Χιακά Πένθη

<<Αι ψυχαί αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσονται>> (Ψαλμ. Δαυίδ)
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΕΙΛΑΣ (Συντ/χος Διδάσκαλος)- ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΝΕΡΑΚΗΣ (Συντ/χος Σιδηρουργός)
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου – Κήρυκα του θείου λόγου- εκλέγμ. Δημοτικού συμβούλου Χίου

    Τις τελευταίες ημέρες, στη Χίο, μετέστησαν από τα γήινα προς τα ουράνια, προκειμένου να συναντήσουν τον Πλάστη και Δημιουργό τους, Κύριο της δόξης, δύο μορφές της τοπικής κοινωνίας, γνωστές η καθεμιά για τη δική της προσφορά. Δυο μορφές γνώριμες και λίαν αγαπητές και σ΄εμάς.
    Πρόκειται για τους μακαριστούς, ήδη, Γεώργιο Χειλά (συντ/χο διδάσκαλο-93 ετών) και Θεοδόσιο Νεράκη (συντ/χο σιδηρουργό- 73 ετών).
    Ο <<δάσκαλος>>, όπως τον αποκαλούσαμε πάντοτε, Γεώργιος Χειλάς, διέπρεψε στον τομέα της παιδείας, της μόρφωσης εν γένει και του πολιτισμού. Ήταν δάσκαλός μου, ως δ/ντης του 1ου Δημοτικού σχολείου Χίου, τα 2-3 τελευταία χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί. Θυμόμαστε, οι μαθητές του, τον σεβασμό που ενέπνεε σε μικρούς και μεγάλους. Βοήθησε αρκετές οικογένειες σε προσωπικά θέματα και δίδαξε ήθος και ευπρέπεια, δίδαξε την αγάπη για τον άνθρωπο, δίδαξε και ιστορία σε πολλούς και διάφορους.
    Δεν θα ξεχάσω τον αγώνα που έκανε για την ίδρυση του νέου (τότε) κτιριακού συγκροτήματος του 1ου Δημοτικού Σχολείου (στον Αγ. Ιωάννη Θεολόγο) και τη λύση που πρότεινε για την τοποθέτηση του ανδριάντα του μεγάλου ευεργέτη του σχολείου (και της Χίου ευρύτερα) Ιωάννου Πατέρα.
    Δεν θα ξεχάσω το πολυσχιδές έργο του για το αγαπημένο του χωριό, το Πιτυός, του οποίου την ιστορία μελέτησε διεξοδικά και κατέγραψε λεπτομερώς, εκδίδοντάς την, σε εποχές όπου ακόμη οι εκδόσεις αυτές φάνταζαν άθλοι.
    Δεν θα ξεχάσω την προσφορά και συμβολή του σε αλτρουιστικές προσπάθειες, όπως αυτές της Επιτροπής αναστήλωσης και προβολής της Ιεράς Μονής Μουνδών- Διευχών αλλά και της Φιλοδασικής Ένωσης Χίου, μέλος των οποίων υπήρξε για δεκαετίες, με πλούσιο έργο.
    Ο <<μαστρό- Θοδόσης>> Νεράκης, όπως τον αποκαλούσαμε, ήταν μέσα στην καρδιά μου, από όταν ακόμη ήμουν μικρό παιδί. Με αγαπούσε σαν παιδί του, με συμβούλευε, με εκτιμούσε και τον εκτιμούσα απεριόριστα. Από μικρός πήγαινα μαζί του όταν επισκευάζαμε τον οικογενειακό μας Ναό, την Αγ. Μαρίνα (στο Πυργί). Μου είχε φτιάξει πολλές κατασκευές. Και ήταν δίπλα μου σε όλα τα στάδια της ζωής μου.
Πάντοτε τον καμάρωνα και τον αγαπούσα γιατί αγαπούσε την Εκκλησία συνειδητά και φρόντιζε να είναι σε κάθε περίσταση αξιοπρεπής και δίκαιος.
Εάν μου ζητούσε κάποιος να του δείξω έναν πραγματικό χριστιανό, που είμαι βέβαιος ότι κληρονόμησε τον Παράδεισο και βρίσκεται κοντά στον Θεό, δίχως κανένα ενδοιασμό θα του έδειχνα τον <<μαστρό>> Θεοδόση. Χριστιανός και οικογενειάρχης όσο λίγοι στις ημέρες μας. Από το στόμα του ποτέ δεν είχες ακούσει άσχημη κουβέντα και για κανέναν. Με κόπο πολύ και δουλειά ανέστησε την οικογένειά του και έδωσε ανθρώπους χρήσιμους και σωστούς στην κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια προβλήματα υγείας τον είχαν καθηλώσει. Κι όμως, γογγυσμός από το στόμα του δεν ακούστηκε ποτέ. Αντιμετώπισε με πρωτοφανή καρτερία την ασθένειά του, όπως διαβάζουμε στο Συναξάρι και το Γεροντικό, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Μόλις πριν από 15 ημέρες τον είχα επισκεφθεί.   
Ας είναι η μνήμη αμφοτέρων αιωνία. Και το παράδειγμά τους, παράδειγμα φωτεινό, ζωής και σωτηρίας, για εμάς τους ζώντες άρτι στην επίγειο Ιερουσαλήμ.-

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Φ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Βιβλίο για την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου

Βιβλίο για την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου (Κατακόμβη) στην περιοχή του Νοσοκομείου της πόλης της Χίου από τους μαθητές του τμήματος Γ1 του στο 4ου Γυμνασίου Χίου (Πιλοτικό)

Οι μαθητές του τμήματος Γ1 του σχολείου μας εκπόνησαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Τριμήνου του σχολικού έτους 2013–2014 στα πλαίσια του μαθήματος της Τοπικής Ιστορίας ένα σε εκλαϊκευμένη μορφή και σε απλή από όλους κατανοητή γλώσσα γραμμένο 32 σελίδων βιβλίο με την καθοδήγηση των Θεολόγων Καθηγητών τους κ. Μπεκριδάκη Δημητρίου και Καρατζά Κωνσταντίνου. Το αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας των παιδιών έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό που υπήρχε στην χιακή εκκλησιαστική ιστοριογραφία. Για πρώτη φορά συντάχθηκε αυτοτελές βιβλίο, που αφορά την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου (Κατακόμβη), η οποία είναι παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας. Γι’ αυτήν μέχρι σήμερα υπήρχαν σποραδικές μόνο αναφορές σε διάφορα συγγράμματα, άρθρα χιώτικων εφημερίδων και περιοδικών. 

Από τις βιβλιογραφικές αυτές αναφορές και από δύο ημίωρης διάρκειας συνεντεύξεις που πήραν από τον π. Ιωάννη Τσιμούνη, εφημέριο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας, άντλησαν οι μαθητές το απαραίτητο υλικό για τη σύνταξη της εργασίας τους. Αξίζει να αναφέρουμε ότι, η ενασχόληση με το Ναό του Αγίου Ισιδώρου ήταν επιλογή των ιδίων των παιδιών, μιας και τα περισσότερα κατοικούν στη γειτονιά που είναι κτισμένος ο Ναός.

Την εκτύπωση και βιβλιοδεσία των βιβλίων ανέλαβε ο εκδοτικός οίκος «άλφα πι» του Γιάννη Ν. Παληού. 

Όσον αφορά τώρα στο κόστος έκδοσης αυτό καλύφθηκε από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας και από τον Σύλλογο Γονέων του Σχολείου μας. Όλους τους παραπάνω τους ευχαριστούμε θερμά. Τα βιβλία θα διατεθούν δωρεάν στους μαθητές του τμήματος Γ1 του σχολείου μας, σε εκπαιδευτικούς και σε Βιβλιοθήκες του νησιού μας.

Είμαστε βέβαιοι ότι η παρούσα ομαδική εργασία θα αποτελέσει παράδειγμα και πηγή έμπνευσης και θα ενθαρρύνει κι άλλες τέτοιου είδους μαθητικές δράσεις, που αποσκοπούν στη διατήρηση της παράδοσής μας και στην ευαισθητοποίηση των χιωτόπουλων για τα μνημεία του τόπου τους. Θα συμβάλει στην ενίσχυση των προσπαθειών που γίνονται για την προβολή της ιστορικής παράδοσής του νησιού μας και το άνοιγμα του δημοσίου σχολείου στην κοινωνία. Θα αποτελέσει, επίσης, πολύτιμο εκπαιδευτικό υλικό για τυχόν επίσκεψη που θα πραγματοποιήσουν σχολεία της Χίου, και όχι μόνο, στον εν λόγω Ιερό Ναό.

Μπεκριδάκης Δημήτριος          Κων/νος Γεωργ. Καρατζάς

Θεολόγος Καθηγητής              Θεολόγος Καθηγητής– ΜΑ Ιστορίας

– ΜΑ Θρησκειολογίας

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

22 Ἰ­ου­νί­ου 2014 - Κυ­ρια­κὴ Β΄ Ματ­θαί­ου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 25

Κυ­ρια­κὴ Β΄ Ματ­θαί­ου

22 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου δ΄ 18 – 23 

Με­τὰ ἀ­πὸ τὸν κύ­κλο τῶν ἑ­ορ­τῶν τοῦ Πεν­τη­κο­στα­ρί­ου, βλέ­που­με ὅ­τι τὸ ἔρ­γο τοῦ Κυ­ρί­ου γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, προσ­λαμ­βά­νει δυ­να­μι­κὲς πλέ­ον δι­α­στά­σεις, ὅ­πως αὐ­τέ­ς ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται αὐ­θεν­τι­κὰ μέ­σα στὸ χῶ­ρο τοῦ ἰ­δί­ου τοῦ Σώ­μα­τός Του, ποὺ εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Ἡ πρό­σκλη­ση ποὺ ἀ­πηύ­θυ­νε πρὸς τοὺς πρώ­τους μα­θη­τές Του, ση­μα­το­δο­τεῖ τὴ νέ­α πε­ρί­ο­δο σὲ πο­λὺ δι­ευ­ρυ­μέ­νους ὁ­ρί­ζον­τες, μὲ φόν­το τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τὰ βή­μα­τα τῆς ὁ­ποί­ας κα­τευ­θύ­νει ἀ­δι­ά­λει­πτα εἰς «πᾶ­σαν τὴν ἀ­λή­θεια», ἡ συ­νε­χὴς πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ κλή­ση τῶν πρώ­των μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, στὴν ὁ­ποί­α ἀ­να­φέ­ρε­ται τὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, ἀ­πευ­θύ­νε­ται οὐ­σι­α­στι­κὰ σὲ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὅ­πως τό­τε οἱ μα­θη­τὲς ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα μπο­ροῦ­με νὰ δεί­ξου­με τὴν ἴ­δια προ­θυ­μί­α. Μὲ τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἔ­χου­με τὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ βι­ώ­νου­με μέ­σα στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὅ­λα τὰ γε­γο­νό­τα τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας ὡς πα­ρόν­τα. Μέ­σα ἀ­πὸ αὐ­τὰ τὰ γε­γο­νό­τα, ὁ Χρι­στὸς μᾶς φα­νε­ρώ­νει καὶ μᾶς προ­σφέ­ρει τὴν Βα­σι­λεί­α Του. 

Ἡ κλή­ση τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α ἔρ­γο ἀν­θρώ­πι­νο. Πρό­κει­ται γιὰ Θεῖ­ο προ­σκλη­τή­ριο ποὺ ἐκ­φρά­ζει τὴ βού­λη­ση τοῦ Θε­οῦ νὰ σώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο. Ὁ Χρι­στὸς προ­σκα­λεῖ ὅ­λους μας νὰ με­τά­σχου­με στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γι­’ αὐ­τὸ ἡ ἀν­τα­πό­κρι­σή μας θὰ πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἀ­νά­λο­γη. Οἱ μα­θη­τὲς δέ­χθη­καν τό­τε ἀ­μέ­σως καὶ χω­ρὶς ἀ­να­στο­λὲς τὴν κλή­ση τοῦ Κυ­ρί­ου: «Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λού­θη­σαν Αὐ­τῷ». Ἡ ἄ­με­ση αὐ­τὴ ἀν­τα­πό­κρι­ση, πή­γα­ζε ἀ­πὸ κά­ποι­α χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ὅ­πως ἦ­ταν ἡ ἁ­πλό­τη­τα τῆς καρ­διᾶς τους. Ἦ­ταν τό­σο ἀ­νοι­κτή, ποὺ δε­χό­ταν τὰ μη­νύ­μα­τα τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ καὶ μά­λι­στα τὰ ἀν­τι­πρό­σφε­ρε καὶ στοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους. Δι­έ­θε­ταν ἐ­πί­σης οἱ μα­θη­τὲς αὐ­τὸ ποὺ ὀ­νο­μά­ζου­με ἀ­γα­θὴ προ­αί­ρε­ση. Ἀ­γά­πη­σαν μὲ ὅ­λη τὴν ψυ­χὴ τους τὸ Χρι­στὸ καὶ πί­στε­ψαν σ’ Αὐ­τόν, ὅ­τι εἶ­ναι ὁ μό­νος ἀ­λη­θι­νὸς Σω­τῆ­ρας. Ἀ­κρι­βῶς, αὐ­τὴ τὴν ἀ­γα­θὴ προ­αί­ρε­ση ποὺ πλημ­μυ­ρί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ζη­τεῖ ὁ Θε­ὸς ἀ­πὸ τὸν κα­θέ­να μας ὡς προ­ϋ­πό­θε­ση γιὰ μα­θη­τεί­α κον­τὰ στὸ Χρι­στό.

Οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Κυ­ρί­ου μό­λις ἔ­γι­ναν ἀ­πο­δέ­κτες τῆς Θεί­ας πρό­σκλη­σης, ποὺ συ­νι­στοῦ­σε καὶ μί­α με­γά­λη εὐ­λο­γί­α ποὺ κα­τα­ξι­ώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐγ­κα­τέ­λει­ψαν ὅ­λες τὶς μέ­ρι­μνες τῆς ζω­ῆς, οἱ ὁ­ποῖ­ες συ­νή­θως κρα­τοῦν τὸν ἄν­θρω­πο δέ­σμιο στὴ γῆ. Ἄ­φη­σαν τὰ δί­χτυ­α, τὰ πλοῖ­α, τοὺς συγ­γε­νεῖς τους καὶ ὅ,τι ἄλ­λο τοὺς δέ­σμευ­ε γιὰ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σουν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ τὸ Χρι­στό. Αὐ­τὴ ἡ στά­ση βέ­βαι­α δὲν ση­μαί­νει μὲ κα­νέ­να τρό­πο ὅ­τι πε­ρι­φρο­νοῦ­με αὐ­τὰ ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Ση­μαί­νει ὅ­μως ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πὸ ὅ­λες ἐ­κεῖ­νες τὶς φρον­τί­δες καὶ τὶς μέ­ρι­μνες ποὺ δὲν ἐ­πι­τρέ­πουν πολ­λὲς φο­ρὲς νὰ θυ­μού­μα­στε τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Εἶ­ναι αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ποὺ πρέ­πει νὰ προ­σέ­ξου­με κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα, δη­λα­δὴ μή­πως οἱ φρον­τί­δες καὶ οἱ μέ­ρι­μνες μᾶς ἀ­φή­νουν προ­σκολ­λη­μέ­νους στὶς δι­κές μας ἀ­δυ­να­μί­ες καὶ δὲν μᾶς ἐ­πι­τρέ­πουν νὰ πλη­σι­ά­σου­με τὴ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ. Μὲ ἄλ­λα λό­για κα­τὰ πό­σο μᾶς κα­θη­λώ­νουν στὴ γῆ καὶ δὲν μᾶς ἀ­φή­νουν φτε­ρὰ γιὰ νὰ πε­τά­ξου­με στὸν οὐ­ρα­νό.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος στέ­κε­ται καὶ ἀ­πευ­θύ­νει πάν­το­τε τὴν πρό­σκλη­ση ἀ­γά­πης Του σὲ ὅ­λους τους ἀν­θρώ­πους. Ἂς φρον­τί­σου­με κι ἐ­μεῖς λοι­πὸν νὰ τὴν ἀ­πο­δε­χθοῦ­με γιὰ νὰ γε­μί­σει πραγ­μα­τι­κὰ ἡ ὕ­παρ­ξή μας μὲ τὴν πα­ρά­κλη­ση καὶ τὴν πα­ρη­γο­ρί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο ὁ­πλί­ζε­ται ἡ ὕ­παρ­ξή μας μὲ αἰ­σι­ο­δο­ξί­α καὶ χα­ρὰ καὶ λει­τουρ­γοῦν ἔ­τσι ὅ­λες οἱ προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιὰ νὰ γί­νου­με πραγ­μα­τι­κοὶ μα­θη­τὲς τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τὸ ἔ­πρα­ξαν καὶ ὅ­λες ἐ­κεῖ­νες οἱ ἁ­γι­α­σμέ­νες μορ­φὲς ποὺ κο­σμοῦν τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ τὸ κα­θι­στοῦν αἰ­ώ­νια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Τέ­τοι­α πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι καὶ ὁ Ἅ­γιος Εὐ­σέ­βιος, τοῦ ὁ­ποί­ου τὴ μνή­μη τι­μοῦ­με σή­με­ρα. Ἔ­γι­νε μάρ­τυ­ρας Χρι­στοῦ προ­σφέ­ρον­τας τὴν ἴ­δια τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ἀ­γά­πη Του. Ἡ μαρ­τυ­ρί­α Χρι­στοῦ, μπο­ρεῖ νὰ δί­νε­ται σὲ ὅ­λες τὶς ἐκ­φάν­σεις τῆς ζω­ῆς τοῦ ἀν­θρώ­που, μπο­ρεῖ νὰ δί­νε­ται καὶ ἀ­πό ἐ­μᾶς σή­με­ρα, σύμ­φω­να μὲ τὸ πα­ρά­δειγ­μα τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Εὐ­σε­βί­ου ἀλ­λὰ καὶ τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, ἡ ἀ­κο­λου­θί­α τῶν ὁ­ποί­ων γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­χε ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὸ χα­ρα­κτῆ­ρα. Ἀ­μήν.

Ψήφισμα Κληρικών Ιεράς Μητροπόλεως Χίου για την υποβάθμιση των Δημοτικών Σχολείων Καλλιμασιάς και Νενήτων

ΨΗΦΙΣΜΑ

Στὴν Ἐνοριακή Αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Λειβαδίων Χίου, οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν συνήλθαμε σὲ Ἱερατική Σύναξη, σήμερα, 30 Μαΐου 2014, μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» γιὰ νὰ μᾶς χαροποιήσει καὶ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει πὼς ἡ δοξασμένη ἐπάνοδος τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ στὸ Θρόνο τῆς Θεότητας ἀπορρέει ἄπειρες σωτήριες δωρεές γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία.

Κατά τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως μᾶς ἀπασχόλησε καὶ τὸ θέμα τῆς ὑποβαθμίσεως τῶν Δημοτικῶν Σχολείων Καλλιμασιᾶς καὶ Νενήτων Χίου μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ μειωθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν διδασκόντων στὰ Σχολεῖα αὐτά. Διαπιστώσαμε μετά λύπης ὅτι σὲ κρίσιμες στιγμές γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸ ἑλληνικό ἔθνος ἀποδυναμώνεται, χωρίς νὰ ὑπάρχουν σοβαροί λόγοι, τὸ διδακτικό προσωπικό τῶν Σχολείων τοῦ ἀκριτικοῦ μας νησιοῦ. 

Τὸ γεγονός αὐτό μᾶς ἐπίκρανε, διότι στὴν εὐαίσθητη περιοχή ποὺ διαμένουμε, ἡ ὁποία ἀνέδειξε σπουδαῖες προσωπικότητες, Οἰκουμενικούς Πατριάρχες, Ἀρχιερεῖς, Ἐπιστήμονες καὶ Ἐπιχειρηματίες, Ὀλυμπιονίκες, στὰ Χωριὰ τῶν παραγωγῶν τῆς μαστίχας, στὴ Χίο, τὴ ναυτομάνα τοῦ Αἰγαίου, τὴν πρωτοπόρο σὲ ὅλον τὸν κόσμο στὴ ναυτιλία, μὲ τὰ καράβια καὶ τοὺς ναυτικούς της, ἐπιχειρεῖται ἡ ὑποβάθμιση τῆς παρεχόμενης στὰ παιδιά μας παιδείας. 

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι ἡ πρώτη αἰτία τοῦ παγκόσμιου διασυρμοῦ μας καὶ τῆς κοινωνικο-οικονομικῆς κρίσης μας εἶναι ἡ ἀπονεύρωση καὶ ἴσως ἀπονέκρωση τῆς παιδείας μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη τῆς ἐθνικῆς μας ὑποστάσεως. Ἀσυγχώρητα ἐπιπόλαιες ἢ καὶ καταστροφικὲς πολιτικὲς στὸν χῶρο τῆς παιδείας, ἐδῶ καὶ χρόνια, προσπάθησαν συστηματικὰ νὰ μᾶς ἀποξενώσουν ἀπὸ τὴ γλῶσσα μας, νὰ ξεθωριάσουν τὴν ἱστορία μας, νὰ γελοιοποιήσουν τὴν πίστη μας, νὰ ἀλλοιώσουν τὶς διαχρονικὲς ἀρχές μας, νὰ καταργήσουν τὴν ἠθική μας, νὰ ἀμφισβητήσουν τὶς ἱστορικὲς σταθερές μας, νὰ γκρεμίσουν τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας μας. 

Ἐπειδή πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑποβαθμίζεται ἡ Παιδεία μας, ἀλλά οὔτε νὰ χάνονται πολύτιμες διδακτικές ὧρες μὲ καταλήψεις καὶ ἀποχές, γι’ αὐτό ὑψώνουμε τὴ φωνή μας καὶ διαμαρτυρόμαστε. Τὸ διατρανώνουμε στὰ παιδιά μας καὶ στοὺς δασκάλους τους. Βεβαιώνουμε τοὺς ὑπευθύνους, θὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε. Θὰ ἀποφύγουμε τὸν ἐφησυχασμό, τὴ σιωπή, τὴν ἀδράνεια, τὴν ἀναβολή. Ἡ παιδεία μας πρέπει νὰ ἀναστηθεῖ. Καὶ αὐτὸ δὲν θὰ γίνει μὲ καταργήσεις, συγχωνεύσεις καὶ ὑποβαθμίσεις τῶν Σχολείων. Θὰ τὸ πετύχουμε μὲ ἀγῶνα καὶ προσπάθεια. 

Μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι οἱ ἁρμόδιοι θὰ φροντίσουν ἐγκαίρως γιὰ τὴν ἀνάκληση τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι θὰ μεριμνήσουν γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τῶν Σχολείων μας καὶ τὴν ἀναβάθμισή τους, προσευχόμαστε ὁ «ἐν δόξῃ ἀναληφθείς Κύριος» νὰ τοὺς καθοδηγήσει ὀρθά, προκειμένου νὰ λάβουν τὶς κατάλληλες ἀποφάσεις, ὥστε νὰ συνεχίσουν ἀπρόσκοπτα τὰ Σχολεῖα, οἱ δάσκαλοι καὶ τὰ παιδιά μας τὸν ἀγὼνα τους γιὰ μάθηση καὶ πνευματική καλλιέργεια, γιὰ τὸ καλό τῆς πατρίδας καὶ τοῦ ἔθνους μας.

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς εὐλογεῖ ὅλους καὶ νὰ μᾶς φωτίζει.

Οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν

Ο Αρχιερατικός Επίτροπος Νενήτων Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Κωνσταντίνου μετέβη την Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014 στην Αθήνα, ως εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου, όπου είχε συνάντηση με τον Πρόεδρο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Σωτήριο Γκλαβά για το θέμα της υποβάθμισης των Δημοτικών Σχολείων Καλλιμασιάς και Νενήτων και επέδωσε το ανωτέρω Ψήφισμα των Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. 

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 1315/730/12-6-2014

Ἀ­ριθμ. Πρωτ. 1315

Ἀ­ριθμ. Δι­εκπ. 730

Ἀ­ριθμ. Ἐν Χί­ῳ τῇ 12ῃ Ἰ­ου­νί­ου 2014

Μνή­μη Ὀνουφρίου ὁσ. & Πέτρου τοῦ ἐν Ἄθῳ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον

τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως

Διά τοῦ παρόντος, ἀποστέλλομεν ὑμῖν, συνημμένως, τήν ὑπ’ ἀριθ. 2951/2636/1221/4-6-2014 Ἐγκύκλιον  τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, «περί τῆς ἐτησίας Συνελεύσεως Περιφερείας τῶν λεγομένων "Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά"», ἡ ὁποία δέον νά ἀναγνωσθῇ, ἐπ’ Ἐκκλησίας, κατά τήν Θ. Λειτουργίαν τῆς 22^ας μηνός Ἰουνίου ἐ.ἔ. μετά τήν ἀνάγνωσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Ἐντολῇ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ὁ Πρωτοσύγκελλος

Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Κ. Λιαδῆς

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πανηγυρικός εορτασμός του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Παύλου στην πλατεία Ναυτοσύνης των Οινουσσών

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

  Πνευματικά και εκκλησιαστικά ζητήματα
                ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΕΛΕΣΗΣ ΝΕΚΡΩΣΙΜΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ
                          Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα θείου λόγου

    Επειδή εδώ και καιρό υπάρχει μια έντονη επιθυμία αρκετού κόσμου να πληροφορηθεί τα της πίστεώς μας, περί των αυτοχείρων- αυτοκτονούντων, και τη στάση που η Αγία μας, Ορθόδοξη, Εκκλησία τηρεί έναντι τούτων, θεώρησα υποχρέωσή μου, να παρουσιάσω -με δυο λόγια- όσα πρεσβεύει, στηριζόμενος στον λόγο της Αγίας Γραφής, όπως τούτος έχει ήδη επισημανθεί από κείμενα Πατέρων αλλά και χριστιανικών εντύπων της εποχής.
    Προκειμένου να μην κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ή γεγονότα τοπικού ενδιαφέροντος, θα εξετάσουμε το όλο ζήτημα, έχοντας υπόψη μας το περιστατικό της αυτοκτονίας 15χρονου μαθητή, πριν από 10 περίπου χρόνια, σε πόλη της Ελληνικής επικράτειας, με τη δικαιολογία ότι, ο καθηγητής του τον απέβαλε από το σχολείο, θέτοντας, με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος (ο μαθητής) τέρμα στην πρόσκαιρη ζωή του. Ακολούθησε, τότε, έντονη αντιπαράθεση μικρής μερίδας πολιτών με τον Εφημέριο της ενορίας του μαθητή ο οποίος αρνήθηκε να  τελέσει την Εξόδιο (νεκρώσιμη) Ακολουθία.
    Έτσι, με αφορμή την αυτοκτονία ενός 15χρονου μαθητή –λόγω άδικης αποβολής από το σχολείο του– και την άρνηση του Ιερέα της ενορίας του να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας, γράφτηκαν πολλά και διάφορα από πολλούς. Το ίδιο συμβαίνει όποτε έχουμε αυτοχειρία (αυτοκτονία) και άρνηση των εκκλησιαστικών Αρχών να τελέσουν τη νεκρώσιμη Ακολουθία. Πρέπει να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας ο Ιερέας ή όχι ? Με βάση τον λόγο της Αγίας Γραφής δεν πρέπει. Και ιδού το γιατί:
    1. Καταρχήν είναι επιταγή των ιερών Κανόνων της Εκκλησίας η μη μνημόνευση του αυτόχειρα. Ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθέου Αλεξανδρείας απαγορεύει την εκκλησιαστική μνημόνευση του αυτόχειρα, εκτός βεβαίως εάν είναι ψυχοπαθής. Τον ιερό αυτό Κανόνα επικύρωσε και του έδωσε οικουμενικό κύρος ο Β΄ Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Μάλιστα ο Κανόνας μνημονεύει, ότι στην απαγόρευση εμπίπτουν και οι αυτόχειρες που αυτοκτονούν από <<επήρειαν>> ανθρώπων ή <<άλλως πως από ολογωρίας>> (Πηδάλιον, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976, σελ. 673). Δηλαδή, ακόμη και όταν η αυτοκτονία γίνεται από σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση του αυτόχειρα, και πάλι δεν συγχωρείται να μνημονευθεί. Συνεπώς, γιατί κατηγορούμε τους Κληρικούς όταν αυτοί εφαρμόζουν τους Κανόνες της Εκκλησίας ? Μπορούμε να κατηγορήσουμε έναν αστυνομικό ή δικαστικό ή εν γένει δημόσιο υπάλληλο διότι εφαρμόζει τους νόμους της πολιτείας ? Μα, αυτό ακριβώς, δεν τους ζητάμε όλοι ? Και όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται δεν επικρίνουμε την παρανομία ?
    2. Λένε μερικοί: <<Και που ξέρουμε εάν ένα δευτερόλεπτο πριν ξεψυχήσει  μετανόησε ?>>. Εάν μετανόησε, ο παντογνώστης και εύσπλαχνος και ελεήμων Κύριος δύναται να του παράσχει τη σωτηρία. Δεν δεσμεύεται ο Θεός εάν η Εκκλησία Του, κρίνουσα κατά άνθρωπον και μη έχουσα άλλη πληροφορία, αρνηθεί να μνημονεύσει τον νεκρό.
    3. Γιατί να αυτοκτονήσει, ένας νεαρός 15 ετών, από μια ασήμαντη αιτία, από μια άδικη αποβολή από το σχολείο ? Η ζωή είναι γεμάτη πιέσεις, διώξεις, βία, συκοφαντίες, κατατρεγμούς, προπηλακισμούς, χλευασμούς, ειρωνείες. Δεν δικαιολογούμε, βέβαια, τις καταστάσεις αυτές, ούτε συμφωνούμε η κοινωνία μας να είναι απάνθρωπη, να είναι <<έρημος και χέρσος από ευγενή και φιλάνθρωπα αισθήματα>>, όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης, δηλαδή μια κοινωνία <<έρημος και καταπεσούσα>>. Απεναντίας, πρέπει κανείς να εμμένει στον αγώνα για την ανατροπή της  κατάντιας αυτής στην κοινωνία μας. Αλλά σε έναν κόσμο που έφθασε να λατρεύει τον διάβολο και τα πάθη του, είναι αναπόφευκτο να έλθουμε αντιμέτωποι με τη σκληρότητα, και επιβάλλεται –με τη βοήθεια του Θεού, την προσωπική άσκηση και την κατάλληλη αγωγή– να χαλυβδώσουμε τον χαρακτήρα μας, ώστε να αντέχει σε όλες αυτές τις δοκιμασίες. Συνεπώς, η αυτοκτονία του νεαρού, αντί να προκαλέσει την επίθεση εναντίον του Ιερέα που αρνήθηκε να τον κηδεύσει (ή -εξ αντιδιαστολής- το να επαινούμε μια εκκλησιαστική Αρχή, που επέτρεψε την  κηδεία κάποιου αυτόχειρα, ενώ δεν θα έπρεπε), θα έπρεπε μάλλον να οδηγήσει σε εργώδη αναζήτηση των αιτίων που η σημερινή οικογένεια, το σχολείο και η όλη κοινωνική αγωγή δημιουργεί λαπάδες, πλαδαρούς, μαλθακούς, κυριολεκτικά ετοιμόρροπους και αναμένοντες την πρώτη ελαφρά ώθηση για να πέσουν, νέους. Παλαιότερα οι καθηγητές ήταν αυστηροί, άτεγκτοι, είρωνες, προσβλητικοί στο έπακρο, αυθάδεις και ενίοτε απάνθρωποι και -δόξα τω Θεώ- δεν είχαμε αυτοκτονίες. Σήμερα, το σύστημα εκτρέφει <<μπούληδες>>. Και αντί να ανησυχούμε γι΄ αυτό, τα βάζουμε με τους Ιερείς. Θέλουμε να τηρούν οι Ιερείς τους Ιερούς Κανόνες για τον εαυτό τους (και εάν δεν το κάνουν, πέφτουμε σαν τα όρνια να τους φάμε), αλλά δεν θέλουμε να τους τηρούν όσον αφορά εμάς !!! Όπως τα βάζουμε και με τους τροχονόμους, όταν παραβαίνουμε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας.
    4. Λέχθηκε, ότι η Ακολουθία της κηδείας δεν είναι μυστήριο, αλλά μια απλή προσευχή για καλή αποδοχή και ανάπαυση μετά των Αγίων, του αποβιώσαντος. Και συνεπώς δεν είναι σοβαρή παράβαση το να τελεσθεί και σε έναν αυτόχειρα. Και όμως η κηδεία είναι Μυστήριο και κανονικά τελείται μετά της Θείας Λειτουργίας. Και αυτό διασώζεται και σήμερα ακόμη στις κηδείες κληρικών και μοναχών, οι οποίες γίνονται μετά Θείας Λειτουργίας. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Γάμο, αλλά και με το Βάπτισμα και Χρίσμα. Τελούνταν μαζί με τη Θεία Λειτουργία, μέσα στη Θεία Λειτουργία. Δυστυχώς, όμως, η φοβερή εκκοσμίκευση και η απομάκρυνση των χριστιανών από την Εκκλησία κατάντησαν τον Γάμο, το Βάπτισμα και την κηδεία απλές κοινωνικές κοσμικές τελετές, με ένα ελαφρό επίχρισμα χριστιανικής προσευχής. Βεβαίως, τα Μυστήρια παραμένουν Μυστήρια (και ο αριθμός τους ως προς το ότι είναι 7 είναι συμβολικός – ασφαλώς και είναι περισσότερα, πλείστα όσα τελούμενα συνιστούν Μυστήριο, όμως τα βασικά είναι 7), αλλά ο κόσμος δεν ωφελείται καθόλου από την παρουσία του σε αυτά ή όχι, εφόσον  ευρίσκεται μεν εκεί σωματικώς, όμως ψυχικά και πνευματικά βρίσκεται πολύ μακριά από τα τελούμενα και δεν συμμετέχει ενσυνείδητα. Κάποτε πρέπει τα Μυστήρια αυτά να ξαναμπούν ουσιαστικά στη ζωή των χριστιανών, οι οποίοι οφείλουν να συμμετέχουν σ΄ αυτά με πλήρη συναίσθηση των τελουμένων. Επίσης, μετά την κηδεία ακολουθούν, ως γνωστόν, τα μνημόσυνα, που συνδέονται με τη Θεία Λειτουργία. Εάν κηδευτεί κάποιος που αυτοκτόνησε, έπεται ότι θα γίνει και μνημόσυνο, δηλαδή Θεία Λειτουργία υπέρ αυτού, πράγμα που απαγορεύει ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθεόυ Αλεξανδρείας.
    5. Συνεχώς αυξάνονται οι φωνές εκείνων που εξανίστανται και εξοργίζονται διότι η Εκκλησία προσπαθεί να οδηγήσει τους νέους και τα σχολεία σε εκκλησιασμό, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, Ορθόδοξη κατήχηση. Φωνάζουν διαρκώς οι δαίμονες επιδιώκοντας την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, τη μεταβολή του σε μάθημα θρησκειολογικό, ιστορικό, χωρίς κατηχητικό χαρακτήρα. Συνεχώς προτείνουν τη διάρρηξη των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους (πολιτείας), κ.τ.λ.  Ποιος, όμως, αντιδρά σε αυτές τις φασιστικές μεθοδεύσεις, που αφήνουν τη
νεολαία μας ακαθοδήγητη και ανερμάτιστη, πλαδαρή και νωχελική, ετοιμόρροπη και ευάλωτη ? Λείπει, λοιπόν, πλέον η σωστή, ρωμαλέα, ασκητική και νηπτική, εκκλησιαστική αγωγή. Οδηγούμε τους νέους μας σε μόνιμη ακηδία, σε ψυχική αποχαύνωση, σε επικίνδυνη χαλάρωση και έλλειψη κάθε ηθικής αντίστασης. Δηλαδή στην πνευματική νέκρωση. Μετά ας μην διαμαρτυρόμαστε όταν οι νέοι, μη έχοντας κάπου αλλού να στηριχτούν και να αντισταθούν στα όσα συμβαίνουν στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία –και όχι μόνον– καταλήγουν στα φασιστικά τάγματα των  χρυσαυγιτών και στις κτηνώδεις και εξτρεμιστικές αντιδράσεις, που θυμίζουν το φανατικό Ισλάμ. Συμβαίνει διότι έβγαλαν από τη ζωή τους τον Χριστό, που είναι η ειρήνη και έλυσε τον φραγμό, το μεσότοιχο, της έχθρας που μας κατέτρεχε επί μακρόν -από καταβολής κόσμου- μέχρι την ενανθρώπισή Του. <<Ο Χριστός εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα έν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας>>(Εφεσ. Β΄, 14-15). Και μετά απορούμε γιατί η Εκκλησία, με την άρνηση ταφής των -προ πολλού- πνευματικά νεκρών, μας υπενθυμίζει την ευθύνη και την ενοχή μας για το κατάντημά τους.
           Τούτη είναι, τελικά, η αιτία των αντιδράσεων αυτών. Και γι΄αυτό ζητούν όλοι εκείνοι τις Κηδείες. Να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας και να αποσείσουμε την ενοχή για την ευθύνη που μας αναλογεί, μέσα στις ψαλμωδίες της εκκλησιαστικής κηδείας. Νομίζοντας έτσι ότι ο νεκρός αναπαύεται, ένας νεκρός σωματικά που, όμως, προ πολλού νέκρωσε το πνεύμα και την ψυχή του, ενδεχομένως εξαιτίας των δικών μας παραλείψεων ή λαθών. Στο σημείο αυτό ταιριάζει απόλυτα η φράση του Κυρίου, προς εκείνο τον νέο, που ζήτησε από τον Κύριο να του  επιτρέψει να πάει να θάψει τον νεκρό πατέρα του και στη συνέχεια να επιστρέψει για να Τον ακολουθήσει, ότι <<άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς>>(Ματθ. Η΄, 22). <<Άσε τους πνευματικά νεκρούς να θάψουν αυτούς που έχουν πεθάνει>>.
        6. Σε όλα τούτα να προσθέσουμε ότι, μοναδική εξαίρεση για να κηδευτεί κάποιος αυτόχειρας κατά το εκκλησιαστικό Τυπικό υπάρχει μόνον εάν ήταν ψυχοπαθής ή φρενοβλαβής. Εάν, λοιπόν, η Εκκλησία επιτρέπει σε κάποιους αυτόχειρες την κηδεία, τούτο συμβαίνει έχοντας εχέγγυα ότι ο θανών ανήκε, έστω περιστασιακά, σε μια από τις δύο τούτες καταστάσεις. Και το να δηλώνει κάποιος τρίτος (συγγενής ή και ΜΜΕ) ότι συνειδητά προέβη στο απονενοημένο βήμα, αποτελεί όνειδος για τη μνήμη του, αλλά και υποδηλώνει ότι εξαπατήθηκε η Αρχή, που  επέτρεψε την τέλεση της κηδείας, εφόσον ο συνειδητά πράττων την αυτοχειρία επ΄ ουδενί δικαιολογείται να τύχει κηδείας στην Εκκλησία. Διαφορετικά, ποιος θα ήταν ο παιδευτικός (εκπαιδευτικός) αλλά και σωτηριολογικός σκοπός της Εκκλησίας, εάν και εφόσον δεν κανόνιζε (λάμβανε μέτρα, κατά τους ιερούς Κανόνες) όλους εκείνους που βλασφημούν τον Θεό και δε σέβονται τη ζωή, αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές από την επίγειο βιοτή που, εξάλλου, δεν έφεραν εκείνοι στο φώς της υπάρξεως ? Μακροθυμία και ανοχή δείχνει η Εκκλησία για τη σωτηρία  της ψυχής. Όλα έχουν σκοπό τη σωτηρία μέσω της μετάνοιας. Αλλά σε αυτόν που, πλέον, δεν μπορεί να μετανοήσει διότι <<εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια>>(Ι. Χρυσόστομος) -δηλαδή <<μετά θάνατον δεν μπορείς πια να μετανοήσεις>> αλλά και <<Ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας>>(Ρωμ. ΣΤ΄, 7), δηλαδή <<ο πεθαμένος δεν μπορεί πια να αμαρτήσει>>, αυτό σημαίνει η φράση αυτή – όχι εκείνο που εσφαλμένα ισχυρίζονται οι ανίδεοι περί την Αγία Γραφή και επικαλούνται ότι <<ο νεκρός συγχωρείται>>. Διαφορετικά όλοι θα συγχωρούνταν και όλοι θα σώζονταν (τότε  γιατί κάποιος να είναι δίκαιος στη ζωή του αφού θα συγχωρεθεί)- τι είδους μακροθυμία μπορείς να δείξεις ? <<Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος>>(Εβρ. Ι΄, 31). Είναι φοβερό να πέσεις στα χέρια του Θεού, που είναι-όντως- ολοζώντανος !-



Πηγές- Βοηθήματα- Κείμενα:
1.    Αγία Γραφή
2.    Ιερό Πηδάλιο, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976
3.    Περιοδικό <<Σπίθα>>, Ι. Μονή Λογγοβάρδας Πάρου, τεύχος Ιουνίου 2005

15 Ἰουνίου 2014 - Κυριακὴ Α΄ Ματθαίου (τῶν Ἁγίων Πάντων)

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 24

Κυ­ρια­κὴ Α΄ Ματ­θαί­ου (τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των)

15 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου ι΄ 32 – 33, 37 – 38, ιθ΄ 27 – 30 

Οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἔ­γι­ναν με­τὰ τὴν Πεν­τη­κο­στὴ Μάρ­τυ­ρε­ς τῆς ἀ­λή­θειας καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας ποὺ προ­σφέ­ρει ὁ Χρι­στὸς «ἕ­ως ἐ­σχά­του τῆς γῆς». Τὶς δι­ό­δους τῆς φω­τει­νῆς τους πο­ρεί­ας ἀ­κο­λού­θη­σαν καὶ ὅ­λοι οἱ ἅ­γιοι ποὺ κο­σμοῦν τὸ στε­ρέ­ω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ τὴ λαμ­πρύ­νουν μὲ τὴ μαρ­τυ­ρί­α τους. Σή­με­ρα, Κυ­ρια­κὴ τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τι­μᾶ τὴν ἱ­ε­ρή μνή­μη ὅ­λων «τῶν ἀ­π’ αἰ­ῶ­νος εὐ­α­ρε­στη­σάν­των ἁ­γί­ων». Ἐ­πει­δὴ ὑ­πάρ­χουν καὶ πρό­σω­πα τὰ ὁ­ποί­α δὲν ἔ­γι­ναν γνω­στὰ καὶ δὲν συμ­πε­ρι­λή­φθη­καν τὰ ὀ­νό­μα­τά τους στὸ ἁ­γι­ο­λό­γιο, μὲ τὴ ση­με­ρι­νὴ ἑ­ορ­τὴ τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των, ὅ­λες οἱ μορ­φὲς ποὺ κα­τα­ξι­ώ­θη­καν ν’ ἁ­γιά­σουν ἀ­πο­λαμ­βά­νουν τῆς τι­μῆς ποὺ προ­σφέ­ρει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α.

Ὁ κοι­νὸς αὐ­τὸς ἑ­ορ­τα­σμὸς γί­νε­ται ἀ­κό­μα γιὰ νὰ δο­ξα­στεῖ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ, ἐ­πει­δὴ οἱ Ἅ­γιοι ἀ­πο­τε­λοῦν τὸν σπου­δαι­ό­τε­ρο καρ­πὸ τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τὸ ὁ­ποῖ­ο ὅ­πως εἴ­δα­με τὴν προ­η­γού­με­νη Κυ­ρια­κή, τὴν ἡ­μέ­ρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς «ἐ­πε­δή­μη­σεν ἐν κό­σμῳ».

Ἕ­να ἀ­πὸ τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ γνω­ρί­σμα­τα τῶν μορ­φῶν αὐ­τῶν ποὺ λάμ­πρυ­ναν μὲ τὴ ζω­ὴ τους τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, εἶ­ναι ἡ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὴ ἀ­γά­πη τους πρὸς τὸν Θε­ό. Ἐ­φάρ­μο­σαν τέ­λεια τὴν πρώ­τη ἐν­το­λὴ ποὺ ἔ­δω­σε ὁ Θε­ὸς στὸν Μω­ϋ­σῆ: «Ἀ­γα­πή­σεις Κύ­ριον τὸν Θε­όν σου ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς καρ­δί­ας σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς ἰ­σχύ­ος σου». Εἶ­ναι γε­γο­νὸς ὅ­τι οἱ ἅ­γιοι ἀ­γά­πη­σαν ἔμ­πρα­κτα τὸ Θε­ὸ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­κό­μα καὶ ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό τους.

Αὐ­τὸ ἄλ­λω­στε μαρ­τυ­ροῦν τὰ βα­σα­νι­στή­ρια ποὺ ὑ­πέ­μει­ναν μέ­χρι θα­νά­του, ἀλ­λὰ καὶ ἡ πε­ρι­φρό­νη­ση ποὺ ἐ­πέ­δει­ξαν ἀ­πέ­ναν­τι στὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θά. Ἀ­πέ­δει­ξαν μὲ τὴ ζω­ή τους ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τὸ Θε­ὸ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρό­τε­ρη ἀ­πὸ κά­θε ἄλ­λη ἀ­γά­πη καὶ δὲν ἐ­πι­δέ­χε­ται κα­νέ­ναν πε­ρι­ο­ρι­σμό. Ἄλ­λω­στε αὐ­τὸ το­νί­ζει καὶ ὁ Ἅ­γιος Μα­κά­ριος ὁ Αἰ­γύ­πτιος ὅ­ταν μᾶς λέ­ει ὅ­τι ἡ ἀ­πό­λαυ­ση τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἀ­κό­ρε­στη. Σ’ αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν ἀ­γά­πη ὀ­φεί­λε­ται καὶ ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ νέ­φους τῶν Μαρ­τύ­ρων καὶ τοῦ ἀ­μέ­τρη­του πλή­θους ἐ­κεί­νων ποὺ προ­τί­μη­σαν ἀν­τὶ τῶν με­γα­λεί­ων τοῦ κό­σμου τὴν οὐ­ρά­νια πο­ρεί­α ποὺ ἀ­νε­βά­ζει κον­τὰ στὸ Θε­ό.

Αὐ­τὲς οἱ στρα­τι­ὲς τῶν Ἁ­γί­ων ἔ­δω­σαν καὶ ἰ­σχυ­ρὴ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως στὴ ζω­ή τους. Ἡ ὁ­μο­λο­γί­α αὐ­τὴ δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α εὔ­κο­λη ὑ­πό­θε­ση, ἀ­φοῦ προ­ϋ­πο­θέ­τει τὸ ξε­ρί­ζω­μα τοῦ ἐ­γω­ϊ­σμοῦ καὶ τὴν πρό­σκτη­ση τῆς τα­πεί­νω­σης. Χω­ρὶς τὴν ἀ­ρε­τὴ αὐ­τὴ φαν­τά­ζει νὰ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­μη ἡ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως.

Ἡ πί­στη δὲν συ­νι­στᾶ μί­α ἀ­φη­ρη­μέ­νη ἔν­νοι­α, ἀλ­λὰ μί­α βι­ω­μα­τι­κὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποὺ ἐκ­πη­γά­ζει ἀ­πὸ τὴν ἕ­νω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸ Χρι­στό. Συ­νή­θως ἀ­πὸ τὸ ἐκ­κο­σμι­κευ­μέ­νο πνεῦ­μα ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ σή­με­ρα, ἀ­πο­κο­μί­ζου­με τὴν ἐν­τύ­πω­ση ὅ­τι πί­στη εἶ­ναι ἁ­πλῶς ἡ πα­ρα­δο­χὴ με­ρι­κῶν ἀ­λη­θει­ῶν ἢ ἕ­να ἰ­δε­ο­λο­γι­κὸ σύ­στη­μα τὸ ὁ­ποῖ­ο πρέ­πει νὰ πα­ρα­δε­χθοῦ­με καὶ ἴ­σως νὰ τὸ κα­τα­νο­ή­σου­με δι­α­νο­η­τι­κά. Βέ­βαι­α, εἶ­ναι καὶ αὐ­τά, ἀλ­λὰ ἡ ἀ­λη­θι­νὴ πί­στη εἶ­ναι κά­τι βα­θύ­τε­ρο καὶ οὐ­σι­α­στι­κό­τε­ρο. Ὑ­πο­δη­λώ­νει μί­α βα­θιὰ ὑ­παρ­κτι­κὴ κα­τά­στα­ση. Προ­σφέ­ρει ἕ­να μο­να­δι­κὸ βί­ω­μα καὶ μί­α ἐμ­πει­ρί­α ζω­ῆς ποὺ ὑ­φαί­νε­ται μέ­σα ἀ­πὸ τὴ λει­τουρ­γι­κὴ πρά­ξη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ποὺ εἶ­ναι τὸ Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ.

Τὴ με­γά­λη ση­μα­σί­α ποὺ ἔ­χει ἡ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως στὴ ζω­ή μας, το­νί­ζει ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος ὅ­ταν δι­α­κη­ρύσ­σει: «Πᾶς ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γὼ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς». Ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ὅ­ταν κα­θί­σει ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης Του θὰ ὁ­μο­λο­γή­σει ὡς φί­λους του ἄ­ξιους νὰ εἰ­σέλ­θουν στὴν Βα­σι­λεί­α τοῦ Πα­τέ­ρα Του, ὅ­λους ἐ­κεί­νους οἱ ὁ­ποῖ­οι στὴν πα­ροῦ­σα ζω­ὴ ἔ­δω­σαν ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως μὲ τὸν ἕ­να ἢ τὸν ἄλ­λον τρό­πο.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, μπο­ρεῖ σή­με­ρα ὡς μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας νὰ λε­γό­μα­στε πι­στοί, ἀλ­λὰ πολ­λοὶ ἀ­πὸ μᾶς ὄ­χι μό­νο δὲν ἔ­χου­με κοι­νω­νί­α μὲ τὸν Χρι­στό, ἀλ­λὰ οὔ­τε κὰν γνω­ρί­ζου­με τὶς ἀ­λή­θει­ες τὶς ὁ­ποῖ­ες μᾶς ἀ­πε­κά­λυ­ψε. Ἀ­γνο­οῦ­με βα­σι­κὲς δι­δα­σκα­λί­ες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τε­λοῦ­με ὑ­πὸ ἄ­γνοι­α καὶ ταυ­τό­χρο­να ἀ­δυ­να­τοῦ­με νὰ συ­ναι­σθαν­θοῦ­με τὴν ἀ­δυ­να­μί­α μας αὐ­τή. Δὲν δι­α­θέ­του­με τὸν ἀ­παι­τού­με­νο ζῆ­λο γιὰ νὰ ζή­σου­με τὴν ἀ­λή­θεια ποὺ μᾶς σῴ­ζει. Οἱ και­ροὶ σή­με­ρα μὲ ὅ­λες τὶς προ­κλή­σεις ποὺ ξε­δι­πλώ­νουν κα­θη­με­ρι­νὰ μπρο­στά μας, μᾶς προ­σφέ­ρουν τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ δώ­σου­με κι ἐ­μεῖς ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως γιὰ τὴν πα­ρου­σί­α τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Αὐ­τὸ μπο­ροῦ­με νὰ τὸ κά­νου­με ὅ­ταν συμ­με­τέ­χου­με στὴν μυ­στη­ρια­κὴ ζω­ή της καὶ βι­ώ­νου­με τὰ Θεί­α δι­δάγ­μα­τά της, ὅ­πως αὐ­τὰ ἀ­πορ­ρέ­ουν μέ­σα ἀ­πὸ τὴν ἀ­λή­θεια τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ἂς τοὺς πα­ρα­κα­λοῦ­με λοι­πόν τοὺς Ἁ­γί­ους μας, νὰ πρε­σβεύ­ουν γιὰ μᾶς γιὰ ν’ ἀ­πο­κτή­σου­με αὐ­τὴ τὴ ζων­τα­νὴ πί­στη ἡ ὁ­ποί­α θὰ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρὸ στή­ριγ­μα τοῦ δι­κοῦ μας πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­γῶ­να. Ἀ­μήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ο Μέγας Αντώνιος και ο μπαλωματής!

Πέρασε κάποτε από το λογισμό του Μεγάλου Αντωνίου σε τίνος τάχα αγίου μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώσει το λογισμό, του φανέρωσε μια νύχτα στ' όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο μπαλωματής, που είχε ένα μικρομάγαζο σ' ένα παράμερο δρόμο της Αλεξανδρείας.

Μόλις ξημέρωσε, ο Όσιος πήρε το ραβδάκι του και ξεκίνησε για την πόλη.

'Ηθελε να γνωρίσει από κοντά τον περίφημο μπαλωματή και να δεί τις αρετές του.

Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του, μπήκε μέσα, κάθισε πλάϊ του στον πάγκο κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του.

Ο απλοϊκός άνθρωπος, που δε του πήγαινε ο νους ποιός μπορούσε να ήταν εκείνος ο γερο-καλόγερος που ήλθε τόσο ξαφνικά να τον εξετάσει, χωρίς να πάρει τα μάτια του από το παπούτσι που μπάλωνε, του αποκρίθηκε αργά-αργά με ηρεμία:

- Δεν ξέρω, Αββά μου, να έχω κάνει ποτέ κανένα καλό. Κάθε πρωϊ σηκώνομαι, κάνω την προσευχή μου κι αρχίζω τη δουλειά μου. Λέω όμως πρώτα στο λογισμό μου, πως όλοι οι άνθρωποι σ' αυτή την πόλι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, θα σωθούν και μόνο εγώ θα καταδικαστώ για τις πολλές μου αμαρτίες.

Κι όταν το βράδυ πάω να πλαγιάσω, πάλι το ίδιο συλλογίζομαι.

Ο Όσιος σηκώθηκε με θαυμασμό, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε με συγκίνηση:

- Συ, αδελφέ μου, σαν καλός έμπορος, κέρδισες τον πολύτιμο μαργαρίτη άκοπα.

Εγώ γέρασα στην έρημο, ίδρωσα και κόπιασα, μα δεν έφτασα την ταπείνωσύνη σου.

Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ι. Ν. Αγίας Τριάδος Ελάτης

Στιγμιότυπα από την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίας Τριάδος Ελάτης (Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος 9 Ιουνίου 2014). Το φωτογραφικό υλικό είναι του κ. Γιάννη Μαρουκάκη. Δείτε το φωτογραφικό υλικό εδώ.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Oι γονείς μου όλο γκρινιάζουν

- Γέροντα, οι γονείς μου όλο γκρινιάζουν και πλέον δεν τους υποφέρω μέσα στο σπίτι τι να κάνω ;

- Βρε ευλογημένε , εσύ όταν ήσουν στην κούνια, μέρα νύχτα γκρίνιαζες .

Εκείνοι,τότε , σ΄επαιρναν στην αγκαλιά τους και σ΄έσφιγγαν γεμάτοι στοργή και αγάπη.

Θα σου άρεσε τότε εσένα να προβληματιζόντουσαν κι εκείνοι -όπως εσύ τώρα - και να σκεφτόντουσαν μήπως θα έπρεπε να σε στείλουν σε κανένα ίδρυμα για να ησυχάσουν ;

Η δικαιοσύνη του Θεού σου δίνει τώρα την δυνατότητα να ξεχρεώσεις λίγο από το χρέος προς τους γονείς σου με την ανάλογη εκ μέρους σου συμπεριφορά , που είχαν παλαότερα κι εκείνοι για σένα .

Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ

Τα μνημόσυνα στο Άγιο Όρος

Τα μνημόσυνα στο Άγιο Όρος

Μνημόσυνο ξεχωριστό, στο Άγιο Όρος, δεν κάνουν στους μοναχούς. Μαζί με το κόλλυβο του Αγίου, βάζουν κι ένα μικρό πιατάκι με κόλλυβα για τους κεκοιμημένους. Μνημονεύονται οι Ηγούμενοι της τελευταίας 100ετίας και οι ιερείς και μοναχοί της τελευταίας 30ετίας. Κόλλυβο γίνεται όποτε τοποθετείται στο ναό εικόνα για προσκύνηση. Το Σάββατο πάντως γίνεται οπωσδήποτε των κεκοιμημένων, εκτός αν τύχει απόδοση δεσποτικής γιορτής. Είναι ένα τσίγκινο πιατάκι με σταράκι βρασμένο που το βάζουν κάτω από την εικόνα του Χριστού.

Το κόλλυβο της πανήγυρης απαιτεί αληθινή ζαχαροπλαστική τέχνη. Συνήθως στην επιφάνειά του αγιογραφείται ο κτήτωρ ή ο Άγιος επ΄ ονόματι του οποίου τιμάται το καθολικό, π.χ. ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης στη Μεγίστη Λαύρα, ο Τίμιος Πρόδρομος στη Μονή Διονυσίου.

Οι Αγιογραφίες αυτές με χρωματιστή ζάχαρη είναι έργα τέχνης, που δυστυχώς καταστρέφονται, αφού τα κόλλυβα μοιράζονται και τρώγονται.

Το συνηθισμένο κόλλυβο γίνεται ως εξής: Βάζουν χτυπημένο σιτάρι (συνθλίβεται) στο νερό να φουσκώσει. Το βράζουν σε κρύο νερό. Σε μισή ώρα με 3/4 χύνουν το νερό και βάζουν άλλο που βράζει, ώσπου το σιτάρι να γίνει τριαντάφυλλο και το ζουμί του γίνει χυλός. Προσθέτουν λίγο αλατάκι. Μετά παίρνουν το ζουμί, που γίνεται σαν ρόφημα με ζάχαρη και κανέλλα. Μετά πλένουν το σιτάρι με κρύο νερό, για να φύγει η κόλλα του και το απλώνουν να στεγνώσει. Δύο με τρεις ώρες πριν τη Θεία Λειτουργία ο διακονητής παίρνει ψιλοτριμμένο παξιμάδι και ρίχνει μια χούφτα μέσα στα κόλλυβα, για να τραβήξει την υγρασία, νάναι στεγνά. Ύστερα θα το κοσκινίσει, για να φύγει το παξιμάδι. Το σιτάρι είναι πιά έτοιμο. Το στρώνει και από πάνω του στρώνει τη ζάχαρη (όχι άχνη, αλλά κρυσταλλική) και κάνει σταυρό με ζάχαρη χρωματισμένη με κανέλλα. Αν θέλει, ανακατεύει προηγουμένως το σιτάρι με φουντούκι τριμμένο.

Στο κόλλυβο της πανήγυρης προσθέτει τριμμένο καρύδι, μοσχοκάρφια κοπανισμένα, κίμινο. Αντί καρυδιού σε μερικά μοναστήρια βάζουν καβουρδισμένα φουντούκια τριμμένα (τους αφαιρούνται οι φλούδες) κι αντί για μοσχοκάρφια κανέλλα.

Αξίζει να αναφερθεί πως γίνονται οι Αγιογραφίες: με σπιρτόξυλο ή την ξύλινη άκρη ψιλού πινέλλου ζωγραφικής πατούν το σχέδιο πάνω στη ζάχαρη από το ανθίβολο. Τώρα πιά μπορούν να γεμίσουν τα ρούχα, το πρόσωπο, τα μαλλιά με ζάχαρη διαφόρων χρωμάτων. Για διακόσμηση βάζουν ακόμη κουφέτα και ασημένια κουφετάκια (που είναι μακαρόνια και φακές βουτηγμένες σε ασημί ζαχαρόπηκτο.

Το συνηθισμένο κόλλυβο είναι το καθημερινό γλύκισμα των μοναχών στα κοινόβια. Οι Ρώσοι συνηθίζουν στο Άγιον Όρος να κάνουν το κόλλυβο όχι με σιτάρι, αλλά με ρύζι, όπως στη Ρωσία. Ο Σμυρνάκης σημειώνει ότι αυτό γίνεται τόσο στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος όσο και στις ρωσικές σκήτες και κελλιά.

πηγή:Πληροφορίες: Ι.Μ. Χατζηφώτη,

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ,

εκδ. Δημ.Ν. Παπαδήμα,

Αθήνα, 1999.

Τί είναι το κομποσχοίνι;

 

Με τη νοερά προσευχή ασχολούνταν όλοι οι μοναχοί είτε στις ιερές Ακολουθίες είτε στα διακονήματά τους ή στον προσωπικό τους κανόνα.

Με κάθε μία μετάνοια έλεγαν τα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς». Για να έχουν μέτρο και σαφή την άσκηση, μάζευαν πολλά λιθαράκια, τα έβαζαν στο δεξί μέρος και κάνοντας μία γονυκλισία έπαιρναν ένα λιθαράκι και το έβαζαν στο αριστερό, μέχρι να τελειώσουν , αν ήταν εκατό ή τριακόσιες ή όσες ήθελαν να κάνουν.

Πλησιάζοντας τότε ο παμπόνηρος και πολυμήχανος διάβολος, έπαιρνε λιθαράκια από τα μετρημένα για τις γενόμενες μετάνοιες και τα έβαζε στο δεξιό μέρος, δηλαδή στα μη τελειωμένα λιθαράκια. Έτσι κοπίαζαν υπερβολικά , κουράζονταν και θλίβονταν, μη γνωρίζοντες οι μοναχοί τί να πράξουν. Ένας από τους ασκητές εκείνους πήρε τότε ένα σχοινί, έδεσε μερικούς κόμβους και με αυτό άρχισε να μετρά τις μετάνοιες. Αλλά και αυτούς τους κόμβους ο πονηρός δαίμονας τους διέλυσε και το σχοινί εξαφάνισε.

Βρισκόμενος σε θλίψη και αδημονία παρακαλούσε το Θεό να τον φωτίσει τί να κάνει. Βλέπει την επόμενη νύχτα στον ύπνο του άγγελο Κυρίου, ο οποίος κρατούσε στο αριστερό του χέρι κομποσχοίνι, το τραβούσε με τον αντίχειρα του αριστερού του χεριού και με το δεξί του έκανε σταυρούς, δηλαδή το σημείο του Σταυρού πάνω στο σώμα του. Ύστερα τραβούσε το κομποσχοίνι και δεν έκανε σταυρούς, αλλά μόνο προσευχόταν. Μετά άρχισε να κάνει μετάνοιες, γονυκλισίες και να τις μετρά με το κομποσχοίνι που κρατούσε στο αριστερό χέρι. Κάθε κόμπος και μία μετάνοια.

Έδωσε ο άγγελος Κυρίου αυτό το κομποσχοίνι στον ασκητή και παίρνοντας στα χέρια του νήμα, του λέει: Τώρα θα σου δείξω πώς να πλέκεις το κομποσχοίνι, το οποίο ποτέ δε θα μπορέσει να χαλάσει ο πονηρός δαίμονας , και του έδειξε πώς να το πλέκει σταυρωτά , από εννέα σταυρούς αποτελούμενος ο κάθε κόμβος (καθώς εννέα είναι τα αγγελικά τάγματα) , και άφησε ατελείωτο το κομποσχοίνι. Όταν ξύπνησε ο ασκητής βρήκε στα χέρια του τα δύο κομποσχοίνια, το τέλειο, με το οποίο ο άγγελος έκανε την προσευχή, τους σταυρούς και τις μετάνοιες, και το ατελείωτο. Συνέχισε ο ασκητής και τελείωσε το κομποσχοίνι εκείνο, καθώς διδάχθηκε από τον άγγελο. Έκανε και άλλα, δίδαξε και άλλους και έκτοτε επικράτησε να γίνεται αυτό το άγιο, αγγελοδίδακτο κομποσχοίνι.

Υπάρχουν κομποσχοίνια με τριάντα τρεις , πενήντα, εκατό, τριακόσιους και χίλιους κόμβους. Τα τριαντατριάρια συμβολίζουν τα τριάντα τρία χρόνια του Ιησού Χριστού που έζησε πάνω στη γη. Δυστυχώς πολλοί στην εποχή μας φέρουν το κομποσχοίνι για μόδα ή για γούρι, ακόμα και για λόγους φοβίας. Το κομποσχοίνι είναι το ιερό και ασφαλές φυλακτό που θα μας βοηθήσει, ώστε να ενώσουμε το νου μας με τα λόγια της προσευχής και να επικαλούμαστε με πόθο και  θεία φλόγα το όνομα του Ιησού Χριστού…

Πηγή: Θεολογία και Θαύματα

της Νοεράς Προσευχής

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ

ΠΑΥΛΟΥ Κ. ΝΤΑΝΑ

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΟΣ

Εκδόσεις «Άθως» ΠΗΓΗ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ

8 Ἰουνίου 2014 - Κυ­ρια­κὴ Η΄ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 23 

Κυ­ρια­κὴ Η΄ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς 

8 Ἰ­ου­νί­ου 2014 

Ἰ­ω­άν­νου ζ΄, 37-52, η΄12

Ἡ ση­με­ρι­νὴ Κυ­ρια­κή της Πεν­τη­κο­στῆς, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, εἶ­ναι ἡ γε­νέ­θλιος ἡ­μέ­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. 

Ἡ οἰ­κο­νο­μί­α τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι «ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη ἀ­πὸ τῶν αἰ­ώ­νων ἐν τῷ Θε­ῷ τῷ τὰ πάν­τα κτί­σαν­τι διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἵ­να γνω­ρι­σθῇ νῦν ταῖς ἀρ­χαῖς καὶ ταῖς ἐ­ξου­σί­αις ἐν τοῖς ἐ­που­ρα­νί­οις διὰ τῆς ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ». 

Ἐ­δῶ βλέ­που­με νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται πο­λὺ βα­σι­κὲς ἀ­λή­θει­ες: α) Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πάρ­χει «πρὸ πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων» στὸ Πρό­σω­πο τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, β) εἶ­ναι ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη, για­τί ἀ­κό­μα δὲν εἶ­χε δη­μι­ουρ­γη­θεῖ ὁ κό­σμος καὶ ἔ­πρε­πε ὁ Θε­ὸς Λό­γος νὰ σαρ­κω­θεῖ ἐν χρό­νῳ, γ) τὰ πάν­τα ἐ­κτί­σθη­σαν διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ποὺ εἴ­ναι «εἰ­κὼν τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­ο­ρά­του» καὶ ὁ τε­λι­κὸς προ­ο­ρι­σμὸς τῆς ὕ­παρ­ξής μας καὶ δ) ἐ­γνω­ρί­σθη διὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ. 

Σή­με­ρα πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ἡ με­γά­λη ὑ­πό­σχε­ση τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, ποὺ εἶ­ναι ὁ ἐρ­χο­μὸς τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη ἦ­ταν ἡ ὑ­πό­σχε­ση γιὰ τὸν ἐρ­χο­μὸ τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο. Μᾶς ἀ­πε­κά­λυ­ψε μὲ ἀν­θρώ­πι­νο τρό­πο τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­οῦ στὸν κό­σμο. Ἡ κά­θο­δος τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀ­πε­κά­λυ­ψε τὸ πλή­ρω­μα τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ καὶ σω­σμέ­νου ἀν­θρώ­που.

Ὁ Χρι­στὸς χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὸ στοι­χεῖ­ο τοῦ νε­ροῦ γιὰ νὰ μᾶς πα­ρα­πέμ­ψει στὴ ζω­τι­κὴ ἐ­νέρ­γεια τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Τὸ «ὕ­δωρ τὸ ζῶν, δη­λα­δὴ αὐ­τὸ ποὺ χο­ρη­γεῖ τὴ ζω­ὴ στὸν ἄν­θρω­πο, εἶ­ναι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα. Κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ κό­σμου «πνεῦ­μα Θε­οῦ ἐ­πε­φέ­ρε­το ἐ­πά­νω τοῦ ὕ­δα­τος». Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀγ­κα­λιά­ζει ὁ­λό­κλη­ρο τὸν κό­σμο καὶ μὲ τὴν πνο­ὴ του ζω­ο­ποι­εῖ τὰ πάν­τα. Καὶ στὴ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ ἀν­θρώ­που γί­νε­ται ἀ­να­φο­ρὰ γιὰ «πνο­ὴ ζω­ῆς», μὲ τὴν ὁ­ποί­α ὁ Θε­ὸς ἐ­νε­φύ­ση­σε τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα στὸν ἄν­θρω­πο. Χω­ρὶς τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ὁ ἄν­θρω­πος δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νὴ καὶ ζων­τα­νὴ ὕ­παρ­ξη. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­νυ­ψώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὸ βι­ο­λο­γι­κὸ ἐ­πί­πε­δο στὸ χῶ­ρο τῆς ζω­ῆς τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ κό­σμος τῆς ἐ­πο­χῆς μας ὅ­μως δὲν πα­ρου­σι­ά­ζε­ται πρό­θυ­μος νὰ ἀ­πο­δε­χθεῖ τὶς ἀ­λή­θει­ες ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ἡ ἑ­ορ­τὴ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς. Ἡ ση­με­ρι­νὴ κοι­νω­νί­α, δυ­στυ­χῶς, υἱ­ο­θε­τεῖ ἀν­τι­πνευ­μα­τι­κὰ στη­ρίγ­μα­τα. Ἐν­θαρ­ρύ­νει τὴ δι­ά­σπα­ση τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σης καὶ ἐγ­κλω­βί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο στὸ ἀ­το­μι­κὸ ἐ­γώ. Ἡ τρα­γω­δί­α τοῦ ση­με­ρι­νοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ὅ­τι πι­στεύ­ει πὼς μὲ τὴ μο­να­ξιὰ του ἀ­μύ­νε­ται καὶ δι­α­σώ­ζει τὴν ἀν­θρω­πιά του, ἐ­νῶ στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τὴν κα­τα­δι­κά­ζει καὶ τὴν ἐ­ξον­τώ­νει. 

Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­πο­κα­θι­στᾶ τὴν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­γά­πης ἀ­νά­με­σα στὸ Θε­ὸ καὶ τοὺς ἀν­θρώ­πους. Μό­νον ἔ­τσι δι­α­λύ­ε­ται ἡ σύγ­χυ­ση καὶ ἡ δι­ά­σπα­ση καὶ ἀ­πο­κα­θί­στα­ται ἡ ἑ­νό­τη­τα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα μᾶς χα­ρί­ζει τὸ ζω­ο­ποι­ὸν ὕ­δωρ ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ρέ­ει ἡ χρη­στό­τη­τα, ἡ κα­λω­σύ­νη, ἡ ἀ­γα­θω­σύ­νη, ἡ ἀ­γά­πη. Κι ἔ­τσι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ζω­ο­ποι­εῖ τὰ ἀν­θρώ­πι­να πρό­σω­πα. 

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος δι­α­λύ­ει τὰ ἀ­βά­στα­χτα σκο­τά­δια τῆς ζω­ῆς μας, ὅ­ταν μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει: «Ἐ­γὼ εἰ­μι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου». Τὸ φῶς, ποὺ χα­ρί­ζει καὶ προ­ά­γει τὴ ζω­ή, εἶ­ναι ἡ κοι­νω­νί­α τῆς χρη­στό­τη­τας καὶ τῆς ἀ­γά­πης. Μᾶς τὴν προ­σφέ­ρει ὁ Κύ­ριος μὲ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, ποὺ «συγ­κρο­τεῖ ὅ­λον τὸν θε­σμὸ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας». Γι’ αὐ­τὸ καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι καὶ θὰ εἶ­ναι «τὸ στε­ρέ­ω­μα, ἡ κα­τα­φυ­γὴ καὶ ἡ σω­τη­ρί­α μας». Ἀ­μήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΥΡΟΥ (5 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΥΡΟΥ (5 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

“Ο άγιος Δωρόθεος ζούσε κατά τους χρόνους του βασιλιά Λικίνιου και ήταν επίσκοπος Τύρου. Επί των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, λόγω του διωγμού που επρόκειτο να ξεσπάσει, άφησε την οικία του και τον τόπο του και απήλθε στη Δυσσόπολη. Μετά την καταστροφή αυτών, πήγε στην Τύρο και κατεύθυνε την Εκκλησία του μέχρι την εποχή του Ιουλιανού του παραβάτη. Τότε ξαναπήγε στη Δυσσόπολη, όπου αφού συνελήφθη από τους άρχοντες του Ιουλιανού και υπέμεινε πολλά βασανιστήρια, σε βαθύτατο γήρας έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, προσφέροντας την ψυχή του στον Θεό την ώρα που έπασχε, σε ηλικία ήδη εκατόν επτά ετών. Άφησε διάφορα εκκλησιαστικά συγγράμματα και ιστορίες, στα ελληνικά και τα ρωμαϊκά. Διότι γνώριζε και τις δύο γλώσσες, από τη μεγάλη σπουδή του και την κλίση της φύσης του”.

Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος, όπως γίνεται συνήθως στην εκκλησιαστική υμνολογία, αξιοποιεί το όνομα του αγίου Δωροθέου, προκειμένου να τον τοποθετήσει από πλευράς πνευματικής: ο άγιος υπήρξε το δώρο του Θεού στην Εκκλησία για να βοηθήσει τους πιστούς στη σωτηρία τους, ο ίδιος προσφέρθηκε ως δώρο στον Θεό με την ασκητική του διαγωγή και το μαρτύριό του. ῾Αυτός που από την πλούσια αγάπη Του παρέχει τα δώρα ως Θεός σ᾽ αυτούς που έχουν ανάγκη, δώρισε εσένα, Δωρόθεε, σαν θεϊκό δώρο στην Εκκλησία, για τη φανερή σωτηρία των πιστών᾽(῾Σε ως θείον δώρον, Δωρόθεε, ο τα δώρα ως Θεός παρέχων πλουσία χρηστότητι τοις δεομένοις εις πιστών εναργή σωτηρίαν, τη Εκκλησία εδωρήσατο᾽) (ωδή θ´). ῾Πρόσφερες τον εαυτό σου, παμμακάριστε Δωρόθεε, ως καθαρότατο δώρο στον Θεό, με τον τέλειο βίο σου και το ιερό μαρτύριό σου᾽(῾Δώρον Θεώ, παμμάκαρ, σεαυτόν προσήξας καθαρώτατον, διά βίου τελείου και σεπτού μαρτυρίου, Δωρόθεε᾽) (ωδή α´). ῾Πρόσφερες τον εαυτό σου ως άγιο θεϊκό δώρο στον Δημιουργό, αφού προηγουμένως διέπρεψες στην άσκηση και ύστερα άθλησες με δύναμη στο μαρτύριο᾽ (῾Δώρον θείον άγιον σαυτόν προσήξας τω Κτίστη, πρότερον εν τη ασκήσει ενδιαπρέψας, ύστερον τω μαρτυρίω στερρώς αθλήσας᾽) (κοντάκιο).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

ΠΗΓΗ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ