τρόπο ζωής).
Μεταξύ αυτών διακρίνονται άνθρωποι με λεπτά αισθήματα, με σωστή αγωγή, με αγαθές προθέσεις, με αγάπη για την Εκκλησία και την Ελλάδα, με εργατικότητα και αίσθημα επιδίωξης απονομής της δικαιοσύνης από τα αρμόδια κρατικά όργανα.
Πλείστοι όσοι διαβιούν ως ΄΄παλιατζήδες΄΄ ή ΄΄σκοινοποιοί΄΄(το επάγγελμα του Αποστόλου Παύλου) ή ΄΄καρεκλάδες΄΄ και ΄΄καπελαδώροι΄΄, προσφέροντας, έτσι, τεράστιο οικολογικό έργο το οποίο ουδείς τους αναγνωρίζει.
Κόπτονται οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί να φροντίσουν τους λαθρομετανάστες (και ορθά πράττουν έως ενός σημείου- το οποίο, όμως, έχουν υπερβεί κατά πολύ με τα κάθε είδους άσυλα, κλπ., λες και η πενόμενη Ελλάδα είναι η γη της επαγγελίας), όμως δείχνουν παντελή αδιαφορία και ανευθυνότητα- απραξία έναντι των τσιγγάνων Ελλήνων πολιτών και οπωσδήποτε παλαιόθεν μονίμων κατοίκων. (Ευθύνη για τούτο φέρει κατά ένα μέρος και η Εκκλησία. Εξηγώ το γιατί).
Αυτό έχει ως συνέπεια να έχουν πλήρη άγνοια περί Θεού, αμαρτίας, αιωνίου ζωής, ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Να είναι ακατήχητοι και ενίοτε ανάγωγοι στους τρόπους και τη συμπεριφορά. Κάποιοι, πλήρως εγκαταλελειμμένοι και ανίκανοι να εργαστούν, διαπράττουν σωρεία παρανομιών (κυρίως κλοπές και δολιοφθορές) με αποτέλεσμα να απασχολούν διαρκώς τις αστυνομικές, διωκτικές και δικαστικές Αρχές της χώρας, καθιστάμενοι επικίνδυνοι και αποβλητέοι από την πλειονότητα της κοινωνίας. Κάποιοι καίτοι μπορούν να εργαστούν με άλλο τρόπο εν τούτοις αρέσκονται σε μια τέτοια παραβατική συμπεριφορά που τους έχει γίνει καθημερινή συνήθεια.
Κι όμως, υπάρχει λύση στο ζήτημα αυτό.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι <<ένας δάσκαλος με ζήλο Θεού, μπορεί να διορθώσει- συνετίσει ολόκληρη πόλη>>.
Έτσι, κατ΄ εφαρμογή της ιερής αυτής ρήσης, έρχεται στη μνήμη μου ο μακαριστός Γέροντάς μας, Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος (Καντιώτης) ο οποίος κατόρθωσε το –για πολλούς– ακατόρθωτο και μάλιστα σε μια εποχή δυσκολότερη κοινωνικά από τη σημερινή.
Στη Φλώρινα, που ήταν Μητροπολίτης, υπήρχαν εκατοντάδες ατίθασων αθιγγάνων που έρεπαν προς την εγκληματικότητα. Φόβος και τρόμος ήσαν αρχικά. Τι έκανε ? Δεν πήγε σε καμία δημόσια Αρχή ή υπηρεσία. Ούτε σε αστυνόμο ή εισαγγελέα. Τους πλησίασε με αγάπη και στοργή, τους κατήχησε, κέρδισε την εμπιστοσύνη τους και τον αναγνώρισαν ως γνήσιο πνευματικό πατέρα τους. Έτσι, άκουγαν και εφάρμοζαν τις συμβουλές του, που σκοπό είχαν να τους εντάξουν κοινωνικά και να αναβαθμίσουν στο μέγιστο βαθμό το βιοτικό και κοινωνικό τους επίπεδο. Και αφού κατηχήθηκαν σωστά –και όχι με τρόπο ελλιπή, όπως γίνεται σήμερα η κατήχηση στους περισσότερους υπό βαπτισμό ενήλικες– τους βάπτισε ομαδικά στον ποταμό Σακουλέβα της Φλώρινας με τη συμμετοχή περισσοτέρων από 30.000 χριστιανών (κάποιοι είχαν ξεκινήσει και από την Αθήνα με δεκάδες λεωφορεία να παρευρεθούν αλλά ο εγκάθετος συνεργάτης της δικτατορίας, στρατηγός Πατίλης, γνωστός και ως ΄΄Νέρωνας της Βόρειας Ελλάδας΄΄, δεν τους άφησε να περάσουν στη Φλώρινα. Ήταν και αυτός ένας από εκείνους της ΄΄Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών΄΄, δηλαδή της θεομπαιξίας και του φασισμού).
Αλλά ο σεβάσμιος Γέροντάς μας δεν έμεινε μόνο εκεί. Κατόρθωσε να τους βγάλει από τις τρώγλες και να τους εγκαταστήσει σε σπίτια, τα οποία φρόντισε να κατασκευάσει. Ανήγειρε και Ιερό Ναό στο συνοικισμό τους όπου τελείτο η Θεία Λειτουργία ανελλιπώς και συμμετείχαν άπαντες. Τέλος, ενίσχυε ηθικά και υλικά τις οικογένειές τους, έστειλε τα παιδία τους στο σχολείο, πολλά των οποίων έλαβαν και απολυτήριο γυμνασίου, τους πάντρεψε με θρησκευτικό Γάμο και βοηθούσε προς επίλυση κάθε κοινωνικού ή προσωπικού ζητήματος τους, που τυχόν προέκυπτε.
Αυτός ήταν ο μακαριστός Αυγουστίνος. Εκείνος που δεύτερο ράσο δεν είχε. Εκείνος που, 33 χρόνια Μητροπολίτης εν ενεργεία, ουδέποτε φόρεσε την Αρχιερατική μήτρα, θεωρώντας την περιττή, λειτουργώντας με επανοκαλλύμαυχο.
Εκείνος είναι που έδειξε πρώτος τον δρόμο πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους Ρομά, τι να κάνουμε για να εκλείψει το μείζον αυτό κοινωνικό ζήτημα που έχει να κάνει με την ανέχεια και παραβατικότητά τους.
Επαναλαμβάνω ότι, εδώ στη Χίο, δεν έχουμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς γνώρισα στο παρελθόν και βοήθησα από τη θέση του Προέδρου του Δημοτικού Οργανισμού Πρόνοιας, αποκομίζοντας θετικές εντυπώσεις από την συμπεριφορά τους. Αρκεί να ξέρεις πως θα τους πλησιάσεις και πως θα τους μιλήσεις. Οι αφ΄ υψηλού συμπεριφορές απωθούν τον συνομιλητή σου. Κι εδώ, τουλάχιστον η τοπική Εκκλησία, τους έχει αγκαλιάσει. Τα περισσότερα παιδιά τους είναι βαπτισμένα και οι οικογένειές τους έχουν μια κάποια επαφή με τους Εφημερίους των ενοριών διαμονής τους. Μάλιστα, προ μηνών, ο Επίσκοπός μας, κ. Μάρκος, έδειξε ενδιαφέρον για μια νέα ομάδα είκοσι και πλέον ατόμων που εγκαταστάθηκαν πρόσφατα σε περιοχή του Χαλκειούς. Με εντολή του Μητροπολίτου, τους επισκεφθήκαμε δύο φορές με τον Εφημέριο της ενορίας όπου συζητήσαμε διάφορα θέματα και τους προτείναμε να κατηχηθούν (από εμάς) και να βαπτιστούν. Πλην, όμως, το αρνήθηκαν. Αυτοί, βέβαια, δεν γνωρίζουν την περιοχή μας ούτε την ενσωμάτωση των υπολοίπων που διαβιούν εδώ σχεδόν από εικοσαετίας ομαλά. Κι έτσι έδειξαν και τις όποιες προθέσεις τους, αναφέροντας ότι έπειτα από 1-2 έτη θα αποχωρήσουν από το νησί μας. Εμείς, πάντως, είμαστε πρόθυμοι όποιος θέλει να τον κατηχήσουμε και να τον βαπτίσουμε δίχως καμία απολύτως οικονομική ή άλλη υποχρέωση εκτός από την αναμφισβήτητη υποχρέωσή του να γίνει καλός χριστιανός. Προσωπικά δε, διατίθεμαι να κατηχήσω και να βαπτίσω (ως ανάδοχος- νονός) όποιον θέλει, αρκεί ασφαλώς να διαπιστώσουμε την αγαθή πρόθεση και προαίρεση των πράξεών του.
Βέβαια, όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν και ο κουρνιαχτός καθησυχάσει, κανένας από τους δήθεν αστοχριστιανούς των ελίτ κύκλων, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αριστερίζοντες, οικολογούντες, ψευτοπροοδευτικούς, κουλτουριάρηδες, δήθεν ΄΄πνευματικούς΄΄ δεν θα ενδιαφέρεται. Κανένας και από τους μίσθαρνους μεγαλοδημοσιογράφους ή πολιτικούς της κακιάς ώρας δεν θα θυμάται τους Ρομά-τσιγγάνους ή την μικρή Μαρία των Φαρσάλων (που αν είχαν βάψει τα μαλλιά της οι φερόμενοι ως δήθεν γονείς της, δεν θα είχε αποκαλυφθεί κανένα σκάνδαλο. Φανταστείτε πόσα άλλα μπορεί να έχουν γίνει και κανένας να μην γνωρίζει τίποτε !) σε έξι μήνες από σήμερα.
Κι εκείνο που θα έχει μείνει, για μια ακόμη φορά, είναι η αδιαφορία και η ανικανότητα μας να κάνουμε τους ανθρώπους αυτούς τίμιους και παραγωγικούς Χριστιανούς Ορθόδοξους και Έλληνες.
Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι, ο αείμνηστος Γέροντας π. Αυγουστίνος, όχι μόνο δεν επέτρεπε να τους αποκαλούν ΄΄γύφτους΄΄ ή ΄΄τσιγγάνους΄΄, αλλά ούτε καν ΄΄Ρομά΄΄. Απαιτούσε να τους αποκαλούν <<Νεοφώτιστους>>, διότι ήδη είχαν πλέον γίνει ομόδοξοι αδελφοί της μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας μας.
Εμείς, κατά πόσο είμαστε ικανοί να τον μιμηθούμε ? Η διεστραμμένη κοινωνία μας, η οποία ΄΄διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο΄΄, μεριμνώντας και τυρβάζοντας περί της showbiz, του ποδοσφαίρου και άλλων φαιδρών και γραικύλων πραγμάτων, είναι σε θέση να προβεί σε πράξεις και έργα αγάπης και αρετής ή θα αρέσκεται να διαβάζει και να ακούει καθημερινά, άπραγος, για κλοπές στο δημόσιο από πολιτικούς, για φυλακίσεις, απάτες, εκτρώσεις και αγοραπωλησίες παιδιών, τύπου της μικρής Μαρίας των Φαρσάλων ?-
Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013
Σήμερα στις 8:46 π.μ.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου
Εδώ και αρκετό καιρό ήθελα να γράψω δυο λόγια για κάποιες εκ των πράξεων του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, κ. Βαρθολομαίου, μιας και αποτελεί ιερό όφλημα κάθε πιστού χριστιανού να έχει λόγο για τα τεκταινόμενα στο χώρο της Εκκλησίας (και για να μην παρεξηγηθώ, ξεκαθαρίζω: όσον αφορά πνευματικά ζητήματα και όχι ζητήματα διοίκησης-κοσμικής εξουσίας). Δεν το αποτολμούσα, όμως, για τον λόγο ότι, το στόμα και η γραφίδα μας πρέπει να κηρύττει Ιησού Χριστό και μάλιστα Εσταυρωμένο και Αναστάντα εκ νεκρών και όχι να διχάζει. Το ιερό κήρυγμα οφείλει να φέρνει τον άνθρωπο στον δρόμο του Θεού και όχι να τον απομακρύνει. Γι΄αυτό και είναι αξιοκατάκριτοι εκείνοι που, με πράξεις και λόγια, σκανδαλίζουν τους πιστούς και απομακρύνουν τον άνθρωπο από την Εκκλησία. Αλλοίμονο σ΄ εκείνους, Κληρικούς και λαϊκούς ιεροκήρυκες, εν ημέρα κρίσεως…
Τι γίνεται, όμως, όταν άνθρωποι της Εκκλησίας παρεκτρέπονται και πράττουν διαφορετικά όσων η Αγία Γραφή, οι Πατέρες της Εκκλησίας και η Ορθόδοξη παράδοση μας έχουν θεσμοθετήσει και διδάξει ? Πρέπει να σιωπούμε, μήπως κατηγορηθούμε ότι σκανδαλίζουμε και αντιμιλάμε σε πνευματικούς ανθρώπους ? Όχι. Όταν αδικούμαστε προσωπικά μπορούμε να υπομείνουμε την ταπείνωση εφόσον αυτή θα αποβεί ψυχοσωτήριος. Αλλά για ζητήματα πίστεως και δόγματος ή και παράδοσης της Εκκλησίας μια τέτοια σιωπή αποτελεί προδοσία της πίστεως ή -στην καλύτερη των περιπτώσεων- αδιαφορία που δεν αρμόζει με το ήθος και τις πράξεις των θαρραλέων αγωνιστών του Χριστού. Όπως αναφέρει γνωστός αγωνιστής θεολόγος της πίστεώς μας <<Στην Εκκλησία θέλουμε συνειδητούς χριστιανούς και όχι ευλαβείς βλαμμένους οι οποίοι δέχονται αδιακρίτως ότι τους πει κάθε ένας δήθεν πνευματικός… ή κάθε θεολόγος ΄΄αθεολόγητος΄΄>>.
Έτσι, εδώ και καιρό διαπιστώνουμε, μετά λύπης, την εμμονή του Οικουμενικού Πατριάρχη μας να συναναστρέφεται και να συμπροσεύχεται με μια σειρά αιρετικών. Παπικοί, προτεστάντες, μορμόνοι και διάφοροι άλλοι συγκεντρώνονται και συμπροσεύχονται με τελετουργικό τυπικό, οι δε επικεφαλής τους (Πάπας, κλπ) αποκαλούνται από τον Πατριάρχη αγιώτατοι, ιερώτατοι, κλπ. Δηλαδή ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναγνωρίζει ή όχι ιεροσύνη και αποστολική διαδοχή στις αιρέσεις αυτές ? Αναγνωρίζει ή όχι Μυστήρια ? Διότι, ερωτώ εγώ, εάν αναγνωρίζει στους παπικούς ιεροσύνη –πράγμα αδύνατο και ανήκουστο για την Ορθοδοξία και το Κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας– τότε πως π.χ. δεν αναγνωρίζει στους παλαιοημερολογίτες που είναι και Ορθόδοξοι ? (Εδώ είναι λεπτό το ζήτημα διότι μπορεί πολύς κόσμος να χαθεί εάν δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Ειδικά σε χώρους όπου κινούνται αρκετοί ΄΄τσαρλατάνοι΄΄. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε όλους αλλά κάποιους).
Η πλευρά του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφαίνεται ότι όλα αυτά γίνονται διότι η Ορθοδοξία πρέπει να γνωστοποιεί τον λόγο Της σε όλο τον κόσμο, ακόμη και στα άλλα δόγματα. Μάλιστα. Όμως αυτό, έχει καμία σχέση με αυτά που κάνει ο Πατριάρχης ? Έχει καμία σχέση με το να αναγνωρίζει και να αποκαλεί τις αιρέσεις και τα σχίσματα ΄΄Εκκλησίες΄΄, τους εκπροσώπους τους ΄΄αγιώτατους΄΄, να συμπροσεύχεται μαζί τους, να συνλέγουν το σύμβολο της πίστεως μας στη σωστή του εκφορά και ακολούθως διαστρεβλωμένο, να συμμετέχουν Ορθόδοξοι Ιεράρχες σε τελετές ετεροδόξων, κλπ. ?
Η Αγία Γραφή μας δίδει την απάντηση για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε έναντι των ανθρώπων αυτών (των αλλοδόξων- ετεροδόξων). Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει <<Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξεστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος>>(Τιτ. Γ΄, 10). Θα μιλήσεις μία με τον αιρετικό, θα μιλήσεις δύο, θα μιλήσεις τρεις φορές. Εάν δεις ότι εμμένει στην πλάνη του, οφείλεις να διακόψεις. Διότι ο άνθρωπος αυτός έχει εγωισμό εωσφορικό που δεν τον αφήνει να αναγνωρίσει την πλάνη του και να διορθωθεί. Επίσης, ο ίδιος Απόστολος αναθεματίζει εκείνους οι οποίοι διαστρεβλώνουν τον λόγο του Θεού και κηρύττουν πράγματα αντίθετα από την Αγία Γραφή. Από την άλλη, οι Άγιοι Απόστολοι: Ιάκωβος ο Αδελφόθεος και Ιωάννης ο Θεολόγος (και Ευαγγελιστής) αναφέρουν ότι, στους αιρετικούς, που δεν μετανοούν και δεν αναγνωρίζουν την αίρεσή τους, οφείλουμε ούτε ΄΄καλημέρα΄΄ να μην έχουμε μαζί τους (Β΄ Ιωαν. Α΄, 10), διότι η χαλαρή συναναστροφή μπορεί να αλλοιώσει τα χρηστά ήθη του ανθρώπου (Α΄ Κορινθ. ΙΕ΄, 33). Να αναφέρουμε τι είπαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας για όλα τούτα ? Να αναφέρουμε τι είπαν ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Γερμανός Κων/πολεως, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, οι κολλυβάδες πατέρες, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ο Άγιος Νεκτάριος, οι υπό των Λατίνων και Ουνιτών τελειωθέντες μυριάδες των Αγίων μαρτύρων της Ορθοδοξίας, κ.α. ? Ο Άγιος Γερμανός Β΄ Κων/πόλεως (1222-1240) ανέφερε στο ποίμνιό του: <<Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες. Ει’ δ’ άλλως, θα υποστείτε την ίδια κόλαση μ’ αυτούς>>. (Εάν αυτά τα λόγια τα χρησιμοποιήσουν σήμερα οι του παλαιού ημερολογίου, τι θα τους απαντήσουμε εμείς ?). Για να αναφερθούμε και στον ίδιο τον Κύριο ο οποίος ανέφερε ξεκάθαρα: <<Ο μεν πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται>> (Μαρκ. ΙΣΤ΄, 16). Ή όταν η Αγία Γραφή αναφέρει ότι <<και Άγγελοι να κατεβούν από τον ουρανό και να σας πουν πράγματα διαφορετικά από αυτά που σας λέγω εγώ, να μην τους πιστέψετε>> (Γαλατ. Α΄, 6-10). Που ισχύουν όλα τούτα στην περίπτωση όσων πράττει ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης ? Που ισχύουν όταν, επισκεπτόμενος Μουσουλμάνους, τους δίδει ως δώρο το Κοράνι ? Άραγε, τι θα είχε να πει ο ίδιος εάν είχε μπροστά του σήμερα τον Μητροπολίτη Χίου Πλάτωνα Φραγκιάδη, τον παπά- Σταμάτη Χαρτουλάρη, τον Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, τις χιλιάδες των Χίων μοναχών και συμπολιτών μας που εσφάγησαν σε Άγιο Μηνά, Ανάβατο, Νεά Μονή, Μελανιός, Μονή Βρεττού ? Τι θα έλεγε εάν είχε μπροστά του έναν παπά Νικόλα Πλανά, Φιλόθεο Ζερβάκο, Ιερώνυμο Αιγίνης, Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, Αυγουστίνο Καντιώτη ? Εμείς δεν είμαστε και δεν παριστάνουμε τους ζηλωτές της πίστεως. Είμαστε αμαρτωλοί, όμως –δόξα τω Θεώ– έχουμε συνείδηση και δεν υποκρινόμαστε. Κλαίμε για τις αμαρτίες μας και ζητούμε συγχώρεση εντός της Εκκλησίας μας για να σωθούμε. Προσδοκούμε στο αμέτρητο έλεος του Θεού, Εκείνου που έλαβε μορφή ανθρώπινη για να σώσει το ανθρώπινο γένος από τη δουλεία του εχθρού με το Τίμιο Σώμα και Αίμα Του και την λαμπροφόρο Ανάστασή Του. Δεν επιτρέπουμε, όμως, να αλλοιώνεται και η πίστη μας από οιονδήποτε κι αν είναι αυτός. Γι΄ αυτό και δεν σιωπούμε, εφαρμόζοντας το του ιερού Χρυσοστόμου <<Τους δημοσίως αμαρτάνοντας, δημοσίως θα ελέγχουμε>>. Όπως κι εμείς δεχόμαστε τα λάθη μας όταν μας υποδειχθούν με επιχειρήματα και με ειλικρίνεια. Κι αν εμείς, βέβαια, ακόμη σιωπήσουμε, <<και οι λίθοι κεκράξονται>> (Λουκ. Θ΄, 40) περί της αληθείας. Ο 45ος Κανών των Αγίων Αποστόλων αναφέρει χαρακτηριστικά: <<Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, εί δε επέτρεψεν αυτοίς, ώς κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω>>. Κάποιοι, φαίνεται, ότι θεωρούν τους εαυτούς των ανωτέρους ακόμη και των Αγίων Αποστόλων !!!
********** ********** ********** **********
Βέβαια, το ποτήρι ξεχείλισε και στάθηκε η αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος σημειώματος η πρόσφατη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην φερόμενη (υποτιθέμενη) γενέθλιο και πατρική οικία του σφαγέα του ελληνισμού, αιμοδιψή και αιμοβόρου Κεμάλ Ατατούρκ, στη Θεσσαλονίκη και όσα αξιολύπητα ανέφερε εκεί ο Προκαθήμενός μας. Ανέφερε ότι <<εύχεται ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του Κεμάλ Ατατούρκ>>. Μέχρι εδώ καλά. Διότι οι χριστιανοί έχουν διδαχθεί από τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστεώς μας, Κύριο Ιησού, να προσεύχονται και για όσους τους μισούν, τους αδικούν, τους διώκουν. Για όλους. Ναι ! Κι έτσι, καλά έκανε και είπε ο Πατριάρχης να συγχωρήσει τον άπιστο και απάνθρωπο αυτό Τούρκο, προφανώς για όσα κτηνώδη και διαστροφικά διέπραξε στην κατά κόσμον βιοτή του. Όμως, συνέχισε λέγοντας ότι «Είμαστε χαρούμενοι που επισκεπτόμαστε την ανακαινισμένη οικία στη Θεσσαλονίκη του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, Ατατούρκ. Ευχόμενοι, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του, ικετεύουμε τον Μεγαλοδύναμο, οι μεταρρυθμίσεις του να ζουν για πάντα και ο λόγος του “Ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στην Οικουμένη” όσο περνάει ο χρόνος να γίνεται πραγματικότητα. Με τις ευλογίες μας». Εδώ μπορεί κανείς να πει πολλά για τα λόγια του προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πρώτα –πρώτα πως είναι δυνατόν να ευλογεί τις πράξεις ενός ο οποίος έστειλε στο μαρτύριο χιλιάδες χριστιανούς. Πως είναι δυνατόν να μιλά για ειρηνικά έργα του Ατατούρκ όταν η ανεξιθρησκεία στη γείτονα χώρα είναι είδος πολυτελείας και οι χριστιανοί φοβούνται δημόσια να ομολογήσουν την πίστη τους μέχρι σήμερα (και μην βλέπετε τι γίνεται μόνο στα απέναντι παράλια, δείτε στο υπόλοιπο 98 % της Τουρκίας). Σε ποια ειρηνικά έργα προέβη ο Ατατούρκ εν σχέση με τους αλλόθρησκους και αλλόφυλους που διαβιούν στην Τουρκία και δεν είναι Μουσουλμάνοι ή Τούρκοι ? Για ποια ειρήνη, αυτή που επέρχεται δια της αγχόνης προς κάθε αλλόθρησκο ? Τέτοια λόγια μόνον ένας ανθέλληνας θα μπορούσε να πει. Έπειτα, ο κ. Βαρθολομαίος δεν επισκέπτεται προξενεία όπου πηγαίνει. Γιατί εδώ έκανε εξαίρεση ? Τόσο πολύ τον εμπνέει ο Ατατούρκ που ήθελε να υποβάλει τα σεβάσματά του στην υποτιθέμενη οικία του ? Ο Παναγιώτατος έχει λησμονήσει ότι, διπλωματία και Εκκλησία είναι δυο έννοιες αντίθετες. Δεν κάνει διπλωματία ο Πατριάρχης. Πρώτον διότι δεν είναι πολιτικός (και δεν πρέπει να είναι). Και δεύτερον εάν κάνει διπλωματία προδίδει τον Χριστό. Διότι δεν μπορεί να είναι ΄΄και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ΄΄. Αλλά και διότι διπλωματία μπορούσαν να κάνουν και οι νεομάρτυρες της Εκκλησίας μας και να μην μαρτυρήσουν υπό των Αγαρηνών γειτόνων. Μπορούσαν να συνθηκολογήσουν και να περάσουν καλά ! Όμως, εκείνοι εφάρμοσαν το του Αποστόλου <<πάντα μοι έξεστιν αλλ΄ ού πάντα συμφέρειν. Πάντα μοι έξεστιν αλλ΄ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος>> (Α΄ Κορινθ. ΣΤ΄, 12). Εκείνοι προτίμησαν να ομολογήσουν Χριστό και Ελλάδα, Ορθοδοξία και αλήθεια, και οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Οι διπλωματίες δίδουν προσωρινές λύσεις και δεν αποφεύγουν την απώλεια. Άλλο καλή διάθεση και πρόθεση έναντι των άλλων και άλλο υποταγή και προσκύνηση.
********** ************ ********** **********
Τούτα τα λόγια τα σημειώνω με πόνο ψυχής. Διότι σέβομαι τον θεσμό και το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη, ως πνευματικού επικεφαλή της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας, της νοητής νηός (σκάφους) που μας οδηγεί προς τη βασιλεία των ουρανών και τη σωτηρία. Όταν, όμως, η κεφαλή παραστρατεί ο λαός δεν σιωπά. Ας διαβάσουν ιστορία (και δη εκκλησιαστική) όσοι τυχόν σκανδαλιστούν από το σύντομο τούτο άρθρο. Ο πιστός λαός τιμά τους Αγίους, ο πιστός λαός επιβραβεύει ή εξοστρακίζει πράξεις κακών ποιμένων. Επειδή θέλουμε έναν Πατριάρχη, που να εμπνέει και να οδηγεί <<εις νομάς σωτηρίους>> (τον δρόμο της αλήθειας που σώζει και οδηγεί στην Ορθοδοξία) γι΄ αυτό και σπεύδουμε να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για όσα λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα και που απέχουν μίλια παρασάγγας από την Ορθόδοξη ζωή και θεολογία. Χρησιμοποιώ Α΄ πληθυντικό πρόσωπο διότι είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί, αυτοί που αγαπούμε τον Πατριάρχη και λυπούμαστε για όλα τούτα. Διότι τον θέλουμε Πατέρα του Γένους μας.
Εν κατακλείδι, θέλω να πω ότι, ο Παναγιώτατος πρέπει να επανεξετάσει και την περίπτωση του άδικου και παράνομου αφορισμού του εξαίρετου θεολόγου, φιλολόγου, συγγραφέα και ιεροκήρυκα κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου, του εκλεκτότερου και γνησιότερου, πνευματικού τέκνου του μακαριστού Γέροντος, Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη. Πρόκειται για έναν αφορισμό ο οποίος σκανδάλισε το ποίμνιο (τη στιγμή που δεδηλωμένοι άθεοι, αιρετικοί, διεφθαρμένοι, διαστροφείς και αρνητές της Εκκλησίας δεν αφορίζονται, αφορίστηκε ένας ταπεινός και αγνός, ανιδιοτελής ιεροκήρυκας της Εκκλησίας μας), το ποίμνιο που περιμένει να δει πότε θα παύσει να υφίσταται αυτή η αδικία, την οποία –σημειωτεόν– δεν αναγνωρίζουν στη συνείδησή τους χιλιάδες χριστιανοί, αλλά και Επίσκοποι, οι οποίοι τον καλούν να κηρύξει στους Ιερούς Ναούς τους και τον κοινωνούν. Παναγιώτατε, επανεξετάσετε την περίπτωση αυτή και δώστε τόπο στην οργή. Εγωισμοί Αρχιερέων στην Εκκλησία πρέπει να εκλείψουν, πρωτίστως για το πνευματικό καλό και την -κατά Θεόν- προκοπή των ιδίων. Εφόσον πιστεύουμε στην ύπαρξη άλλου κόσμου (ζωής) και σε κρίση του Θεού, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι, η αδικία επιστρέφει εν ουρανοίς σε εκείνον που αδίκησε τον αδελφό του επί γης.
********** ********** ********** **********
Αυτά τα λίγα με αγάπη υιική και βαθύ σεβασμό στον σεπτό Προκαθήμενό μας.-
Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 2013
ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗ "ΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ" ΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΝΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟ /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Από τις σχολές Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου Ψαρών και Οινουσσών, ανακοινώνεται ότι οι συναντήσεις για το μήνα Νοέμβριο θα πραγματοποιηθούν τις παρακάτω ημέρες και ώρες:
Για τις ομιλίες του Νοεμβρίου έχει οριστεί εισηγήτρια η κα Ιωάννα Κουμή, καθηγήτρια Φιλόλογος Ψυχολόγος με θέμα «Σχολική βία».
Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΥ
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου
Στη σύγχρονη εποχή της ηθικής κρίσης και της κρίσης των αξιών, εκ μέρους πολιτικών και πολιτών, η αγιοτόκος νήσος Χίος έχει να προβάλει την ιστορία του μοναχισμού η οποία είναι λαμπρή και εξαίρετη.
Οι Ιερές Μονές, οι Σκήτες και τα Ασκητήρια αποτέλεσαν ανέκαθεν εστίες πνευματικής, ψυχικής και ηθικής ανάτασης, έσωσαν δε χιλιάδες κόσμου που προσέτρεξε στα ασφαλή αυτά καταφύγια επιζητώντας ελπίδα και σωτηρία.
Τιμώντας τους Οσίους Πατέρες μας τιμούμε την ίδια την παράδοση της Εκκλησίας μας, την ίδια τη ζωή, για την επιβίωση της οποίας (ζωής κατά κόσμον) αδήριτη ανάγκη είναι και σήμερα, να προστρέξουμε στις πηγές του Μοναχισμού και να γευθούμε των ζωογόνων, αιωνίων, ρημάτων του Κυρίου.
Στις 27 Οκτωβρίου ε.ε. συμπληρώνονται 108 χρόνια από την Οσιακή Κοίμηση του Αγίου Γέροντος Παχωμίου του Χίου, Ιδρυτού και Κτήτορος της Ιεράς Σκήτης των Αγίων Πατέρων και του Ιερού Παρθενώνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Χίου.
Για την Αγία μορφή του Γέροντος Παχωμίου έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν αναλύοντας την τεράστια προσφορά του τόσο στην Αγία μας Εκκλησία όσο και στον τόπο.
Ο Γέροντας Παχώμιος γαλούχησε και ανέδειξε εκατοντάδες χριστιανούς, Κληρικούς και λαϊκούς, ακόμη και Αγίους (όπως ο Άγιος Νεκτάριος, Επίσκοπος Πενταπόλεως - ο εν Αιγίνη και ο Άγιος Άνθιμος, Ιδρυτής και κτήτορας της Ιεράς Μονής Παναγίας ΄΄Βοηθείας΄΄ της Χίου) και το όνομά του συνδέθηκε στενά με την άνθιση και ανάπτυξη του Μοναχισμού στο νησί μας.
Η Ιερά Σκήτη των Αγίων Πατέρων και του Αγίου Κων/νου τιμώντας και φέτος τη σεπτή του μνήμη διοργανώνουν πανηγυρικές λατρευτικές συνάξεις στην Ιερά Σκήτη των Αγίων Πατέρων το προσεχές διήμερο 26 & 27/10. Οι φιλέορτοι και φιλομόναχοι συμπολίτες μας καλούνται να τιμήσουν τη μνήμη του Αγίου Γέροντα ποικιλοτρόπως. Ήδη, η σεβασμία Ιερά Σκήτη των Αγίων Πατέρων γνωστοποίησε και φέτος τα της πανηγύρεως αυτής, με την έκδοση ενός καλαίσθητου εντύπου, όπου, δίδεται πνευματικό, ενισχυτικό και παρηγορητικό, μήνυμα αναφορικά με την βιοτή του τιμωμένου Οσίου Γέροντος Παχωμίου.
Για την μνήμη του Γέροντος Παχωμίου έχει εκδοθεί (ήδη από το έτος 2007) ένα ψυχωφελές εγχειρίδιο του Καθηγητή Φιλολογίας κ. Αντωνίου Χαροκόπου υπό τον τίτλο <<Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ – ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΎ ΒΙΟΥ – ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ – ΕΠΙ ΤΗ ΕΠΕΤΕΙΩ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ>> το οποίο διανέμεται δωρεάν στους πιστούς και από το οποίο αντλούμε τα παρακάτω περί του Γέροντος (σελ. 6-7) :<< …Τη ζωή της απολύτου απονεκρώσεως των ποικιλωνύμων επιθυμιών και παθών και της πλήρους υποταγής των του κόσμου εβίωσε ο σημερινός τιμώμενος Όσιος Παχώμιος. Το ιστορικό σπήλαιο, οι ναοί της Σκήτης, οι πλαγιές, οι βράχοι και τα δένδρα του Προβατείου Όρους μαρτυρούν αψευδώς περί της αληθείας αυτής. Διήλθε τη ζωή του στη Σκήτη σκληρώς αγωνιζόμενος κατά του ΄΄παλαιού΄΄ ανθρώπου. Με την παροιμιώδη αυστηρότητα, η οποία τον διέκρινε, νικηφόρος αγωνίσθηκε κατά των παθών και κατά του ΄΄δολίου πολεμήτορος΄΄, ήθλησε με τις ολονύκτιες (και ημερήσιες) προσευχές και γονυκλισίες και εξαντλητικές νηστείες καταφλέγοντας τις γήινες επιθυμίες και απονεκρώνοντας το εγκόσμιο φρόνημα, ευαρέστησε τον Κύριο με το μαρτύριο της συνειδήσεως και των δακρύων. Τέλος, κατέλιπε πνευματικά αναστήματα μεγάλων αρετών και αγιότητος, όπως ο Επίσκοπος Ιωακείμ Φορόπουλος και οι Άγιοι Νεκτάριος και Άνθιμος της Χίου.
Με τους πολυετείς και σκληρούς πνευματικούς του αγώνας ανεδείχθη πολύαθλος και πολυνίκης αθλητής, κυριαρχούσα μορφή του Χιακού Μοναχισμού τον ΙΘ΄ αιώνα, αγαπητός και σεβαστός από όλους και με τις πολλές και ποικίλες προσφορές του στον μοναχισμό της Χίου και εκτός αυτής, στη Χιακή Εκκλησία, στους πιστούς και στην κοινωνία.
Σημειώνομεν ακόμη ότι ο Όσιος επανέφερε τον παραδοσιακό κοινοβιακό τρόπο οργανώσεως των Μονών στη Χίο.
Τον αυστηρό του Κανονισμό, τον οποίο επέβαλε και εφήρμοσε στη Σκήτη (των Αγίων Πατέρων) και στον Ιερόν Παρθενώνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, τις γενικές αρχές και το κοινοβιακό σύστημα εφαρμόζουν μέχρι σήμερα πιστώς τα πνευματικά του τέκνα και στη Σκήτη και στον Ιερόν Παρθενώνα…>>.
Με την παρούσα ευκαιρία, για μια ακόμη φορά, οφείλουμε να μνημονεύσουμε εδώ το περισπούδαστο έργο που επιτελεί ο Ηγούμενος της Ι. Μονής π. Αμβρόσιος ο οποίος, με την βοήθεια του Θεού και την ευγενική χορηγία ευλαβών ανθρώπων, έχει μετατρέψει την Ιερά Σκήτη σε έναν πνευματικό λειμώνα ικανό να προσελκύσει νέους Μοναχούς που τόσο έχει ανάγκη η σύγχρονη εποχή, ως ανάχωμα στην απάνθρωπη και γεμάτη διαφθορά <<νέα εποχή και τάξη των πραγμάτων>>.-
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013
Πέμπτη, 24 Οκτωβρίου 2013
27 Ὀκτωβρίου 2013 - Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 38
Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν
27 Ὀκτωβρίου 2013
(Β΄ Κορ. θ΄ 6 -11)
«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει,
Δανειζόμενος εἰκόνες ἀπ’ τή γεωργική ζωή καί εἰδικότερα ἀπ’ τήν ἐργασία τοῦ σπορέως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρεται στό καθῆκον τῆς προσφορᾶς, στό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης πού βαραίνει κάθε πιστό. Ἐκεῖνος πού θά σπείρει, θά προσφέρει, θά βοηθήσει ὅποιον ἔχει ἀνάγκη φειδωλά, μέ τσιγκουνιά, μέ ψίχουλα, θά θερίσει καί μέ οἰκονομία, ἡ ἀπολαβή του θά εἶναι μικρή ἀπό τό Θεό ۠ γιατί τό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι συγκομιδή γιά τόν ἐλεήμονα, ἔχει – χωρίς νά ἀποβλέπει – καί ἀνταπόδοση ἀπ’ τό Θεό. Ἀντίθετα, ὅποιος ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη μέ ζῆλο, γενναιόδωρα καί πλουσιοπάροχα, αὐτός κατά τόν ἴδιο τρόπο θά θερίσει, θά ἀνταμειφθεῖ πλούσια ἀπ’ τό Θεό.
Μεγάλη ἀρετή, λοιπόν, ἡ ἐλεημοσύνη. «Ταύτην ἀσπασώ-μεθα, ὡς οὐδέν ἴσον» (ἱερός Χρυσόστομος), ἀφοῦ αὐτή ἐξιλεώνει τίς ἁμαρτίες μας (Σοφ. Σειρ. 3,30). Ἡ δύναμή της «ἀποσμήχει ῥύπον ψυχῆς» (ἱ. Χρυσόστομος), καθαρίζει δηλαδή καί μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπ’τούς ρύπους, τήν ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς, προκαλεῖ εὐχαρίστηση στό Θεό καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκησή της ὁδηγεῖ ἐγγύτερα σ’ Ἐκεῖνον, τόν μόνο Ἐλεήμονα.
Ὑπάρχουν πλῆθος ἄνθρωποι, κοινωνικές κατηγορίες καί ὁμάδες ἀποκλεισμένες, στερημένες ἀπ’ τήν ἀπολαβή τους, ἄνθρωποι πού δυστυχοῦν, μόνοι, ἀπογοητευμένοι, στερημένοι ἀκόμη κι ἀπ’τά στοιχειώδη αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα, ἀπομονωμένοι στήν ἔλλειψη καί τήν ἄγνοια, χωρίς ὑλική καί ἠθική συμπαράσταση, μέσα σέ μιά κοινωνία πού ἀντιμετωπίζει ὀξύτατα προβλήματα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν μελῶν της, ἄνθρωποι παραμελημένοι στό περιθώριο τῆς ζωῆς.
Μπορεῖ ἡ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας νά καλπάζει, τό ἴδιο καί ἡ ἐπιστήμη, ὅμως ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν (καί νά δημιουργοῦνται) παντοῦ στόν κόσμο φτωχοί, ἄστεγοι, ἐγκαταλειμμένοι κι ἐξαθλιωμένοι, ἀπό σωματικά καί ψυχικά νοσήματα. Ἄνθρωποι πού χρήζουν βοηθείας, ἄνθρωποι πού χρειάζονται τήν ὑποστήριξή μας, τήν ὑλική ἀλλά καί τήν ἠθική.
Πῶς, ὅμως, πρέπει νά ἐλεοῦμε τούς ἀδελφούς; Μέ τί διάθεση; Μέ ποιά κίνητρα; Γιά ποιό λόγο θά πρέπει νά ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη; Καί σέ ποιό βαθμό; Στά ἐρωτήματα αὐτά ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἐλεοῦμε ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ὅσοι χρειάζονται τή βοήθειά μας, ὄχι μόνο αὐτούς πού ἐμφανίζονται ξαφνικά ἐμπρός μας, ἀλλά ἀναζητοῦμε κι ἐμεῖς τούς πάσχοντες, αὐτούς πού ὑποφέρουν, προκειμένου νά τούς ἀνακουφίσουμε στό μεγαλύτερο δυνατό βαθμό πού μποροῦμε. Βοηθᾶμε τούς ἐν ἀνάγκῃ εὑρισκομένους γιά τούς ἴδιους, ἀλλά καί γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἐλεήσει κι ἐμᾶς στή συνέχεια ὁ οἰκτίρμων κι ἐλεήμων Θεός.
Δέν ἐπιδιώκουμε τήν ἀνταμοιβή ἤ τόν ἔπαινο, ἀλλά οἱ προσευχές μας καί οἱ ἐλεημοσύνες μας ἀνεβαίνουν «εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Προσφέρουμε τή βοήθειά μας, πού κατά περίπτωση μπορεῖ νά μήν εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλά καί λεκτική, παρηγορητική, συμβουλευτικη, ψυχολογικῆς ὑποστηρίξεως, διδακτική, πνευματική κ.λ.π., ὄχι ἀπό λύπη, νιώθοντας οἶκτο γιά τόν ἄλλο, γιά τό πρόβλημά του ἤ τό δράμα του, οὔτε ἀναγκαστικά, κάτω ἀπό πίεση, ἐπειδή μᾶς ζητήθηκε ἐπίμονα, ἐπιτακτικά ἀπ’ τόν πάσχοντα ἤ κάποιον τρίτο, οὔτε ἀπό ντροπή ἤ προκειμένου νά ξεφύγουμε γρήγορα ἀπ’ τόν αἰτοῦντα, ὁπότε τοῦ δίνουμε ψίχουλα ἀπό τό οἰκονομικό, ψυχικό ἤ ἄλλο περίσσευμά μας καί φεύγουμε ἐπαναπαυμένοι ὅτι κάναμε τό «χρέος» μας.
Ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας στόν πλησίον μέ σεμνότητα, χωρίς ἔπαρση, μέ διακριτικότητα, χωρίς νά τόν ταπεινώνουμε ἤ νά τόν πληγώνουμε μέ τόν τρόπο πού τόν προσεγγίζουμε καί τοῦ προσφέρουμε τή βοήθειά μας. Τοῦ προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας μέ τέτοιο τρόπο ὥστε ὡς ἀγάπη νά τήν ἐκλάβει, ὄχι ὡς οἶκτο ἤ κάτι ἄλλο, νά τή λάβει μέ χαρά κι εὐγνωμοσύνη κι ὄχι μέ ντροπή καί δουλικότητα ἤ αἴσθημα κατωτερότητας.
Στό ἐρώτημα «ὡς ποιό βαθμό ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη;» ὁ Ἀπόστολος ἀπαντᾶ: «ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ», ὁ καθένας δηλαδή ἀνάλογα μέ τήν προδιάθεσή του, πού θά πρέπει νά εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἤδη, θετική, χαρούμενη, ἐλεύθερη, ὄχι ἀναγκαστική. Ἡ ἐλεημοσύνη μας στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἄς μήν εἶναι ἐξωτερικά ἐπιβαλλόμενη ὑποχρέωση, ἀλλά ἐσωτερική προδιάθεση πού ἐλεύθερα ὑπαγορεύει τήν ἔννοια τοῦ χρέους καί τῆς προσφορᾶς. ΑΜΗΝ!
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013
Στις 3/10 ε.ε. ο πρ. Αντιδήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος Γιώργος Φ. Παπαδόπουλος προσκλήθηκε στην τηλεόραση της <<Αλήθειας>> και στην εκπομπή του Γιάννη Τζούμα <<Αυτοπροσώπως>>, όπου έδωσε συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης. Μίλησε για την Εκκλησία, την πολιτική, τα κόμματα, την κρίση, την τοπική αυτοδιοίκηση της Χίου, μέχρι και για την ενδεχόμενη ενασχόλησή του με τα κοινά προσεχώς, αλλά και για την διακονία του στην τοπική Εκκλησία. Συμπληρωματικά στα όσα συζητήθηκαν έστειλε προς δημοσίευση, στον Δ/ντη της <<Αλήθειας>>, την κατωτέρω
επιστολή την οποία και μας κοινοποίησε, επίσης προς δημοσίευση, μιας και αναφέρεται και σε ζητήματα ευρύτερου ενδιαφέροντος καθώς και ενημερωτικά γύρω απο τον ίδιο.
Ακολουθεί η εν λόγω επιστολή:
Αγαπητέ Γιάννη,
Για την ιστορία και μόνο και επειδή δεν μπορέσαμε στα 45 λεπτά της ώρας να πούμε περισσότερα, ήθελα να σημειώσω και τα εξής: Ήταν καλοκαίρι του 1989 όταν, ο μακαριστός Μητροπολίτης μας κυρός Διονύσιος είχε έλθει στα Δότια- Βρουλίδια (Πυργί) να εγκαινιάσει τον Ι. Ναό Υψώσεως Τιμίου Σταυρού & Αγ. Ισιδώρου που ανήγειραν οι περίοικοι μαστιχοπαραγωγοί. Τότε ήμουν μόλις 11 ετών. Ο μακαριστός είδε το πώς συμπεριφέρθηκα μέσα στο Ναό και είπε του πατέρα μου: <<Φώτη, ο γιος σου κάνει για την Εκκλησία. Φέρε τον μια μέρα στη Μητρόπολη, αυτός θα γίνει παπάς>>. Πράγματι, από τότε δεν ΄΄ξεκόλλησα΄΄ από την Εκκλησία και τον Μητροπολίτη. Στις 25 Δεκεμβρίου 1992 (ημέρα των Χριστουγέννων) με χειροθέτησε και έκειρε Αναγνώστη στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό, σε ηλικία 14 ετών. Μόλις έγινα 18 με χειροθέτησε Βηματάριο, στις 15 Αυγούστου (ημέρα της Παναγίας), στον Ι. Ναό Παναγίας Λατομίτισσας. Και τώρα, πριν από ένα έτος (σε ηλικία 35 ετών), χειροθετήθηκα Κήρυκας του θείου λόγου, από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Μάρκο, στο Πυργί (στο ετήσιο μνημόσυνο της μητέρας μου, στην <<Κάτω Παναγιά>>).
Όταν πριν από 5 χρόνια πήγα να πάρω την άδεια Γάμου μου, μου είπε ο μακαριστός Διονύσιος <<Μέχρι στιγμής ΄΄ξέφυγες΄΄, επειδή ασχολήθηκες με τα κοινά μικρός, αλλά να το θυμάσαι… Θα κατασταλάξεις μετά τα 30-35. Σε 10 χρόνια θα είσαι ή δήμαρχος ή παπάς. Αλλά σε βλέπω περισσότερο για το δεύτερο γιατί σε ξέρω καλά>>. Κι εγώ είπα και τότε, λέω και σήμερα <<μακάρι>> και μάλιστα το συντομότερο, εφόσον το δέχεται και η οικογένειά μου (βέβαια όταν λέμε το συντομότερο μπορεί να είναι σε ένα χρόνο μπορεί και σε πέντε χρόνια. Και εάν και εφόσον, βεβαίως, κριθώ κατάλληλος και άξιος. Είναι και αυτό ένα ζήτημα). Στο να χειροτονηθώ επέμεναν επιτακτικά και δυο άλλοι, αείμνηστοι σήμερα: Ο Αρχιμανδρίτης π. Γρηγόριος Πουλάκης (από το Βασιλεώνοικο, Ιεροκήρυκας στη Νέα Σμύρνη) και ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Πουλής (από την Ποταμιά, Εφημέριος Χαλκειούς).
Σε ηλικία 16 ετών εξέδωσα το πρώτο θρησκευτικό βιβλίο μου (στην Α΄ Λυκείου). Μάλιστα, όταν οι άλλοι πήγαιναν για ΄΄λούφα΄΄ εκτός σχολείου, εγώ πήγαινα στη Μητρόπολη και στην Εστία <<Αλέξανδρος Γκιάλας>> να βρω τον αείμνηστο θεολόγο Ευάγγελο Αλιβάνογλου, πρώτο Κατηχητή μου, που ήταν δίπλα από το σχολείο μας (Αρρένων). Μια φορά δε, λογόφερα και αντιμίλησα στον Λυκειάρχη μας, μακαρίτη Στέφανο Σκαλιστή (που ήταν και θεολόγος), διότι με παρατήρησε επειδή απουσίασα ένα πρωινό (θυμάμαι ήταν 20 Οκτωβρίου 1994), την πρώτη ώρα που είχαμε Γυμναστική, επειδή είχα πάει από βραδύς στους Αγ. Αναργύρους Εγκρεμού (σε αγρυπνία για την Αγ. Ματρώνα να ψάλω και να πω τον Απόστολο- με τον επίσης μακαρίτη Ιεροψάλτη Κώστα Καββάδα, που είχε μαγαζί στην οδό Δαμαλά για ταπετσαρίες, κλπ) και άργησα να ξυπνήσω μια ώρα. Ας είναι αιωνία η μνήμη όλων αυτών.
Έκτοτε ακολούθησαν άλλα περίπου 15 βιβλία μου θρησκευτικά (και περίπου άλλα τόσα κοινωνικά- μικρά και μεγάλα) μέχρι σήμερα.
Φοίτησα στην Δ΄ Λυκείου του Εκκλησιαστικού Λυκείου Βορ. Αιγαίου (μεταλυκειακό τμήμα για υποψηφίους Κληρικούς), κατόπιν δε στη Σχολή Δημοσιογραφίας του ΑΝΤ-1 στην Αθήνα (δύο χρόνια) και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (τέσσερα χρόνια μέχρι σήμερα) Διοίκηση Επιχειρήσεων αρχικά και κατόπιν Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό από όπου, συν Θεώ, προσδοκώ με γοργούς ρυθμούς να φθάσω σύντομα στο Πτυχίο.
Εκλέχθηκα δύο φορές δημοτικός σύμβουλος Χίου (μέσα στην πρώτη πεντάδα και τις δύο φορές) και διετέλεσα Αντιδήμαρχος Παιδείας, Πρόεδρος του Δημοτικού Οργανισμού Πρόνοιας και Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Εργάστηκα για 13 χρόνια στην τοπική Αυτοδιοίκηση ως δημοτικός υπάλληλος.
Και κάτι τελευταίο: Όταν επρόκειτο να λάβουμε το δίπλωμα της δημοσιογραφίας, μας δόθηκε θέμα για την εκπόνηση διπλωματικής εργασίας με αντικείμενο το πολίτευμα και τις εκλογές. Έκατσα και σκέφθηκα ότι, εάν ήθελα να πρωτοτυπήσω, έπρεπε να βρω κάτι ριψοκίνδυνο. Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω για το πολίτευμα και τις εκλογές, εξετάζοντας τις θεωρίες της αριστεράς και της ακροδεξιάς. Και τι έκανα ? Πήγα στην Αθήνα, άνοιξα έναν τηλεφωνικό κατάλογο κι έκλεισα μόνος μου ραντεβού, δίχως να το γνωρίζει κανείς, για συνέντευξη στα σπίτια δύο ατόμων που χαρακτήριζαν τους δυο αυτούς χώρους. Σε ποιους ? Τον Μίκη Θεοδωράκη και τον ….. Στυλιανό Παττακό !!! Μάλιστα. Πήγα στα σπίτια του Θεοδωράκη και του Παττακού μόνος μου ! Συζήτησα, βγήκα φωτογραφίες και μου χάρισαν και οι δύο βιβλία τους με αφιέρωση ! Βεβαίως, δεν χρειάζεται να σου πω τι έγραψα για το συμπέρασμα που αποκόμισα από εκεί. Γνωρίζεις τα πιστεύω μου και τον ιδεολογικό μου προσανατολισμό. Όμως, είναι και αυτό ένα στοιχείο που υπάρχει στη δράση μου, ως υποψήφιος τότε διπλ. Δημοσιογραφίας (με προεξάρχοντα καθηγητή τον Χρήστο Πασσαλάρη, του οποίου πολλές χειρόγραφες επιστολές διατηρώ). Επίσης, διατηρώ στο αρχείο μου επιστολική αλληλογραφία (πέραν από την τηλεφωνική επικοινωνία που είχα συχνά όταν ευρίσκοντο στη ζωή) με τους μακαριστούς: Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη και τον γενναίο αγωνιστή, δικηγόρο, Νίκο Ψαρουδάκη, Πρόεδρο της <<Χριστιανικής Δημοκρατίας>>, που υπήρξαν για εμένα μεγάλοι δάσκαλοι και εμπνευστές στη ζωή μου. Αιωνία η μνήμη και των δυο αυτών πνευματικών μορφών.
Και πάλι σε ευχαριστώ και εύχομαι καλή συνέχεια στις ευγενικές σου προσπάθειες.
Με εκτίμηση
Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)