Η πρεσβυτέρα σήμερα». Εισήγηση Αργυρώς Χονδροπούλου στην συνάντηση πρεσβυτερών Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρρών και Οινουσών /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Η πρεσβυτέρα σήμερα». Εισήγηση Αργυρώς Χονδροπούλου στην συνάντηση πρεσβυτερών Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρρών και Οινουσών /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Εισήγηση Αργυρώς Χονδροπούλου

στην συνάντηση πρεσβυτερών

Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρρών και Οινουσών

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013, ώρα 11.00 π.μ.

Θέμα:

«Η πρεσβυτέρα σήμερα».

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητές συμπρεσβυτέρες,

Ξεχωριστή τιμή αποτέλεσε για μένα η πρόσκληση να συμμετέχω στην συνάντηση πρεσβυτερών της φιλόξενης Ιεράς Μητροπόλεως Χίου.

Μεγάλος ο δισταγμός για την ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης. Να παρουσιάσει μια νέα πρεσβυτέρα απόψεις ενώπιον λογιωτάτου Μητροπολίτου. Μπροστά σε έμπειρους πνευματικούς Ιερείς και σε πρεσβυτέρες που έχουν πολλαπλάσια εμπειρία, πολλές γνώσεις και διακρίνονται για την ευσέβεια και την πνευματικότητά τους.

Η συμμετοχή μου περιορίζεται στην αναφορά ορισμένων σκέψεων και στην παράθεση σύντομων απόψεων, σχετικά με το ρόλο της πρεσβυτέρας στο σύγχρονο κόσμο. Σκοπός της παρουσίασης αυτής δεν είναι ούτε η μετάδοση γνώσεων, κάτι που θα ταίριαζε σε ομιλητές με ειδικές γνώσεις και κατάρτιση, ούτε όμως η μετάγγιση εμπειριών, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει ομιλητής με πολυετή εμπειρία.  Η σύντομη αυτή ομιλία αφορά στην περιγραφή σκέψεων για τον τρόπο που ζει μια πρεσβυτέρα την αποστολή της στο σύγχρονο κόσμο.

Θα ήταν χρήσιμο να σημειωθεί πως δεν πρόκειται να περιγραφεί κάποια μορφή πρεσβυτέρας που θα μπορούσε να αποτελέσει αντιπροσωπευτικό παράδειγμα όλων των περιπτώσεων. Όπως φυσικά δεν αποτελεί και κανενός είδους παράδειγμα προς μίμηση. Οι αναφορές που θα ακολουθήσουν έχουν όλα τα προτερήματα και συνάμα όλες τις αδυναμίες μιας προσωπικής περιγραφής. Είναι εύλογο πως τόσο οι συνθήκες ζωής και οι ιδιαιτερότητες κάθε οικογένειας είναι  ξεχωριστές. Ο τρόπος που καθεμιά από εμάς τις αντιμετωπίζει είναι προσωπικός, όπως ακριβώς είναι μοναδική η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου με τις αρετές και τα χαρίσματα που ο Θεός του έχει εμπιστευθεί. Θα ήταν επομένως ατόπημα να προσπαθήσει κανείς να περιλάβει όλα αυτά σε μια περιγραφή που να ταιριάζει απόλυτα σε όλες τις περιπτώσεις των σημερινών πρεσβυτερών.

Στο πνεύμα αυτό ίσως είναι αναγκαίο να επισημανθούν εκ των προτέρων στοιχεία των συνθηκών που επηρεάζουν τον τρόπο ζωής μιας ιερατικής οικογένειας και οπωσδήποτε και της συζύγου του ιερέα σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο της σύγχρονης Ελλάδας. Οι ιδιαίτερες αυτές συνθήκες περιλαμβάνουν στη δική μου περίπτωση την ύπαρξη τριών τέκνων, τη διαβίωση της οικογένειας σε πυκνοκατοικημένο δήμο προαστίου της Αθήνας, σχετικά κοντά στην ενορία, στην οποία υπηρετούν και άλλοι τρεις ιερείς.

Αν κανείς θα ήθελε να χαρακτηρίσει το ρόλο της πρεσβυτέρας θα ταίριαζε να διατυπωθεί η πρόταση πως πρόκειται για αγώνα διαρκείας που εκτείνεται σε πολλά πεδία και που διαφοροποιείται με την πάροδο του χρόνου, το μεγάλωμα των παιδιών, τη διαφοροποίηση εν γένει αυτών των παραγόντων. Η πρεσβυτέρα είναι πρώτα απ’ όλα σύζυγος, και μητέρα (εκεί που υπάρχει η ευλογία της τεκνοποιίας). Έχει να αντιμετωπίσει όλες τις απαιτήσεις των δύο αυτών αυτονόητων για κάθε έγγαμη γυναίκα ρόλων. Είναι επίσης μέλος της ενορίας, περιβάλλεται από συγγενικά πρόσωπα, είναι μέλος της τοπικής κοινωνίας, ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου και συχνά ασκεί και κάποιο επάγγελμα. Όλα αυτά τα πεδία θέτουν συνεχώς νέες προκλήσεις στις οποίες κάθε γυναίκα, σύζυγος, μητέρα  και συνεπώς και η πρεσβυτέρα είναι απαραίτητο να απαντά με κατάλληλο τρόπο.

Στην προσωπική μου περίπτωση από τις πρώτες συζητήσεις μας με τον σύζυγό μου ήταν ξεκάθαρη η αμοιβαία συμπάθεια, αλλά ταυτόχρονα και η επισήμανση από την πλευρά του μιας προδιάθεσης για Ιεροσύνη. Προερχόμενος εκείνος από ιερατική οικογένεια και έχοντας θητεύσει όλα τα σχολικά και φοιτητικά χρόνια ως ενεργό μέλος της εκκλησίας, μου δήλωσε από τις πρώτες μας συζητήσεις πως υπάρχει η σκέψη, ή αυτό που εκφράζεται πληρέστερα με τον όρο κλίση (με γιώτα) και κλήση (με ήτα) προς το λειτούργημα του Ιερέα.

Από την πλευρά τη δική μου υπήρχε μια αντίστοιχη πορεία ανατροφής από την πατρική μου οικογένεια. Τα παιδικά και όλα τα εφηβικά και φοιτητικά μου χρόνια ήταν πάντοτε χρωματισμένα με την ευλογία της τακτικής συμμετοχής στη λατρεία. Είχα την ξεχωριστή ευλογία να έχω πάντοτε δίπλα μου πνευματικό εξομολόγο και να συμμετέχω ενεργά σε χριστιανικές κατηχητικές προσπάθειες και σε χριστιανικές κατασκηνώσεις. Είναι γεγονός πως τόσο σε επίπεδο πνευματικής αναζήτησης, όσο και στον τρόπο που ζούσα την κάθε ξεχωριστή μέρα, είχα πάντοτε στο νου και στην καρδιά μου την έγνοια της παρουσίας του Θεού. Όσα μάθαινα στις χριστιανικές ομάδες, ό,τι άκουγα στις νεανικές παρέες μου, ό,τι συζητούσα με τις συνομήλικες φίλες και τις ομαδάρχισσες στις χριστιανικές κατασκηνώσεις, δημιουργούσαν πάντοτε το ενδιαφέρον για εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη, για την αναζήτηση του θελήματος του Θεού στη ζωή μου. Επιπλέον, το παράδειγμα των γονέων μου και η πλούσια πνευματική παρακαταθήκη του χριστιανού συγγραφέα παππού μου Σώτου Χονδρόπουλου, που είχα την χαρά να τον ζήσω μέχρι και την ηλικία των 17 ετών, περιείχαν πάντοτε ευωδία χριστιανικής ζωής και δράσης.

Αυτό που είχα γνωρίσει ως εμπειρία ζωής μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν κάτι δεδομένο που το ακολουθούσα αβίαστα. Τώρα όμως προέβαλε μια νέα υπόθεση ζωής. Ένα νέο σενάριο μελλοντικής πορείας. Ένας ρόλος πιο απαιτητικός και πιο υπεύθυνος. Στην προσωπική αναζήτηση στάθηκαν δίπλα μου ο πνευματικός μου πατέρας – εξομολόγος και οι γονείς μου. Ταυτόχρονα η συζήτηση με αδελφικές φίλες που είχαν ήδη γίνει πρεσβυτέρες συνέβαλαν στην θετική μου στάση έναντι της ιερωσύνης.

Κατά την περίοδο που ακολούθησε, το μεγάλωμα των παιδιών, η φροντίδα της οικογένειας, η επικοινωνία με συγγενείς και οικείους, και η τακτική σύνδεση με τα ιερά μυστήρια αποτελούσαν πάντοτε τους βασικούς άξονες της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Η ενορία έγινε συν τω χρόνω  σημείο αναφοράς της ζωής όλης της οικογένειας. Τα παιδιά στις παρέες του κατηχητικού, στο ιερό και στο αναλόγιο του ναού, τακτική συμμετοχή στη θεία μετάληψη, σύνδεση με πνευματικό -  εξομολόγο για συμβουλή και πνευματική καθοδήγηση, συμμετοχή των παιδιών στις χριστιανικές κατασκηνώσεις διανθίζουν τη ροή του χρόνου. Μαζί με αυτά οι προσωπικές αγωνίες για τη μόρφωση και την μελλοντική πορεία των παιδιών, για την υγεία των γονέων, για τις μικρές ή μεγαλύτερες αντιξοότητες και τα εμπόδια, γίνονται πάντοτε αφορμές για λίγο περισσότερη προσευχή, για εναπόθεση της ζωής στα χέρια του Θεού, για καλλιέργεια της εμπιστοσύνης σε Κείνον που τόσα χρόνια μας φροντίζει ανελλιπώς.

Στο πλαίσιο αυτού του τρόπου ζωής η πρεσβυτέρα έχει συχνά τη θέση του συνδέσμου της ιερατικής οικογενείας με το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά που φοιτούν σε σχολείο επί παραδείγματι, η πρεσβυτέρα συνδιαλέγεται με τους γονείς, των συμμαθητών των παιδιών της. Συζητά και ενημερώνεται από δασκάλους και εκπαιδευτικούς. Καλείται να παρέμβει και να πει τη γνώμη της σε συγκεντρώσεις των συλλόγων γονέων. Αναλαμβάνει ρόλους και συμμετέχει ενεργά στη ζωή της σχολικής κοινότητας. Ταυτόχρονα συνδέεται με άλλες οικογένειες, ανταλλάσσει επισκέψεις, δέχεται προσκλήσεις για συμμετοχή σε ονομαστικές εορτές ή γενέθλια συμμαθητών. Σε όλες αυτές τις ευκαιρίες, η πρεσβυτέρα δίνει το δικό της προσωπικό στίγμα. Καλείται να αντιμετωπίσει με σταθερότητα καταστάσεις κρίσεων (π.χ. μαλώματα συμμαθητών) ή να δείξει ανοχή και υπομονή σε περιπτώσεις που υπάρχουν δυσκολίες με πρόσωπα του σχολικού περιβάλλοντος (εκπαιδευτικούς ή γονείς). Η εγκάρδια συμπεριφορά, η ευγενική παρουσία, η διακριτική συμμετοχή και η ευπρέπεια αποτελούν χαρακτηριστικά που εκτιμώνται από τον περίγυρο.

Έτσι, η συμμετοχή της σε έναν «εξωεκκλησιαστικό» χώρο, όπως αυτό του σχολείου συχνά δημιουργεί εντύπωση. Δίνει το μήνυμα της καλλιέργειας της ψυχής, που εκφράζεται με την παρουσία και τη συμπεριφορά της. Όταν μάλιστα αυτά τα στοιχεία εμφανίζονται με τρόπο αυθόρμητο τότε επισημαίνονται ακόμη πιο εύκολα. Παρόμοια στοιχεία ήθους και ευγένειας, που δυστυχώς απουσιάζουν συχνά από την κοινωνία, δημιουργούν ένα σύνολο συστατικών που μορφοποιούν μια διαφορετική στάση ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν συνηθίσει στην ευγένεια, που δεν έχουν αντιμετωπιστεί με ανοχή, που έχουν εύκολη την επιθετική διεκδίκηση  των δικών τους δικαιωμάτων. Η ευγενική και διακριτική συμπεριφορά της πρεσβυτέρας γίνεται τότε αφορμή για προβληματισμό και συζήτηση. Έτσι  μερικοί μπορεί να πλησιάσουν περισσότερο. Να αρχίσουν να ρωτούν: πώς μπορείτε και είστε τόσο ήρεμη; Πώς τα προλαβαίνετε όλα; Πώς μπορείτε και χαμογελάτε ακόμα; Πώς καταφέρνετε και σας ακούνε τα παιδιά σας; Πώς πετυχαίνετε να σας ακολουθούν ακόμα; Αυτή ακριβώς η εντύπωση, που δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά συμβαίνει αυθόρμητα, γίνεται συχνά το έναυσμα για εγγύτερη ανθρώπινη επικοινωνία. Εκεί είναι η ευκαιρία να γνωρίσει ο κόσμος πως η μητέρα των παιδιών αυτών έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Είναι σύζυγος ιερέα. Πώς έχει προσωπική συμμετοχή στην πίστη. Πως έχει βρει σημαντικές αξίες που δίνουν νόημα στη ζωή της.

Παρόμοιες συνθήκες και ταυτόχρονα ευκαιρίες για ανάδειξη μιας χαρισματικής συμπεριφοράς από την πρεσβυτέρα συνυπάρχουν στον επαγγελματικό χώρο, όταν η πρεσβυτέρα έχει επιλέξει να εργάζεται. Στην περίπτωση αυτή η πίεση του χρόνου γίνεται ακόμα πιο ασφυκτική και μεταβάλλεται η ιεράρχηση των δυνατοτήτων για φροντίδα της οικογένειας και κάλυψη των αναγκών των υπολοίπων μελών της. Η πρεσβυτέρα και στο χώρο της εργασίας διακρίνεται για την εντιμότητα, την ειλικρίνεια, την προθυμία, την αλληλεγγύη, την συνέπεια και την ευγενική συμπεριφορά. Και εδώ δίνονται πολλαπλές αφορμές για να γνωριστεί με συναδέλφους και να δώσει με τρόπο ουσιαστικό και διακριτικότητα το μήνυμα της χριστιανικής ζωής.

Ο κατ’ εξοχήν χώρος στον οποίο η πρεσβυτέρα έχει κεντρικό ρόλο είναι το σπίτι της. Η πρεσβυτέρα φροντίζει να δημιουργεί ευκαιρίες με την πρόσκληση επισκεπτών, συγγενών ή γνωστών. Η προσεγμένη φιλοξενία, η ζεστή ατμόσφαιρα, η εγκάρδια αντιμετώπιση των επισκεπτών συχνά επισημαίνεται και συμπληρώνει αυτές τις θετικές εντυπώσεις. Η διοργάνωση επί παραδείγματι μιας μικρής γιορτής για την ονομαστική εορτή ενός παιδιού, η προετοιμασία και νηστίσιμων κερασμάτων, η συνεργασία και συμμετοχή όλων των μελών της οικογένειας, δημιουργούν την εικόνα μιας σταθερής οικογενειακής ατμόσφαιρας που στηρίζεται στην αγάπη και τον αλληλοσεβασμό.

Είναι γεγονός πως το λειτούργημα του Ιερέα έχει πολλαπλές απαιτήσεις και σε κόπο και σε χρόνο. Η απουσία του Ιερέα από την οικογένεια είναι κύριο χαρακτηριστικό του τρόπου ζωής της ιερατικής οικογένειας. Το στοιχείο αυτό επιτείνεται ακόμη περισσότερο κατά τις ημέρες εορτών και τις αργίες. Όταν δηλαδή οι υπόλοιπες οικογένειες έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν μεταξύ τους, να γιορτάσουν, να ξεκουραστούν, τότε ο Ιερέας έχει να αντιμετωπίσει ένα ακόμα πιο επιβαρημένο πρόγραμμα που συνεπάγεται την απουσία του από την οικογενειακή ζωή. Και όταν επιστρέψει στο σπίτι είναι συνήθως καταπονημένος από σωματική κούραση. Η πρεσβυτέρα εδώ καλείται να αναπληρώσει αυτό το κενό. Να δημιουργήσει ευκαιρίες για τα παιδιά. Να δραστηριοποιηθεί ώστε να μη βιώσουν με τρόπο αρνητικό αυτή την απουσία. Να μη στιγματίσει την ανάπτυξή τους με μια συνεχή μεμψιμοιρία για το τι θα μπορούσε να γίνει εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εάν δεν είχε τόσες ασχολίες. Εάν δεν είχε τόσες ευθύνες. Είναι στο χέρι της όλα αυτά να ξεπερνιούνται και να εντοπίζονται οι πολλαπλές ευλογίες και η χάρη του Θεού που συνοδεύει τη ζωή της οικογένειάς της.

Η συμμετοχή στην ενοριακή ζωή είναι ένα ακόμη σημαντικό μέρος της ζωής της πρεσβυτέρας. Η σύζυγος και τα τέκνα του ιερουργούντος ιερέα συμμετέχουν στη λατρεία. Βρίσκονται μαζί συμπροσευχόμενοι. Αποτελούν μέρος του εκκλησιάσματος. Και πόσο όμορφο είναι όταν οι ενορίτες γνωρίζουν πως αυτό που πρεσβεύει ο Ιερέας, αυτό που ευαγγελίζεται η εκκλησία, το ασπάζεται και η πρεσβυτέρα και συμμετέχει ολόκληρη η ιερατική οικογένεια ολοπρόθυμα. Εδώ ο ρόλος της πρεσβυτέρας είναι κρίσιμος. Εκείνη καλείται να σηκώσει το βάρος της προετοιμασίας των παιδιών, έργο που κατά τις μικρές ηλικίες μπορεί να είναι ιδιαίτερα κοπιώδες. Ο τρόπος που θα τους δημιουργήσει την καλή συνήθεια του εκκλησιασμού της Κυριακής, η συνέπεια με την οποία θα εμπεδώσει την ανάγκη της ψυχής να προσευχηθεί, και οι παιδαγωγικοί χειρισμοί ώστε το θέμα της συμμετοχής στην κοινή λατρεία να μην αποτελεί πεδίο συγκρούσεων και αφορμή έντασης, είναι έργο που απαιτεί κόπο, προσπάθεια και προσευχή.

Έτσι η πρεσβυτέρα έχει να αντιμετωπίσει το κύριο έργο της καθημερινής διαπαιδαγώγησης. Έχει σημασία να δώσει βαρύτητα στο θέμα της κατήχησης των παιδιών και της εκκλησιαστικής αγωγής τους. Εάν δημιουργήσει ευκαιρίες ώστε οι παρέες και οι φιλίες των παιδιών να προέρχονται από το χώρο των κατηχητικών συναντήσεων της ενορίας, θα έχει δημιουργήσει ένα θεμέλιο που θα στηρίζει την ανάπτυξη του χαρακτήρα των παιδιών της. Εάν παροτρύνει τα παιδιά της στη σύνδεσή τους με έναν πνευματικό εξομολόγο και στον τακτική μετοχή στα ιερά μυστήρια της εξομολόγησης και της Θείας Μετάληψης, θα δει πως η χάρη του Θεού προνοεί και φροντίζει για κάθε λεπτομέρεια της ζωής της οικογένειάς της. Πώς το σπιτικό της γεμίζει από ευλογίες και την εν Χριστώ ειρήνη.

Είναι συνεχής η προσπάθεια να επικρατεί ειρηνική και ισορροπημένη ατμόσφαιρα στο σπίτι. Είναι πραγματική διακονία αγάπης προς όλα τα μέλη της οικογένειας, να μπορούν να βρουν το χώρο τους στην οικογενειακή εστία. Όχι μόνο από απόψεως χώρου, αλλά και σε επίπεδο συναισθημάτων και αναγνώρισης της προσωπικής αξίας και αποδοχής. Η πρεσβυτέρα, γνωρίζοντας από κοντά τις δυσκολίες του ιερατικού λειτουργήματος συμβάλλει στην ειρήνευση και στην αποφυγή εντάσεων και συγκρουσιακών περιστατικών. Το σπίτι είναι απαραίτητο να αποτελεί πραγματικό λιμάνι ανεφοδιασμού, ανανέωσης και επανεκκίνησης για το απαιτητικό έργο του ιερέα. Κάθε φορά που εκείνος επιστρέφει από κάποια ποιμαντική δραστηριότητα να επιθυμεί να επανέλθει στο σπίτι του για να ανανεωθεί και να ξεκουραστεί.

Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες η πρεσβυτέρα έχει ιδιαίτερα χαρίσματα και δυνατότητες και συμβάλλει στο έργο της ενορίας. Κάποια μπορεί να συμμετέχει ως υπεύθυνη κατήχησης παιδιών ή συναντήσεων κυριών, ή να έχει ιδιαίτερες γνώσεις για να διοργανώσει κάποια χορωδία. Άλλη να συμμετέχει στην προετοιμασία συσσιτίου ή στην ανάπτυξη εθελοντικών δράσεων (συγκέντρωση και διανομή τροφίμων και ρουχισμού, στήριξη απόρων, κ.ά.) ή ακόμη να συμβάλλει στον ευπρεπισμό του ναού (άμφια ιερού, καλύμματα, στολισμός επιταφίου, κ.ά.). Όπου υπάρχουν παρόμοιες ευκαιρίες και δυνατότητες, είναι ακόμα μια αφορμή για ενεργότερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή της πρεσβυτέρας, που συνήθως συμπαρασύρει και άλλους για συμμετοχή.

Όλες αυτές οι δραστηριότητες και οι χώροι στους οποίους κινείται η πρεσβυτέρα θέτουν τις δικές τους απαιτήσεις. Κι εκείνη προσπαθεί να διακονήσει αξιοποιώντας χαρίσματα και δυνατότητες και θυσιάζοντας προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες. Στον προσωπικό αυτό αγώνα η πνευματική της κατάρτιση και η εμπιστοσύνη στο Θεό αποτελούν στέρεα θεμέλια. Άλλωστε, όλοι μας στηρίζουμε τις προσπάθειές μας σ’ Εκείνον ο οποίος «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».

Σεβασμιώτατε, να εύχεστε για τις ιερατικές οικογένειες να βρίσκουν στηρίγματα και να προσεύχεστε για εμάς τις πρεσβυτέρες να στεκόμαστε αντάξια στις δικές σας προσδοκίες, και υπεύθυνα έργο που μας αναθέτει ο Θεός.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

28 Ἰουλίου 2013 - Κυριακή Ε΄ Ματθαίου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

28 Ἰουλίου 2013 - Κυριακή Ε΄ Ματθαίου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  26

Κυριακή Ε΄ Ματθαίου

28 Ἰουλίου 2013

(Ρωμ. ι΄1-10)

«ἐάν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κ ύ ρ ι ο ν  Ἰ η σ ο ῦ ν,

καί πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου...σωθήσῃ»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γράφει πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης καί σέ κάθε χριστιανό κάθε ἐποχῆς, ὅτι ἄν ὁμολογήσεις μέ τό στόμα σου πώς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καί πιστέψεις μέ τήν καρδιά σου πώς ὁ Θεός Τόν ἀνέστησε ἀπό τούς νεκρούς, θά βρεῖς τή σωτηρία.

Καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναρωτιέται: «Τί οὖν μακαριώτερον; Τί εὐδαιμονέστερον; Ἤ τί γλυκύτερον εἶναι παρά τό νά μελετᾶ κανείς τό ἔνδοξον, τό τερπνόν καί πολυπόθητον ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ποία δέ ἔννοια καί ἐνθύμησις εἶναι χαριεστέρα καί Θειοτέρα ἀπό τῆς ἐννοίας καί ἐνθυμήσεως τοῦ σωτηρίου καί Θεοπρεποῦς φοβεροῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ;». Σ’ ὅλους μας δέ ὁ προφήτης Ἡσαΐας παραγγέλει: «βοᾶτε τό ὄνομα Αὐτοῦ, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τά ἔνδοξα Αὐτοῦ, μιμνήσκεσθε ὅτι ὑψώθη τό ὄνομα Αὐτοῦ». Ὁ Θεός πρέπει νά εἶναι  ἡ ἀναπνοή μας κατά τήν προτροπή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μνημονευτέον μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον». Ἡ συνεχής ἐνθύμησις τοῦ Θεοῦ προηγεῖται καί τῆς ἀναπνοῆς μας.

Αὐτό μᾶς παραπέμπει στή νοερά προσευχή, στήν «Εὐχή» τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ προσευχή αὐτή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», χωρίζεται σέ δύο μέρη. Τό δογματικό καί τό ἱκετευτικό. Τό δογματικό μέρος περιλαμβάνει τίς τρεῖς πρῶτες λέξεις τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», πού εἶναι ἀναγνώρισις τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ἱκετευτικό μέρος περιλαμβάνει τίς ἄλλες δύο λέξεις, «ἐλέησόν με», πού εἶναι ἡ παράκλησις καί ἡ ἱκεσία γιά τή σωτηρία μας. Δηλαδή, ἡ ὁμολογία πίστεως στό Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, συνδέεται ταυτόχρονα μέ τήν ὁμολογία τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί ὡς ἐκ τούτου τῆς ἀδυναμίας μας νά σωθοῦμε μόνοι μας. Μᾶς σώζει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία Του  καί μέ τήν τακτική συμμετοχή μας στά Ἱερά Μυστήρια καί μάλιστα τῆς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Γι’αὐτό θέλουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό τό φωνάζουμε. Γι’αὐτό τό παρακαλοῦμε. Ὄχι μόνον γιά μᾶς προσωπικά ἀλλά καί γιά τό σύντροφό μας, γιά τά παιδιά μας, γιά τά ἐγγόνια μας, γιά τίς νύφες μας, γιά τούς γαμπρούς μας, γιά τά ἀδέλφια μας, γιά τούς συγγενεῖς μας, γιά τούς φίλους μας, γιά τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως, ἀλλά καί γιά τούς ἀλλοδόξους καί ἑτεροδόξους, ἀκόμα καί γιά τούς ἑτεροθρήσκους. Γιά ὅλο τόν κόσμο. Ὅλοι νά σωθοῦν. Ὅλοι νά δοῦν τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Τήν ἀλήθεια, τή μόνη ἀσφαλῆ ὁδό πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Ἀκριβῶς πάνω σ’αὐτά τά δύο σημεῖα, ταυτίζεται καί ὅλος ὁ ἀγώνας μας γιά σωτηρία. Πρῶτα στήν πίστη μας πρός τόν Θεόν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, πού γεννήθηκε ἀπό τήν Παναγία ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί δεύτερον στήν συναίσθηση ὅτι εἴμεθα ἁμαρτωλοί.

Μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τήν μνήμη του Ἰησοῦ γεννιέται ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν. Τό βεβαιώνει καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγοντας ὅτι «πρέπει νά φυλάξουμε μέ μεγάλη προσοχή τήν καρδιά μας ὥστε νά μήν χάσουμε ποτέ τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ καί νά μήν μολύνουμε μέ μάταιες φαντασίες τή μνήμη τῶν θαυμαστῶν ἔργων Του, ἀλλά νά ἔχουμε παντοῦ τήν Ἁγία ἔννοια τοῦ Θεοῦ τυπωμένη μέσα στίς ψυχές μας ὡς ἀνεξάλειπτη σφραγίδα μέ τή συνεχῆ καί καθαρή μνήμη. Διότι ἔτσι ἔρχεται μέσα μας ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό πού μᾶς παρακινεῖ νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου».

Τί εἶναι λοιπόν πιό μακάριο; Τί εἶναι πιό εὐτυχισμένο; Ἤ τί εἶναι πιό γλυκό ἀπό τό νά μελετᾶ κανείς πάντοτε τό Ἔνδοξο, Τερπνό καί Πολυπόθητο ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διά μέσου τοῦ ὁποίου ὅ, τι καί ἄν ζητήσει κανείς ἀπό τόν Πατέρα καί ἀπό αὐτόν τόν Ἴδιον τό ἀπολαμβάνει ὁπωσδήποτε; «ὅ, τι ζητήσετε ἀπό τόν Πατέρα στό Ὄνομά Μου θά σᾶς τό δώσει», καί πάλι, «ὅ, τι ζητήσετε στό Ὄνομά Μου θά τό κάνω, γιά νά δοξαστεῖ ὁ Πατέρας μέσῳ τοῦ Υἱοῦ». Καί στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, φωνάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, κάμπτουν ἀλλά καί θά κάμψουν τά γόνατα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑπόγεια.

Ὀ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει ὅτι ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται ὄχι μόνο ἀπό τούς μοναχούς ἀλλά πρέπει νά γίνεται καί ἀπό τούς κοσμικούς, παρόλο πού εἶναι μέσα στόν κόσμο, καί ἔτσι κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι δέν εἶναι ἐφικτό αὐτό προβάλλοντας γιά παράδειγμα τή δικαιολογία ὅτι ἔχουν οἰκογένεια, φροντίδες, βιωτικές μέριμνες, ὁπότε δέν μποροῦν νά κάνουν συνεχῆ προσευχή ἤ κάποιος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει γευτεῖ ποτέ μιά ἐσωτερική πνευματική κατάσταση, ἕνα σκίρτημα, ἕνα δάκρυ νά χύσει στό μάτι του, ἔχει μάθει μόνο τά τετριμμένα νά λέει, ὅπως ἕνα «Πάτερ ἡμῶν», θεωρεῖ ὅτι αὐτά δέν γίνονται γιά τούς λαϊκούς - ὅμως εἶναι λάθος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δίνει ἐντολή σέ ὅλους γενικά τούς χριστιανούς, χωρίς καμμία ἐξαίρεση, νά προσεύχονται ἀδιάκοπα: «ἀδιάλειπτα νά προσεύχεσθε» καί αὐτό τό ἀδιάλειπτο κατορθώνεται κυρίως μέσῳ τῆς καρδιακῆς προσευχῆς, πού μπορεῖ νά ἐνεργεῖται πάντοτε καί παντοῦ καί σέ ὅλα τά ἔργα κατά τόν Μ. Βασίλειο καί τόν ἱερό Χρυσόστομο. Καί ὁ λαμπρός φωστήρας τῆς Θεσσαλονίκης Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὄχι μόνο σέ πολλές ὁμιλίες του παρακινεῖ ὅλους τούς χριστιανούς νά προσεύχωνται νοερά στήν καρδιά τους, ἀλλά καί ἀποκαλύπτει ὅλα τά μυστήρια τῆς ἱερᾶς αὐτῆς προσευχῆς.

Ἀδελφοί μου! Ὁ Χριστός νά βρίσκεται μέσα στήν ζωή μας. Στήν οἰκογένειά μας, στήν ἐργασία μας, ἀκόμα καί στἠ ψυχαγωγία μας. Ὁδηγός ὅλης τῆς ζωῆς μας νά εἶναι ὁ Χριστός. ΑΜΗΝ!

Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς. Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ἡ Ἐκκλησία εἰς τό πλαί­σι­ον τῆς ποι­μα­ντι­κῆς με­ρί­μνης Της δι­' ὅ­λον τόν πι­στόν Λα­όν, πα­ρα­κο­λου­θεῖ μέ ἰ­δι­αί­τε­ρον ἐν­δι­α­φέ­ρον καί βα­θύ­τα­τον αἴ­σθη­μα εὐ­θύ­νης καί τά ζη­τή­μα­τα τά ὁ­ποῖ­α κα­θη­με­ρι­νῶς ἀ­ντι­με­τω­πί­ζει τό εὐ­λα­βές ποί­μνι­όν Της. Εἰς τά ζη­τή­μα­τα αὐ­τά πρω­ταρ­χι­κήν θέ­σιν κα­τέ­χει ἐ­κεῖ­νο τῆς ἐρ­γα­σί­ας, κα­θ' ὅ­σον εἶ­ναι συν­δε­δε­μέ­νον, κα­τά τρό­πον ἄ­με­σον, μέ τό δι­καί­ω­μα τῆς δη­μι­ουρ­γι­κό­τη­τος, ἀλ­λά καί τοῦ βι­ο­πο­ρι­σμοῦ τῶν πο­λι­τῶν. Ἡ εὐ­αι­σθη­σί­α τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας εἰς τόν το­μέα αὐ­τόν στη­ρί­ζε­ται εἰς τό θε­ό­πνευ­στον βι­βλί­ον τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς, κα­τά τήν ὁ­ποί­αν ὁ Κύ­ρι­ος καί Θε­ός ἔ­δω­σεν εἰς τόν ἄν­θρω­πον τήν ἐν­το­λήν τοῦ ἐρ­γά­ζε­σθαι καί συγ­χρό­νως κα­τω­χύ­ρω­σεν τά ἐκ τῆς ἐρ­γα­σί­ας δι­και­ώ­μα­τά του : «εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω» (Β´ Θεσσαλ., γ´ 10).

Ὡς ἐκ τού­του δι­ά τήν ἀ­νά­παυ­σιν τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων ἐκ τῶν κό­πων των, ἀλ­λά καί δι­ά τήν ἐ­λευ­θέ­ραν ἄ­σκη­σιν τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν κα­θη­κό­ντων των κα­θι­ε­ρώ­θη ἀ­πό τόν Μάρ­τι­ον τοῦ 321 μ.Χ. ὑ­πό τοῦ Αὐ­το­κρά­το­ρος καί Ἁ­γί­ου τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας Κων­σταν­τί­νου τοῦ Με­γά­λου ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς Κυ­ρι­α­κῆς, ὡς ἡ­μέ­ρα ἀρ­γί­ας (Αἰκ. Χρι­στο­φι­λο­πού­λου, Βυ­ζαν­τι­νή Ἱ­στο­ρί­α, τό­μος Α´, σελ. 135). Ἡ κα­θι­έ­ρω­σις αὐ­τή ἐ­ξυ­πη­ρε­τεῖ τούς ὡς κάτωθι σκο­πούς :

–        Συ­νι­στᾶ τή­ρη­σιν τῆς ἐ­ντο­λῆς τοῦ Θε­οῦ δι­ά τήν ἀ­φι­έ­ρω­σιν μι­ᾶς ἡ­μέ­ρας τῆς ἑ­βδο­μά­δος ἀ­πο­κλει­στι­κῶς εἰς τόν Θε­όν: «ἕξ ἡ­μέ­ρας ἐρ­γᾷ καί ποι­ή­σῃς πά­ντα τά ἔρ­γα σου, τῇ δέ ἡ­μέ­ρᾳ τῇ ἑ­βδό­μῃ σάβ­βα­τα Κυ­ρί­ῳ τῷ Θε­ῷ σου» (Ἐξόδου κ´ 10). Δι­ά τόν Χρι­στι­α­νι­κόν κό­σμον ὡς ἡ­μέ­ρα ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη εἰς τόν Θε­όν ὡ­ρί­σθη «ἡ μί­α τῶν Σαβ­βά­των», ἡ ἡ­μέ­ρα τοῦ Κυ­ρί­ου, ἡ Κυ­ρι­α­κή ἡ­μέ­ρα.

–        Ἀ­πο­τε­λεῖ κε­κτη­μέ­νον δι­κα­ί­ω­μα τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων, τό ὁ­ποῖ­ον κα­τε­κτή­θη μέ μα­κρο­χρο­νί­ους ἀ­γῶ­νας διά τήν βελ­τί­ω­σιν τῆς ποι­ό­τη­τος τῆς ζω­ῆς των.

–        Δί­δει τήν εὐ­και­ρί­αν ἐ­νι­σχύ­σε­ως τῆς συ­νο­χῆς τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας. Τά μέ­λη τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας ἔ­χουν τήν δυ­να­τό­τη­τα δι­ά πε­ρισ­σο­τέ­ραν ἐ­πι­κοι­νω­νί­αν εἴ­τε κα­τά τήν δι­άρ­κει­αν τοῦ Κυ­ρι­α­κά­τι­κου γεύ­μα­τος, εἴ­τε κα­τά τάς δι­α­φό­ρους οἰ­κο­γε­νει­α­κάς ἐκ­δη­λώ­σεις, τάς ὁ­ποί­ας πρα­γμα­το­ποι­οῦν κα­τά τήν ἡ­μέ­ραν αὐ­τήν.

Συμ­φώ­νως πρός τά προ­α­να­φερ­θέ­ντα, ἰ­σχύ­ει σή­με­ρον καί εἰς τήν Χώ­ραν μας ἡ ἀρ­γί­α τῆς Κυ­ρι­α­κῆς δι' ὅ­λον τόν ἐρ­γα­ζό­με­νον κό­σμον.

Ἡ κα­τά τήν ἡ­μέ­ραν τῆς Κυ­ρι­α­κῆς ἑ­βδο­μα­δι­α­ί­α ἀ­νά­παυ­σις τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων κα­θι­ε­ρώ­θη νο­μο­θε­τι­κῶς πα­λαι­ό­θεν, καί μά­λι­στα ἀ­πό τοῦ ἔ­τους 1909, δι­ά τοῦ νό­μου ΓΥ­ΝΕ/1909. Με­τα­γε­νε­στέ­ρως κα­τω­χυ­ρώ­θη καί ὑ­πό τῆς Δι­ε­θνοῦς Συμ­βά­σε­ως τῆς Γε­νε­ύ­ης, ἡ ὁ­ποία ἐ­κυ­ρώ­θη εἰς τήν Ἑλ­λά­δα δι­ά τοῦ Ν. 2990/1922. Ἡ ἐν λό­γῳ Διε­θνής Σύμ­βα­σις ἔ­χει σή­με­ρον ἰ­σχύν νο­μο­θε­τι­κήν, βά­σει τοῦ ἄρ­θρου 28 τοῦ Συ­ντά­γμα­τος, καί ὡς ἐκ το­ύ­του φρο­νοῦ­μεν ὅ­τι δέν εἶ­ναι δυ­να­τή οὐ­δέ ἡ δι­ά νό­μου κα­τάρ­γη­σίς της.

Ἐ­πί­σης, ἄν καί ἡ Κυ­ρι­α­κή ἀρ­γί­α ἐ­θε­ω­ρή­θη ἀρ­χι­κῶς ὡς ἀρ­γί­α διά λό­γους ἀ­φο­ρῶ­ντας εἰς τήν ἑ­βδο­μα­δι­α­ί­αν σω­μα­τι­κήν ἀ­νά­παυ­σιν τοῦ ἐρ­γα­ζο­μέ­νου, δέν εἶ­ναι ἐ­ντο­ύ­τοις ἐ­κτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τος καί ἡ ἄ­πο­ψις κα­τά τήν ὁ­πο­ί­αν, εἰς μί­αν Χώ­ραν κα­τοι­κου­μέ­νην κα­τά τήν συ­ντρι­πτι­κήν πλει­ο­νό­τη­τα τῶν κα­το­ί­κων της ἀ­πό Χρι­στι­α­νο­ύς Ὀρ­θο­δό­ξους (ἄρ­θρον 3 τοῦ Συ­ντάγ­μα­τος), ἡ Κυ­ρι­α­κή ἀρ­γί­α ἀ­πο­σκο­πεῖ καί εἰς τήν πα­ρο­χήν εἰς τούς Ὀρ­θο­δό­ξους τῆς δυ­να­τό­τη­τος ἀ­νε­μπο­δί­στου ἀ­σκή­σε­ως τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν των κα­θη­κό­ντων καί εἰ­δι­κώ­τε­ρον τῆς λα­τρεί­ας πρός τόν Θε­όν κα­τά τάς ἀρ­χάς τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Χρι­στι­α­νι­κῆς Πί­στε­ως, γε­γο­νός τό ὁ­ποῖ­ον ἀ­πο­τε­λεῖ εἰ­δι­κήν, τήν σπου­δαι­ο­τέ­ραν, ἴ­σως, ἐκ­δή­λω­σιν τοῦ δι­και­ώ­μα­τος θρη­σκευ­τι­κῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας. Καί τό δι­κα­ί­ω­μα τοῦ­το κα­το­χυ­ρώ­νε­ται, ὡς γνω­στόν, διά τοῦ ἄρ­θρου 13 τοῦ Συ­ντά­γμα­τος, τό ὁ­ποῖ­ον ὁ­ρί­ζει, εἰς τήν πα­ρά­γρα­φον 2 ὅ­τι ἡ λα­τρε­ί­α πρέ­πει νά τε­λῆ­ται «ἀ­νε­μπό­δι­στα».

Ἑπομένως, ἡ Κυ­ρι­α­κή ἀρ­γί­α κα­το­χυ­ρώ­νε­ται, δι­ά τήν πλει­ο­νό­τη­τα καί μάλιστα τήν συ­ντρι­πτι­κήν τῶν κα­τοί­κων τοῦ ἑλ­λα­δι­κοῦ χώ­ρου καί ὡς ἀτο­μι­κόν δι­καί­ω­μα, ἡ προ­σβο­λή τοῦ ὁ­ποί­ου εἶ­ναι ἀν­τι­συ­νταγ­μα­τι­κή καί ἀ­νε­πί­τρε­πτος, μή συ­ντρέ­χο­ντος λό­γου, ἐξ ὅσων ἀπό τό Σύν­τα­γμα­ (ἄρθρον 13 πα­ρά­γρα­φος 2) προ­βλέ­πονται (δη­μο­σία τά­ξις, χρη­στά ἤ­θη), ὁ ὁ­ποῖ­ος θά ἐδι­και­ο­λόγει τήν κα­τάρ­γη­σίν της. Ἀ­ντι­θέ­τως ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἡ δι­α­τή­ρη­σίς της καί ἀπό τό ἄρ­θρον 21 πα­ρά­γρα­φος 3 τοῦ Συν­τά­γμα­τος, τό ὁ­ποῖ­ον ὁ­ρί­ζει ὅ­τι : «Τό Κρά­τος με­ρι­μνᾶ γι­ά τήν ὑ­γεί­α τῶν πο­λι­τῶν…», ἡ δέ Κυ­ρι­α­κή ἀρ­γί­α ἔ­χει θε­σπι­σθῆ καί δι­ά τήν διατήρησιν τῆς σωματικῆς καί πνευματικῆς ὑ­γεί­ας τοῦ ἐρ­γα­ζο­μέ­νου.

Ἄν καί ἡ Κυ­ρι­α­κή ὡς ἀρ­γί­α τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων κα­το­χυ­ρώ­νε­ται ὡς ἀ­το­μι­κόν δι­κα­ί­ω­μα, ἀ­νε­κοι­νώ­θη ἡ κα­τάρ­γη­σις αὐ­τοῦ, δι­ά ἑ­πτά Κυ­ρι­α­κάς τοῦ ἔ­τους. Ἡ Ἐκκλησία ἐν­δι­α­φε­ρο­μέ­νη ζω­η­ρῶς, ἐν τοῖς πλαι­σί­οις τῆς ἀ­δι­α­πτώ­του ποι­μα­ντι­κῆς με­ρί­μνης αὐ­τῆς δι­ά τό Χρι­στε­πώ­νυ­μον πλή­ρω­μα, πε­ρί τοῦ ἐν λό­γῳ θέ­μα­τος καί κυ­ρί­ως ἐν­δι­α­φε­ρο­μέ­νη, ὅ­πως πα­ρέ­χη­ται εἰς το­ύς ἐν τῇ Χώ­ρᾳ ἡ­μῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νους ὁ ἀ­παι­το­ύ­με­νος χρό­νος πρός ἀ­νά­παυ­σιν καί πρός ἐ­κτέ­λε­σιν τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν αὐ­τῶν κα­θη­κό­ντων, ἀπευθύνεται πρός πάντα ἁρ­μό­δι­ον μέ τήν ἐλ­πί­δα ὅ­τι θέ­λει ἐν­δι­α­φερ­θῆ δι­ά τό θέ­μα τοῦ­το καί πε­ρι­φρου­ρή­σει τό ἐκ τῶν πρώ­των ἀλ­λά καί σπου­δαι­ο­τέ­ρων κα­τα­κτή­σε­ων τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων ἀ­το­μι­κόν δι­κα­ί­ω­μα, ἤ­τοι τό δι­κα­ί­ω­μα τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων νά ἀ­πο­λα­ύ­ουν τήν ἀρ­γί­αν τῆς Κυ­ρι­α­κῆς. Ἐλπίζομεν ὅ­τι μέ τήν δι­α­κρί­νου­σαν τούς ἁρμοδίους σύ­νε­σιν καί εὐ­θυ­κρι­σί­αν, τόν σε­βα­σμόν καί τήν εὐ­πεί­θει­αν εἰς τάς δι­δα­σκα­λί­ας τῆς Ἁ­γί­ας ἡ­μῶν Ἐκ­κλη­σί­ας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πυ­λῶ­να τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ, θά ἀποτραπῇ πᾶ­σα πα­ρέκ­κλι­σις ἐκ τῶν τε­θε­σπι­σμέ­νων καί πα­γι­ω­θέν­των.

ΚΑΤΑΡΤΙΣΙΣ Τεύχος 10ον ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 / ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΚΑΤΑΡΤΙΣΙΣ Τεύχος 10ον ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 / ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

   

ΚΑΤΑΡΤΙΣΙΣ

ΤΕΥΧΟΣ 10ον ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΔΕΛΤΙΟ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΕΩΣ

ΧΙΟΣ

Στιγμιότυπα από την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στις Αμάδες /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Παρασκευή, 12 Ιουλίου 2013

Στιγμιότυπα από την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στις Αμάδες /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

 

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίας Κυριακής Αμάδων. Κυριακή 7-7-2013.

 Το φωτογραφικό υλικό εστάλη από την κυρία Μίτσα Ανταράκη.

14 Ἰουλίου 2013 - Κυριακή Ἁγίων Πατέρων ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

14 Ἰουλίου 2013 - Κυριακή Ἁγίων Πατέρων ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 

Ἀριθμός 24 

Κυριακή Ἁγίων Πατέρων

14 Ἰουλίου 2013

(Τίτ. γ΄ 8 – 1 5)

«Μανθανέτωσαν οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων
προΐστασθαι...ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι»

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τήν ἔλλειψι δημιουργικότητας καί τήν ἀπουσία καλῶν ἔργων ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ὁ θεῖος Ἀπόστολος τήν παρομοιάζει μέ τήν ἀκαρπία τῶν δένδρων. Ἡ ἀκαρπία στά δένδρα καί στή φύσι θεωρεῖται γενικά σάν κατάρα. Στήν ζωή ὅμως πολλῶν ἀνθρώπων ἡ ἔλλειψις δημιουργικότητας καί ἡ ἀπουσία καλῶν ἔργων θεωρεῖται δυστυχῶς φυσικό πρᾶγμα.

Ρίξτε μιά ματιά στή ζωή μερικῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας. Δέν ἔχουν καμμιά διάθεσι νά κινηθοῦν, νά δημιουργήσουν κάτι. Ὑπάρχουν μάλιστα καί ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται θεληματικά νά ἀναμιχθοῦν σέ ἔργα προσφορᾶς καί δημιουργίας. Ὅλοι αὐτοί μοιάζουν μέ δένδρα πού ἔχουν ἀρνηθῆ στόν ἑαυτό τους τό δῶρο τῆς καρποφορίας καί γι’αὐτό παραμένουν ξηρά καί ἄκαρπα.

Νά μερικά παραδείγματα. Ὑπάρχουν μερικοί μεγάλοι καί δυνατοί, πού τό ποτάμι τοῦ πλούτου τους τό ἀφήνουν νά τρέχει μόνο στά κανάλια τοῦ ἀτομισμοῦ τους, χωρίς νά ἐπιτρέπουν οὔτε μία σταγόνα νά πέσει στά διψασμένα χείλη τῶν συνανθρώπων τους. Ἄλλοι πάλι πού ἔχουν θέσεις καί ἀξιώματα, ἀρκοῦνται στήν προσωπική τους καταξίωση καί μέ αὐτοθαυμαστική ἀδιαφορία δέν κάνουν τίποτε γιά τήν ἐπίλυσι τῶν προβλημάτων τῶν ἀδυνάτων. Στήν ἴδια κατηγορία ἀνήκουν δυστυχῶς καί οἱ σύζυγοι ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τήν καρποφορία τῆς ἀγάπης τους καί διαγράφουν τή χαρά τῶν παιδιῶν ἀπό τή ζωή τους...

Ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ ἄλλοι, οἱ «καλοί», μέ τίς σωστές ἀντιλήψεις ἄνθρωποι. Αὐτοί ἀποφεύγουν κάθε κακό, δέν κάνουν ὅμως τό ἀποφασιστικό βῆμα τῆς δημιουργίας. Ἀρκοῦνται συνήθως στίς διαπιστώσεις καί τίς εὐχές «γιά τή βελτίωσι τῶν κοινωνικῶν προγμάτων». Αὐτοί μοιάζουν μέ τή συκιά τοῦ Εὐαγγελίου πού δέν εἶχε παρά φύλλα μόνο.

Γι’ αὐτό καί ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου εἶναι σαφής: Οἱ χριστιανοί πρέπει νά πρωτοστατοῦν στά καλά ἔργα. Νά εἶναι καρποφόροι καί ὄχι ἄκαρποι.

Οἱ χριστιανοί δέν ἔχουν κἄν τό δικαίωμα νά εἶναι ἄκαρποι. Γιατί πίσω τους ἔχουν μιά παράδοση ἐκπληκτικῆς καρποφορίας. Ὁ Κύριος, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ πρῶτοι χριστιανοί, οἱ Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν μνήμη τῶν ὁποίων ἑορτάζουμε σήμερα, καθώς καί οἱ ζωντανοί πιστοί ὅλων τῶν ἐποχῶν ὑπῆρξαν δημιουργικοί καί καρποφόροι. Πλούσιοι καί δυνατοί στήν καρδιά, σκόρπισαν τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καί χάρισαν τή χαρά τῆς λυτρώσεως σέ ἔθνη καί λαούς۠ ἄνοιξαν δρόμους ζωῆς καί πολιτισμοῦ۠ ὀμόρφηναν τή ζωή τῶν ἀνθρώπων μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης καί τῆς καλωσύνης. Ὅπου ὑπῆρχε τό μῖσος ἔφεραν τήν ἀγάπη۠ ὅπου ὑπῆρχε ἡ ἀδικία, τή δικαιοσύνη۠ ὅπου ἡ ἀμφιβολία, τήν πίστη۠ ὅπου ἡ ἀπελπισία, τήν ἐλπίδα۠ ὅπου τό σκοτάδι, τό φῶς۠ ὅπου ἡ λύπη, τή χαρά.

Τήν πολύτιμη αὐτή κληρονομία τῆς καρποφορίας καλοῦνται νά συνεχίσουν καί οἱ σημερινοί χριστιανοί: Μέ τή δημιουργική καί καρποφόρο παρουσία τους ἡ ἔρημη, ἄγονη καί στεῖρα ἐποχή μας «θά γεμίση λουλούδια καί πλούσια βλάστησι» (Ἡσ. 35, 1-2). Ὅπου τούς ἔχει φυτεύσει ἡ ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ: μέσα στήν οἰκογένεια, τήν ἐκπαίδευση, τίς ἰδιωτικές ἤ δημόσιες ὑπηρεσίες, τά μέσα ἐνημερώσεως, τούς ἐπιστημονικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς, οἰκονομικούς καί πολιτικούς κύκλους, παντοῦ νά φέρουν τούς γλυκούς καρπούς τῶν καλῶν ἔργων.

Γιά τούς χριστιανούς δέν ὑπάρχουν περίοδοι καρποφορίας καί ἀκαρπίας. Πάντοτε εἶναι καί πρέπει νά εἶναι καρποφόροι. Ἄς τό προσέξωμε αὐτό ἰδιαίτερα τώρα τό καλοκαίρι. Γιατί πολλοί ταυτίζουν τήν περίοδο τῶν διακοπῶν τοῦ καλοκαιριοῦ μέ τήν ἀργία καί τήν ἀπραξία. Τήν πραγματική ὅμως ξεκούρασι δέν θά τή βροῦμε στήν ἀργία ὅσο στίς δημιουργικές ἀπασχολήσεις. Νά μή στειρέψει ἡ καρδιά ἀπό τά αἰσθήματα τῆς ἀγάπης. Μιά καρδιά πού ἀγαπάει ἀληθινά, δέν σταματάει ποτέ, ὅπως καί ἡ καρδιά τοῦ Οὐρανίου Πατέρα μας. ΑΜΗΝ!

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ένας ένδοξος και πολύαθλος μεγαλομάρτυς του Χριστού /ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ / ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Δευτέρα, 8 Ιουλίου 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ένας ένδοξος και πολύαθλος μεγαλομάρτυς του Χριστού /ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ   ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ / ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Μέσα στη χορεία των ενδόξων και καλλινίκων μαρτύρων της Εκκλησίας μας εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος στις 8 Ιουλίου Άγιος μεγαλομάρτυς Προκόπιος, ο οποίος αναδείχθηκε σκεύος θειότατο του Αγίου Πνεύματος και πηγή αέναος της θείας χάριτος, αφού υπομένοντας καρτερικά τα φρικτά βασανιστήρια, έλαβε τον αμάραντο στέφανο της ουρανίου δόξας και μακαριότητος. 

Ο Άγιος Προκόπιος έζησε κατά τους χρόνους του σκληρόκαρδου Ρωμαίου αυτοκράτορος Διοκλητιανού, ο οποίος είχε εξαπολύσει ανελέητους διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Κατά την περίοδο της βασιλείας του Διοκλητιανού περί το 300μ.Χ. ζούσε στην Αντιόχεια μια πλούσια χήρα αρχοντικής καταγωγής που ονομαζόταν Θεοδοσία. Ο άνδρας της ονομαζόταν Χριστόφορος και ήταν χριστιανός, αλλά είχε ήδη αποβιώσει.
 Η Θεοδοσία είχε ένα μονάκριβο παιδί, τον Νεανία, τον μετέπειτα Άγιο Προκόπιο, τον οποίο ήθελε να αναθρέψει με τα νάματα της ειδωλολατρικής πίστεως. Γι’ αυτό και επισκέφθηκε τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό και του ζήτησε να τιμήσει τον ειδωλολάτρη γιο της μ’ ένα υψηλό αξίωμα. Ο αυτοκράτορας τον διόρισε Δούκα σε όλη την Αλεξάνδρεια, εκτιμώντας τα χαρίσματα και τις ικανότητές του. Ο Νεανίας αναχώρησε για την Αλεξάνδρεια, έχοντας λάβει από τον Διοκλητιανό τη διαταγή να βασανίζει ανελέητα όσους χριστιανούς αρνούνται να προσκυνήσουν τα είδωλα.

Κατά τη διάρκεια της πορείας από την Αντιόχεια στην Αλεξάνδρεια τα άλογα κινδύνευσαν να ψοφήσουν από την αφόρητη ζέστη. Γι΄ αυτό και αποφάσισαν να πεζοπορούν τη νύχτα. Όταν έφτασαν στην Απάμεια της Συρίας, τους υποδέχθηκε όλη η πόλη. Μόλις νύχτωσε και έφυγαν από εκεί, ένας ισχυρός σεισμός τράνταξε τη γη και ταυτόχρονα ένας φοβερός κεραυνός έπεσε, σχίζοντας τον ουρανό. Μέσα από την αστραπή ακούσθηκε μια δυνατή φωνή που απευθυνόταν στον Νεανία και τον ρωτούσε πού πηγαίνει και ποιον καταδιώκει. Τότε ο Νεανίας απάντησε ότι ο αυτοκράτορας τον διόρισε Δούκα στην Αλεξάνδρεια για να θανατώσει όλους τους χριστιανούς, που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Τότε η φωνή από τον Ουρανό τον ρώτησε, εάν αυτό σημαίνει ότι ήρθε να πολεμήσει και Εκείνον. Τότε ο Νεανίας τον ρώτησε ποιος είναι και αμέσως εμφανίστηκε μπροστά του μέσα στη νύχτα ένας ολοφώτεινος Σταυρός σαν να ήταν κατασκευασμένος από κρύσταλλο. Μέσα από τον Σταυρό και το άπλετο φως του, ακούσθηκε μια φωνή, η οποία έλεγε ότι είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Ο Νεανίας Τον ρώτησε ότι εάν είναι ο Υιός του Θεού, τότε γιατί καταδικάσθηκε σε θάνατο. Τότε η φωνή του απάντησε ότι σύντομα ο Νεανίας θα αναδειχθεί σκεύος εκλογής, ότι ο Υιός του Θεού υπέστη τη σταυρική θυσία για τη σωτηρία του κόσμου και ότι με τη δύναμη του Σταυρού θα νικήσει ο Νεανίας τους εχθρούς του. Η εμφάνιση του Θεανθρώπου Ιησού στον ειδωλολάτρη και πολέμιο των χριστιανών Νεανία, ο οποίος καταλήφθηκε από χαρά και αγαλλίαση, του άλλαξε την πορεία της ζωής. Έτσι όταν έφτασε στη Σκυθόπολη, αναζήτησε τον καλύτερο χρυσοχόο, ο οποίος ονομαζόταν Μάρκος και του παρήγγειλε έναν Σταυρό. Μάλιστα ο Νεανίας του υποσχέθηκε ότι δεν θα αποκαλύψει σε κανέναν την πρόθεση του χρυσοχόου να κατασκευάσει το χριστιανικό σύμβολο του Σταυρού. Ο Μάρκος κατασκεύασε τον Σταυρό, αλλά όταν τον τελείωσε, είδε ένα παράδοξο θέαμα. Πάνω στον Σταυρό εμφανίσθηκαν τρεις εικόνες με εβραϊκά γράμματα. Στο πάνω μέρος έγραφε «Η μορφή του Δεσπότη», στο δεξιό μέρος φαινόταν ένας Άγγελος με το όνομα «Μιχαήλ» και στο αριστερό μέρος φαινόταν ένας Άγγελος με το όνομα «Γαβριήλ». Ο χρυσοχόος προσπάθησε με μεγάλη επιμονή να τις εξαλείψει, αλλά δεν τα κατάφερε. Όταν ο Νεανίας αντίκρισε τον Σταυρό, αισθάνθηκε απερίγραπτη χαρά και αμέσως τον προσκύνησε. Με έκπληξη είδε τις αποτυπωμένες τρεις εικόνες και ρώτησε τί είναι αυτά και τί σημαίνουν. Όταν πληροφορήθηκε ότι εμφανίσθηκαν από μόνες τους, κατάλαβε ότι οι αποτυπώσεις δημιουργήθηκαν με τη θαυματουργική επέμβαση του Θεού. Τότε γονάτισε και με πολλή ευλάβεια προσκύνησε τον Σταυρό. Στη συνέχεια τον τύλιξε μέσα σε πορφύρα και αναχώρησε με τους στρατιώτες του για την Αλεξάνδρεια. Εκεί τον επισκέφθηκαν κάτοικοι της πόλης και του ζήτησαν με δάκρυα στα μάτια να τους προστατεύσει από τους Αγαρηνούς. Τότε ο Νεανίας έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες στους στρατιώτες του και αφού εμψυχώθηκε από τον ίδιο τον Κύριο, ο Οποίος του αποκαλύφθηκε και του είπε ότι θα είναι πάντα κοντά του, νίκησε τους Αγαρηνούς. 

Μετά τη νίκη ενημέρωσε τη μητέρα του, η οποία με πολλή χαρά του είπε ότι θα πρέπει να ευχαριστήσει τους προγονικούς θεούς, οι οποίοι του χάρισαν τη νίκη. Τότε ο Νεανίας της διηγήθηκε την αποκάλυψη του ίδιου του Ιησού Χριστού στη ζωή του, ενώ συνέτριψε τα είδωλα μέσα στο δωμάτιό της. Το γεγονός αυτό εξόργισε τη μητέρα του σε τέτοιο βαθμό, ώστε ανήγγειλε στον σκληρόκαρδο αυτοκράτορα ότι ο γιος της πιστεύει στον Εσταυρωμένο Κύριο. Τότε ο Διοκλητιανός έστειλε ένα γράμμα στον Ουλκίωνα, τον ηγεμόνα της Παλαιστίνης, και τον πρόσταξε να επισκεφθεί τον Νεανία για να τον συνετίσει και να τον παρακινήσει να επιστρέψει στην προγονική θρησκεία. Όταν ο Ουλκίωνας παρέδωσε το γράμμα στον Νεανία, τότε εκείνος αφού το διάβασε, δήλωσε με παρρησία τη χριστιανική του ιδιότητα και του είπε να κάνει ό,τι τον πρόσταξαν. Τότε ο ηγεμόνας τον συμβούλεψε να προσποιηθεί ότι θυσιάζει στους θεούς και έτσι να γλυτώσει από τον θάνατο. Όμως ο Νεανίας απάντησε με γενναιότητα ότι θα θυσιαστεί ο ίδιος για τον Ιησού Χριστό και λύνοντας τη στρατιωτική του ζώνη, την πέταξε στον ηγεμόνα, ομολογώντας την πίστη του στον Εσταυρωμένο Κύριο. 

Η θαρραλέα αυτή στάση του τον οδήγησε κατ’ εντολήν του Ουλκίωνα στην Καισάρεια, όπου τον κρέμασαν και άρχισαν να ξεσχίζουν τις σάρκες του. Ο κόσμος άρχισε να κλαίει, αλλά ο Νεανίας τους παρότρυνε να μην κλαίνε, διότι τα βασανιστήρια αυτά θα τον οδηγήσουν στην αιώνια χαρά του Παραδείσου. Όταν νύχτωσε, οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου ο δεσμοφύλακας Τερέντιος ήταν φίλος του. Τα μεσάνυχτα επισκέφθηκαν τον Νεανία Άγγελοι Κυρίου, και αμέσως λύθηκαν τα δεσμά τόσο του Νεανία όσο και των άλλων καταδίκων. Ο Νεανίας τους ρώτησε ποιοι είναι και στην απάντησή τους ότι είναι Άγγελοι του Θεού, τους κάλεσε να κάνουν τον σταυρό τους, όπως και έγινε. Οι Άγγελοι τον ρώτησαν στη συνέχεια γιατί επέδειξε δυσπιστία και τότε εκείνος απάντησε ότι ο Κύριος έστειλε Αγγέλους στους Τρεις Παίδες και τους δρόσισε, διότι βρίσκονταν μέσα στην κάμινο με τη φωτιά, ενώ εκείνος δεν είναι άξιος μιας τέτοιας θεϊκής δωρεάς. Στη συνέχεια εμφανίσθηκε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και ένα υπερκόσμιο φως περιέλουσε τον Νεανία και τη φυλακή. Απευθυνόμενος ο Κύριος στον νεαρό αθλητή του Χριστού, του είπε ότι από εδώ και στο εξής θα ονομάζεται Προκόπιος, διότι σύμφωνα με το όνομα αυτό θα προκόψει και θα προσφέρει στον Θεό εκλεκτό ποίμνιο. Τότε ο Άγιος ζήτησε από τον Κύριο να τον ενισχύσει μέχρι τέλους, ώστε να υπομείνει τα βασανιστήρια. 

Στο μεταξύ οι πληγές του θεραπεύτηκαν και όταν ο Ουλκίωνας έστειλε άνθρωπο στη φυλακή για να δει, εάν έχει πεθάνει, τότε ο δεσμοφύλακας Τερέντιος του διηγήθηκε όλα όσα θαυμαστά είχαν συμβεί τη νύχτα μέσα στη φυλακή. Μόλις ενημερώθηκε ο ηγεμόνας για τα θαυμαστά γεγονότα, πρόσταξε να φέρουν τον Προκόπιο μπροστά του. Μόλις εμφανίσθηκε ο Άγιος ενώπιον του και είδαν οι στρατιώτες τη φωτεινότητα του προσώπου του και ότι ήταν εντελώς υγιής, εξεπλάγησαν για τη δύναμη του Ιησού Χριστού. Τότε ο Ουλκίωνας εξαγριώθηκε και είπε στους στρατιώτες ότι οι φιλάνθρωποι θεοί τον λυπήθηκαν και τον θεράπευσαν. Τότε ο Προκόπιος τον κάλεσε να πάνε στον ναό για να διαπιστώσει τη δύναμη των θεών. Ο ηγεμόνας πίστεψε ότι θα θυσιάσει στους ειδωλολατρικούς θεούς και έδωσε εντολή να στολίσουν τον δρόμο από το παλάτι μέχρι τον ναό, ενώ κάλεσε και τον λαό να παραβρεθεί στο γεγονός. Μόλις έφτασε ο Προκόπιος στον ναό, είπε στους άρχοντες να μείνουν απ’ έξω με την αιτιολογία ότι επιθυμεί να προσευχηθεί στους θεούς, στους οποίους επέδειξε ασέβεια και περιφρόνηση. Αφού μπήκε στον ναό και έκλεισε τις θύρες, στράφηκε στην ανατολή και προσευχήθηκε στον Ιησού Χριστό για να συντρίψει τα είδωλα, τα οποία παραπλανούν τους ανθρώπους. Στη συνέχεια έκανε το σημείο του Σταυρού και είπε να διαλυθούν όλα στο όνομα του αληθινού Θεού και να γίνουν νερό, το οποίο να χυθεί έξω από τον ναό. Αμέσως έγινε το θαύμα και όλα τα ειδωλολατρικά αγάλματα κατέπεσαν και αφού διαλύθηκαν, έγιναν νερό που ξεχύθηκε από τη θύρα προς τα έξω. Μόλις το συγκεντρωμένο πλήθος είδε το θαυμαστό αυτό γεγονός, φώναξε δυνατά να βοηθήσει τον λαό ο Θεός των Χριστιανών. Μάλιστα οι στρατιώτες και δύο δικαστές που συνόδευαν τον Άγιο, πίστεψαν στον Κύριο. 

Η μεταστροφή των στρατιωτών εξόργισε τον ηγεμόνα, ο οποίος διέταξε τον εγκλεισμό του Προκοπίου στη φυλακή. Αλλά οι στρατιώτες και οι δικαστές πήγαν κρυφά στη φυλακή και ζήτησαν από τον Άγιο να τους βαπτίσει. Ο Άγιος ζήτησε από τον δεσμοφύλακα Τερέντιο να τον αφήσει να φύγει με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει στη φυλακή πριν ξημερώσει. Ο Προκόπιος μαζί με τους στρατιώτες και τους δικαστές πήγαν στον επίσκοπο Λεόντιο, ο οποίος αφού τους κατήχησε, τους βάπτισε και τους κοινώνησε. Αφού επέστρεψε ο Προκόπιος στη φυλακή, δίδαξε στους βαπτισμένους πλέον στρατιώτες και δικαστές το μεγαλείο του Παναγάθου Θεού, ο Οποίος χαρίζει σ’ αυτούς που Τον αγαπούν, τη μακαριότητα και την αιώνια απόλαυση μέσα στη χαρά του Παραδείσου. Την επόμενη ημέρα ο Ουλκίωνας έστειλε ανθρώπους να φέρουν μπροστά του τους στρατιώτες και δικαστές, που είχαν πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Ο ηγεμόνας τους επέπληξε για τη μεταστροφή τους και την πλάνη, στην οποία έπεσαν, αλλά εκείνοι του απάντησαν ότι είναι αδύνατον να συνεχίσουν να πιστεύουν σε θεούς, τους οποίους εξαφάνισε ένας φυλακισμένος με τη δύναμη του ενός και αληθινού Θεού. Η θαρραλέα αυτή ομολογία προκάλεσε την οργή του ηγεμόνα, ο οποίος πρόσταξε να αποκεφαλιστούν μπροστά στον Προκόπιο, ο οποίος αλυσοδεμένος προσευχήθηκε στον Κύριο να τους συναριθμήσει στη χορεία των μαρτύρων Του. Η δι’ αποκεφαλισμού μαρτυρική τελείωση των μακαρίων εκείνων στρατιωτών και των δύο δικαστών, που έφεραν τα ονόματα Νικόστρατος και Αντίοχος, έλαβε χώρα στις 22 Μαΐου. 

Ο Προκόπιος οδηγήθηκε και πάλι στη φυλακή, στην οποία εγκλείσθηκαν και δώδεκα γυναίκες από αρχοντικές οικογένειες, επειδή είχαν ομολογήσει την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Μόλις ο Προκόπιος διέκρινε στο πρόσωπό τους τη λύπη και τον φόβο, τις εμψύχωσε με τη χριστιανική διδασκαλία του, ώστε να μην δειλιάσουν μπροστά στα βασανιστήρια, αλλά με χαρά να υπομείνουν το μαρτύριο και έτσι να αξιωθούν της Βασιλείας των Ουρανών. Όταν το πρωί προσκλήθηκαν από τον Ουλκίωνα να θυσιάσουν στους θεούς, αρνήθηκαν με γενναιότητα και τότε διέταξε να υποβληθούν σε φρικτά βασανιστήρια. Τις κρέμασαν και άρχισαν να κατακαίουν τις πλευρές και τις μασχάλες τους. Παρέμειναν όμως σταθερές και ακλόνητες στην πίστη τους, παρόλο που δόθηκε η διαταγή να κάψουν και τους μαστούς τους. Μάλιστα στις ειρωνικές προκλήσεις του ηγεμόνα, οι δώδεκα γυναίκες ομολόγησαν με παρρησία τη δύναμη του ενός και αληθινού Θεού. 

Μεταξύ αυτών που παρακολουθούσαν το μαρτύριο των γυναικών, ήταν και η Θεοδοσία, η μητέρα του Αγίου Προκοπίου. Βλέποντας με απορία και θαυμασμό την ακλόνητη πίστη τους στον Χριστό και την υπομονή, την καρτερία και τη γενναιότητα που επιδείκνυαν στα βασανιστήρια, αισθάνθηκε η καρδιά της να πλημμυρίζει από το φως της θείας χάριτος. Αμέσως εγκολπώθηκε τον Χριστό και με θάρρος παρουσιάσθηκε μπροστά στον Ουλκίωνα και δήλωσε ότι είναι χριστιανή και δούλη του Εσταυρωμένου Χριστού. Ο ηγεμόνας ξαφνιάστηκε και τη ρώτησε πώς είναι δυνατόν να παρασύρθηκε και να επιθυμεί να εγκαταλείψει τη λατρεία των προγονικών θεών. Στο ερώτημα αυτό απάντησε με παρρησία ότι μέχρι τώρα ζούσε μέσα στην πλάνη, γιατί δεν γνώριζε τον αληθινό Θεό, που είναι ο δημιουργός του σύμπαντος. Κατ’ εντολήν του ηγεμόνα οδηγήθηκε στη συνέχεια στη φυλακή μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες, τις οποίες με ιδιαίτερη επιμέλεια φρόντιζε. Η μεταστροφή της Θεοδοσίας στον Χριστό χαροποίησε ιδιαίτερα τον Προκόπιο, ο οποίος την οδήγησε με τη βοήθεια του δεσμοφύλακα στον επίσκοπο Λεόντιο για να βαπτισθεί. Το πρωί η Θεοδοσία οδηγήθηκε στον Ουλκίωνα, ο οποίος προσπάθησε να τη συνετίσει. Η σταθερή της όμως πίστη εξαγρίωσε τον ηγεμόνα, ο οποίος την υπέβαλε σε σκληρά βασανιστήρια. Τη χτυπούσαν αλύπητα με ραβδισμούς και της κατέσχιζαν τις πλευρές με σιδερένια νύχια. Οι δώδεκα γυναίκες παρακολουθούσαν περίλυπες το μαρτύριο της μητέρας του Αγίου Προκοπίου και προσεύχονταν στον Κύριο να την ενισχύσει στον ανελέητο βασανισμό της. Μάλιστα δόθηκε η εντολή να χτυπηθούν τα σαγόνια των γυναικών με μολυβένιες σφαίρες, ώστε να σιωπήσουν. Βλέποντας ο ηγεμόνας την ακλόνητη πίστη των γυναικών, πρόσταξε να τις δέσουν όλες με μια αλυσίδα και να τις αποκεφαλίσουν. Το γεγονός έλαβε χώρα στις 29 Μαΐου. 

Μετά από λίγες ημέρες οδηγήθηκε ο Προκόπιος ενώπιον του Ουλκίωνα και υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια. Ξέσχιζαν με σιδερένια νύχια το πρόσωπό του και χτυπούσαν τον αυχένα του με σχοινιά, στα οποία είχαν κρεμάσει κομμάτια από μολύβι. Ο Προκόπιος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του και υπέμεινε καρτερικά το μαρτύριο. Στη συνέχεια οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου δίδασκε στους φυλακισμένους τη χριστιανική πίστη και με τη χάρη του Θεού θεράπευε τους ασθενείς. Στο μεταξύ ο ηγεμόνας από την κακία του και τον θυμό του για το ότι δεν μπορούσε να νικήσει το χριστιανικό φρόνημα του Προκοπίου, προσβλήθηκε από θανάσιμο πυρετό σε τέτοιο βαθμό, ώστε ξεψύχησε. Τη θέση του αποβιώσαντος Ουλκίωνα κατέλαβε ο Φλαβιανός, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα σκληρόκαρδος και φανατικός πολέμιος των χριστιανών. Αφού ενημερώθηκε για τον Προκόπιο και τη δράση του, διέταξε να τον φέρουν μπροστά του. Ο Άγιος ομολόγησε και πάλι με παρρησία τη χριστιανική του πίστη και το μεγαλείο του ενός και αληθινού Θεού, ο Οποίος δημιούργησε τον κόσμο. Στην άρνησή του να θυσιάσει στους ειδωλολατρικούς θεούς, εξαγριώθηκε ο ηγεμόνας τόσο πολύ, ώστε διέταξε έναν στρατιώτη, ονόματι Αρχέλαο, να τον θανατώσει με το ξίφος του. Μόλις όμως σήκωσε το ξίφος του, αμέσως ξεράθηκε το χέρι του και έπεσε κάτω νεκρός. Βλέποντας ο Φλαβιανός τον ακαριαίο θάνατο του στρατιώτη, αγρίεψε ακόμη περισσότερο και έδωσε εντολή να φυλακίσουν τον Προκόπιο και να τον δέσουν χειροπόδαρα. Ο Άγιος συνέχισε να προσεύχεται στον Κύριο για να τον ενισχύσει μέχρι τέλους. Η ακλόνητη πίστη του Προκοπίου στον Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό προκάλεσε μια σειρά από νέα φρικτά βασανιστήρια. Τον μαστίγωσαν, του έβαλαν στην πλάτη αναμμένα κάρβουνα, του κατέκαιγαν το σώμα με πυρωμένα σουβλιά και στις πληγές του έριχναν αλάτι. 

Ο χριστιανομάχος Φλαβιανός βλέποντας την ακλόνητη πίστη του Προκοπίου, επινόησε ένα τέχνασμα για να υποκύψει ο γενναίος αθλητής του Χριστού στη λατρεία των ειδώλων. Αφού ετοίμασε ο ηγεμόνας έναν βωμό και έβαλε πάνω σ’ αυτόν αναμμένα κάρβουνα, έβαλαν μέσα στο δεξί χέρι του Προκοπίου λιβάνι και του κρατούσαν το χέρι με τη βία πάνω από τον βωμό. Μ’ αυτό τον τρόπο θα έριχνε το λιβάνι στον βωμό των ειδώλων, αφού θα ήταν αδύνατο να κρατήσει ακίνητο το χέρι του. Αλλά ο Άγιος Προκόπιος με την καρτερία και τη γενναιότητα που τον χαρακτήριζε, κατόρθωσε να κρατήσει το χέρι του ακίνητο και μάλιστα κάηκε ολόκληρο από τη φωτιά. Βλέποντας ο Φλαβιανός ότι και πάλι δεν κατάφερε τίποτα, διέταξε να τον κρεμάσουν από τα χέρια, ενώ του έδεσαν και δύο βαριές πέτρες στα πόδια. Αλλά και αυτό το βασανιστήριο το υπέμεινε αγόγγυστα, γι’ αυτό και στη συνέχεια αποφασίστηκε να τον ρίξουν μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο. Ο Άγιος όμως έκανε το σημείο του Σταυρού και αμέσως η φωτιά διασκορπίστηκε και έκαψε όσους βρίσκονταν εκεί κοντά. Ο βάναυσος ηγεμόνας αποφάσισε τότε να αποκεφαλισθεί ο πολύαθλος Προκόπιος έξω από την πόλη. Όταν έφτασαν στον τόπο της εκτελέσεως, ο ένδοξος μεγαλομάρτυς του Χριστού ζήτησε να προσευχηθεί για τη σωτηρία της πόλεως και του λαού της, παρακάλεσε δε τον Κύριο να λυτρώσει από τους πόνους και τις ασθένειες όσους θελήσουν να τιμούν τη μνήμη του και να τους αξιώσει να κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών. Η δι’ αποκεφαλισμού μαρτυρική τελείωση του Αγίου Προκοπίου έλαβε χώρα στις 8 Ιουλίου, ημέρα κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει την πάντιμη μνήμη του. Το ιερό του λείψανο ενταφιάσθηκε με τις πρέπουσες τιμές και αποτέλεσε πηγή αέναο αγιασμού και θαυματουργικών ιάσεων. 

Ιερά λείψανα του Αγίου μεγαλομάρτυρος Προκοπίου φυλάσσονται σήμερα σε ναούς και μονές της πατρίδος μας, όπως στις ιερές μονές Αγίας Τριάδος Λιβαδίου Ελασσώνος και Προφήτου Ηλιού Θήρας, ενώ σημαντική είναι και η διάδοση της τιμής του στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αξιομνημόνευτοι είναι οι ιεροί ναοί του Αγίου Προκοπίου στην Κέρκυρα και συγκεκριμένα στον Κάβο Λευκίμμης και στο ομώνυμο χωριό του νησιού, στη Νάξο, όπου επ’ ονόματι του Αγίου είναι αφιερωμένοι ο κεντρικός ναός του χωριού Βουρβουριά και το γραφικό εκκλησάκι στην ομώνυμη περιώνυμη παραλία του νησιού, στη Λέσβο, όπου ο ιστορικός ενοριακός ναός του Αγίου Προκοπίου στο χωριό Ίππειος ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων το 1741 και κοσμείται με θαυμάσιο ξυλόγλυπτο τέμπλο, καθώς και οι ναοί του Αγίου στην Ολυμπιακή Ακτή της Κατερίνης, στο ομώνυμο χωριό των Τρικάλων, στα χωριά Κλαδορράχη Φλωρίνης και Λίστα Θεσπρωτίας, αλλά και το εκκλησάκι του Αγίου στο Κουφόδασο Χελυδορίου της ορεινής Κορινθίας, που αποτέλεσε αυτόνομη μονή και σήμερα είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης. Ο Άγιος Προκόπιος τιμάται επίσης στην ηρωική και αγιότοκο νήσο Κύπρο, αφού επ’ ονόματί του τιμούνται το ομώνυμο μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου στην Έγκωμη Λευκωσίας και ιστορικός βυζαντινός ναός στο κατεχόμενο χωριό Σύγκραση της επαρχίας Αμμοχώστου, ο οποίος μέχρι και το 1974 αποτελούσε παγκύπριο προσκύνημα. 

Η ευχή όλων μας είναι ο ένδοξος μεγαλομάρτυς του Χριστού Άγιος Προκόπιος, ο οποίος έλαβε από τον στεφανοδότη Κύριο τον αμάραντο στέφανο της ουρανίου δόξας και μακαριότητος, να καταστεί φωτεινός οδοδείκτης με την ακλόνητη πίστη του στην εν Χριστώ πνευματική μας πορεία και προκοπή στη σημερινή αλλοπρόσαλλη εποχή μας. 

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος 

Εκπαιδευτικός 

Βιβλιογραφία 

· Βασιλοπούλου Χαραλάμπους Δ., (…) Αρχιμανδρίτου, Ο Άγιος Προκόπιος, Εκδόσεις «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1999 

Εικόνες

1. Τοιχογραφία του Αγίου Προκοπίου, έργον αδελφότητος Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης Κορινθίας.

2. Φορητή εικόνα του Αγίου Προκοπίου του 13ου αιώνα στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά.

3. Το εκκλησάκι του Αγίου Προκοπίου στο Κουφόδασο Χελυδορίου Κορινθίας, μετόχι της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης. Τον 17ο αιώνα ήταν αυτοτελής μονή.

4. Ο ανοικοδομηθείς το 1741 Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Προκοπίου στο χωριό Ίππειος Λέσβου.

5. Φορητή εικόνα του Αγίου Προκοπίου από το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ομωνύμου Ιερού Ναού στο χωριό Ίππειος Λέσβου.

6. Το θαυμάσιο ξυλόγλυπτο τέμπλο του Ιερού Ναού Αγίου Προκοπίου Ιππείου Λέσβου.

7. Τοιχογραφία του Αγίου Προκοπίου δια χειρός Γεωργίου Καρποντίνη στον Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

8. Ο περικαλλής Ιερός Ναός του Αγίου Προκοπίου Έγκωμης Λευκωσίας στο ομώνυμο μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου. (www.imkykkou.com.cy)

9. Ο βυζαντινός Ιερός Ναός του Αγίου Προκοπίου στο κατεχόμενο χωριό Σύγκραση της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. (noctoc-noctoc.blogspot.gr)

10. Η μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας βυζαντινή φορητή εικόνα του Αγίου Προκοπίου από τον ομώνυμο Ιερό Ναό της Βέροιας. Χρονολογείται τον 14ο αιώνα και κλάπηκε από τον Ναό την περίοδο 1967-1974. Στις 6 Ιουλίου επεστράφηκε στη Βέροια και αποτελεί μόνιμο πλέον έκθεμα του Βυζαντινού Μουσείου της πόλης. (www.byzantinemuseum.gr)   

11. Το εξωκκλήσιο του Αγίου Προκοπίου στο Νεοχώρι της Χίου. (www.naoschios.blogspot.gr)