Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Είμαστε τελικά αυτό που θα γίνουμε...

Ο ρυθμός της καθημερινότητας κατακτιέται δυστυχώς από μία γκρίζα μουντίλα. Οι άνθρωποι χάνουν την πνευματική τους σπιρτάδα και ξεθωριασμένοι κινούνται μέσα στις επιθυμίες και τα πάθη τους.
Ζωή και θάνατος διαδέχονται τα ερωτήματα περί θανάτου και ζωής. Όλοι αγωνιούν αλλά συγχρόνως μένουν και αναίσθητοι μπροστά στην αιωνιότητα. Οι ψυχές ρυμουλκούν το παρελθόν των λαθών χωρίς να θέλουν να το απολέσουν, λες και έχουν μία εξάρτηση απ’ αυτό.

Είναι φοβερό να βλέπει κανείς ανθρώπους οι οποίοι ζουν το «τώρα» χωρίς να θέλουν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους. Είναι λυπηρό να συναντάς ανθρώπους οι οποίοι φέρουν τα στίγματα της αμαρτίας πάνω τους χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για κάθαρση.

Η κοινωνία της ηδονής δυστυχώς δεν αφήνει περιθώρια για μετάνοια, δεν αφήνει να ξεφύγει κάποιος υπόδικος της αμαρτίας. Τους θέλει όλους δικούς της. Θέλει όλοι να ζούνε χωρίς να σκέφτονται ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής.

Η κοινωνία του «εγώ» μας μετατρέπει σίγα σιγά σε ανδρείκελά της. Όλα μεταβάλλονται προς το αφύσικο, αν και προβάλλονται φυσιολογικά.

Ακόμα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχει μεγάλη αλλοίωση.

Υπάρχει συνεχώς μία μιζέρια, κατάκριση, επιδειξιμανία, ρηχότητα. Άνθρωποι οι οποίοι στο όνομα του Χριστού διδάσκουν και κηρύττουν προκαλούν ταραχή, σύγχυση, λογισμούς, διαβολή, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να κρατηθούν στο προσκήνιο, αντί να μεταδίδουν ειρήνη, πραότητα, μετάνοια και συγχωρετικότητα.

Υπάρχουν ακόμα και οι χριστιανοί που συμμετέχουν στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας χωρίς όμως συναίσθηση. Δηλαδή συμμετέχουν από συνήθεια, λόγο «παράδοσης» χωρίς να συναισθάνονται τι κάνουν και που συμμετέχουν.
Βεβαίως υπάρχουν και άνθρωποι που όντως ζουν εν Χριστώ και μαρτυρούν με την παρουσία τους την Αλήθεια. Άνθρωποι που ίσως δεν τους υπολογίζουμε. Ταπεινοί χριστιανοί που ζούνε μέσα στην υπακοή, στην ταπείνωση και στην αγάπη.  Αυτοί είναι οι γνήσιοι εκφραστές της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο, κι ας μην κατέχουν κάποια θεσμική θέση μέσα στην Εκκλησία, κι ας περιφρονούνται από τους οφικιάλιους, κι ας θεωρούνται μωροί και «μικροί».

Είναι αλήθεια ότι ιδιαιτέρως οι ρασοφόροι πέφτουν στον μεγάλο πειρασμό της έπαρσης  και της «πνευματικής διαστροφής» όμως συγχρόνως πάλι από την τάξη των μοναχών και κληρικών αναδύονται μεγάλα γνήσια πνευματικά αναστήματα.

Κλήρος και λαός πολλές φορές ζει μέσα στην Εκκλησία σε μία υποβόσκουσα πνευματική νωθρότητα η οποία έχει ως αποτέλεσμα της ολέθρια αποξένωση από την γνησιότητα της Πίστεως και την δυναμική του « κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση».

Ο κόσμος της φθοράς και της πτώσης δυστυχώς φαίνεται ισχυρός όσο ποτέ.  Όπου όμως το κακό φάνηκε στο αληθινά τρομακτικό του μέγεθος, εκεί η Χάρις του Θεού το υπερκάλυψε. «Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. 5,20).

Η Αλήθεια διώκεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Τους εξωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας εύκολα κάποιος μπορεί να τους εντοπίσει, όμως οι εσωτερικοί είναι πιο επικίνδυνοι διότι φορούν το προσωπείο της ευλάβεια, της ευσέβειας και του ζήλου.

Δυστυχώς πολύ εύκολα κάνουμε διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ ηθικών και ανήθικων, μεταξύ καλών και κακών με βάση κάποιους δικούς μας ηθικούς κανόνες. Όμως αυτός ο διαχωρισμός είναι επιφανειακός, πρόχειρος και επιπόλαιος. Με βάση το πνεύμα των Πατέρων οι άνθρωποι διακρίνονται σε πνευματικά ασθενείς, σε θεραπευομένους και σε θεραπευμένους.

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους  άλλους, σαν αδελφούς που βρίσκονται σε ασθένεια, σε στάδιο θεραπείας και όχι σαν εχθρούς που πρέπει να ελέγξουμε, να συντρίψουμε και να αφανίσουμε.
Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς, οι χριστιανοί του σήμερα έχουμε συναίσθηση της ιδιότητάς μας αλλά και των δυνατοτήτων που μας χαρίζονται δια μέσου του μυστηριακού τρόπου της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο χριστιανός του σήμερα καλείται να δώσει την μαρτυρία της Αγάπης. Καλείται να αγαπήσει τον πλησίον του με την προοπτική της δικής του θεραπείας και της θεραπείας του άλλου.

Η Εκκλησία σαν μάνα αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους που προστρέχουν σ’ αυτήν. Δεν έχουμε λοιπόν δικαίωμα εμείς «οι άνθρωποι της Εκκλησίας» να τους αποκλείουμε, διότι ομοιάζουμε με εκείνους τους Φαρισαίους τους οποίους έλεγξε ο Κύριος λέγοντας: «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. 23,14).

Είναι χρέος όλων μας να δείξουμε την πόρτα της μετάνοιας σε όλους τους συνανθρώπους μας που με αγωνία αναζητούν λύτρωση από το σκοτάδι της οδύνης που συνοδεύει την πνευματική κατάπτωση.

Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο μέσα στο οποίο καλούμαστε να θεραπευτούμε και συγχρόνως να στηρίξουμε τους αδελφούς μας που ίσως πάσχουν από βαρύτερες ασθένειες. «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν»(Ρωμ.15,1).

Ο χριστιανός είναι ο ταπεινός άνθρωπος. Ο άνθρωπος που τρέχει να βοηθήσει τον άλλον όχι γιατί νομίζει ότι είναι κάποιος ικανός και άξιος, αλλά διότι αγαπά.

Πάντοτε η Εκκλησία διαμέσου των Αγίων της μας καλεί να ξεπεράσουμε τις μικρότητες της καθημερινότητας, τις κατακρίσεις, τον εγωισμό και να αγγίξουμε τις ηλιαχτίδες της συγχώρεσης, της χαράς, της ειρήνης και της αγάπης.
Όλα όσα κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν αντίκτυπο αιώνιο. Είναι λάθος να επενδύουμε στο μέλλον μας για να αρχίσουμε την εσωτερική μας μεταμόρφωση και την προσφορά μας στην μεταμόρφωση του κόσμου. Το μέλλον μας δεν υπάρχει για να επενδύουμε σ’ αυτό. Το «τώρα» μας υπάρχει και διαμορφώνει το αιώνιό μας.
Είμαστε τελικά αυτό που θα γίνουμε. Το τι θα γίνουμε όμως είναι αυτό το "τώρα" που επιλέγουμε.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: Με παρρησία...

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Για ποιους λόγους παραχωρούνται οι πειρασμοί

Γι΄αυτό παραχωρεί ο Κύριος στους αγίους, που τον αγαπούν, αιτίες για ταπείνωση και για συντριβή της καρδιάς, η οποία επιτυγχάνεται με επίπονη προσευχή, για να πλησιάσουν κοντά του με ταπείνωση. Και πολλές φορές τους προκαλεί φόβο με τα σωματικά παθήματα, και με ολισθήματα στις αισχρές και βρομερές ενθυμήσεις, με ονειδισμούς και προσβολές και ραπίσματα, και άλλοτε, με αρρώστιες και αδυναμίες σωματικές ή με τη φτώχεια, με έλλειψη των αναγκαίων για τη συντήρηση του σώματος και, ακόμη, με τρομερό φόβο και εγκατάλειψη, και με φανερό πόλεμο του διαβόλου. Μερικές φορές τους ανθρώπους του ο Κύριος τους κάνει να ταπεινωθούν και με διάφορα άλλα πράγματα. Όλα αυτά γίνονται, για να μη νυστάξουν και πέσουν στην αμέλεια, ή μπορεί να συμβαίνουν, για να βρει την ψυχική του υγεία ο αγωνιστής, την οποία έχασε εξαιτίας των αμαρτιών του, ή για να προφυλαχθεί φοβούμενος τα μελλοντικά δεινά. Ώστε η ανάγκη είναι που φέρνει τους πειρασμούς στους ανθρώπους και τους κάνει ωφέλιμους. Δε λέω όμως, ότι πρέπει ο άνθρωπος να χαυνωθεί με τη θέλησή του από τους αισχρούς λογισμούς, για να τους ενθυμείται και να βρει, έτσι, πρόφαση για ταπείνωση, ούτε λέω να ζητήσει να εισέλθει στους διάφορους άλλους πειρασμούς. Αλλά θέλω να πω ότι πρέπει ο άνθρωπος, ενώ κάνει το καλό, να είναι πάντοτε προσεκτικός, και να φυλάει την ψυχή του από την αμαρτία, και να συλλογίζεται ότι είναι κτιστός και, επομένως, εύκολα μπορεί να πέσει. Κάθε κτιστός (άνθρωπος) χρειάζεται τη δύναμη του Θεού να τον βοηθήσει, και όποιος χρειάζεται τη βοήθεια του άλλου, έχει κάποια φυσική αδυναμία. Και όποιος έχει συναίσθηση της ασθένειας και της αδυναμίας του, είναι ανάγκη να ταπεινωθεί και να ζητήσει, για να πάρει αυτό που του χρειάζεται απ΄αυτόν πού έχει να του το δώσει. Εάν λοιπόν από την αρχή ήξερε και έβλεπε την ασθένειά του, ποτέ δε θα τον έπιανε αμέλεια, και άμα δεν είχε αμέλεια, δε θα κοιμόταν ξένοιαστος, και δε θα παραδινόταν στα χέρια αυτών που τον πληγώνουν με τις θλίψεις, για να τον ξυπνήσουν τελικά από την αμέλειά του.
 
Λοιπόν, ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις πού τον βρίσκουν, και να κατηγορεί και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του, και να ξέρει ότι ο Κύριος, που τον αγαπά και τον φροντίζει, δε θα του παραχωρούσε τα λυπηρά, για να ξυπνήσει το νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. Ακόμη μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος έχει υπερηφανευθεί, οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι ας μην εγκαταλείψει το στάδιο και τον αγώνα, αλλ΄ ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό, δηλαδή να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί. Στο Θεό πού είναι η πηγή της δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. Αυτό να μην περάσει από το νου μας. Ας είναι δοξασμένο το όνομά του εις τους αιώνας. Αμήν. (85-6)
«Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου»

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

27 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου
ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 
Ἀριθμὸς 30
Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου
27 Ἰουλίου 2014
Ματθαίου θ΄ 27 - 35

Μεγάλα θαύματα ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Στὴ σημερινὴ εὐαγγελική περικοπὴ γίνεται λόγος γιὰ τὴ θεραπεία δύο τυφλῶν καὶ ἑνὸς κωφοῦ δαιμονιζομένου.

Πολὺ συχνὰ οἱ Εὐαγγελιστὲς ἀφηγοῦνται περιστατικὰ θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ δείξουν ὅτι στὸ πρόσωπό Του ἀποκαλύπτεται ἕνας νέος κόσμος, ἐκεῖνος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἕνας κόσμος ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς συνέπειές της.

Ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο προβάλλει εἶναι: γιατί ὁ Χριστὸς ἔκανε θαύματα; Μήπως τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ἀπαλλάξει ἁπλὰ κάποιους συνανθρώπους μας ἀπὸ τὴ δυστυχία τους; Ὅπως γνωρίζουμε ὁ Θεὸς Πατέρας μας, μᾶς προσκαλεῖ νὰ ἐγκολπωθοῦμε μία ζωὴ ἀγάπης καὶ ἐλευθερίας, ὀμορφιᾶς καὶ δημιουργίας. Ὅμως ἡ ἁμαρτία μὲ ὅλες τὶς φοβερὲς συνέπειές της, μπῆκε σὰν παράσιτο στὸν κόσμο, σηματοδοτώντας μία πορεία ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν καταστροφή. Τὰ πάθη, τὰ μίση, οἱ πόλεμοι, οἱ ἀσθένειες, εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ κυριαρχοῦν ἀπό τότε ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πλησίασε τὸν χῶρο τῆς ἁμαρτίας. Ἑπομένως, τὸ κακὸ δὲν εἶναι μία ἐπιφανειακὴ κατάσταση ἡ ὁποία περιορίζεται ἁπλὰ στὴν ἐκδήλωση κάποιας ἀσθένειας ἢ κάποιας δοκιμασίας. Ριζοβολεῖ στὸ βάθος τῆς ἁμαρτίας.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Χριστὸς προσφέρει γιατρειὰ σὲ ἀσθενεῖς μὲ τὴ θαυματουργία του, ὅπως καὶ στὶς περιπτώσεις ποὺ ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, φανερώνει ὅτι εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἐλευθερωτὴς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ τὸν καταδυναστεύει. Τοῦ προσφέρει μία βαθύτερη γιατρειὰ ποὺ τὸν ἀπαλλάσσει καὶ τὸν ἐλευθερώνει πλήρως ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὶς συνέπειές του. Τὸ βαθύτερο μήνυμα τῶν ὅσων ἐνεργεῖ ὁ Κύριος εἶναι ὅτι μπροστὰ στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, ξανοίγεται τώρα ὁ δρόμος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δυνατότητάς του νὰ εἰσέλθει στὴν αἰωνιότητα. Ὁ Χριστὸς σηματοδοτεῖ μία νέα πορεία ποὺ εἶναι πορεία νίκης ἐναντίον τοῦ κακοῦ καὶ τῶν δυνάμεών του, μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν θέλουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὰ σωτηριώδη μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ εἰσέλθουμε στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας. Μέσα στὴν πραγματικότητά της μποροῦμε νὰ ἐξασφαλίσουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς συνταγὲς ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴ βαθύτερη θεραπεία ποὺ ἀναζητοῦμε.

Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπελευθέρωσε, τότε γιατί ἀρρωσταίνουμε καὶ πεθαίνουμε, διερωτοῦνται πολλοί. Ἰσχυρὴ ἀπάντηση δίνουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ ὁποῖοι τονίζουν ὅτι τὸ κακό, ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος, ἡ δυστυχία καὶ ὁ θάνατος ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, μέχρι τὴν ὁριστικὴ κατάργησή τους ποὺ σηματοδοτήθηκε μὲ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου. Μέχρι τότε, μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν ὅλα αὐτὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὄχι μόνο δὲν μποροῦν νὰ τὸν ὑποδουλώνουν, ἂν ὁ ἴδιος βέβαια τὸ θέλει, ἀλλὰ ἀντίθετα οἱ ὁποιεσδήποτε δοκιμασίες στὴ ζωὴ προσλαμβάνουν νέο περιεχόμενο ποὺ μὲ τὴν ἀξιοποίησή του ἀντλοῦμε δύναμη καὶ βοήθεια ἀπὸ τὶς πηγὲς τῆς σωτηρίας.

Μὲ ἰδιαίτερη συμπάθεια καὶ ἀγάπη, ἑορτάζουμε καὶ τιμοῦμε σήμερα καὶ τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα. Πολλοὶ προστρέχουμε στὴ Χάρη του περιμένοντας νὰ μᾶς προσφέρει κάτι. Μέσα σὲ ἕναν κόσμο γεμάτο πόνο, ἀρρώστια καὶ θάνατο τιμοῦμε ἕναν θαυματουργὸ καὶ ἀνάργυρο ἰατρό. Καὶ στὴν ἐποχὴ του οἱ ἄνθρωποι λάμβαναν ἀπὸ τὸν Ἅγιο τὴ θεραπεία, ἀλλά καὶ σήμερα ἐμεῖς προστρέχουμε σ’ αὐτὸν γιὰ νὰ τὸν παρακαλέσουμε γιὰ τὴν ὑγεία μας καὶ τὴ ζωή μας.

Ὁ κόσμος μας εἶναι κόσμος πτώσης, ποὺ ἔχει δεδομένο τὸ θάνατο. Κι ἂν σήμερα εἴμαστε ὑγιεῖς, δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνει σὲ λίγο. Κι ἂν δὲν πεθάνουμε σήμερα, θὰ πεθάνουμε αὔριο. Ὅσο κι ἂν ζήσουμε, θὰ ἔχουμε κάτι ἀκόμη νὰ ἐπιθυμοῦμε γιὰ νὰ τὸ ζήσουμε, νὰ τὸ ἀπολαύσουμε, νὰ τὸ δοῦμε.

Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς χαρίζει τὴν ὑγεία, τὴ δύναμη ἢ τὴν ἀτελείωτη ζωὴ σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς μᾶς χαρίζει τὴν ἀθανασία, τὴν αἰωνιότητα. Τὰ προβλήματα, οἱ δυσκολίες, οἱ στεναχώριες μᾶς βοηθοῦν νὰ καταλάβουμε τὴν ἀδυναμία μας, νὰ ταπεινωθοῦμε, νὰ θυμηθοῦμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν προορισμό μας.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ πόνος καὶ οἱ δοκιμασίες στὴ ζωή μας, ἀπό τότε ποὺ ὁ Κύριος ἄνοιξε τὴν ὁδὸ τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ, μπορεῖ νὰ γίνονται ἀφορμὲς γιὰ νὰ ἀνακαλύπτουμε μέσα ἀπὸ τὶς φουρτοῦνες τὸ γαλήνιο λιμάνι τῆς σωτηρίας ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἡ πιὸ μεγάλη πρόκληση εἶναι νὰ γευθοῦμε κι ἐμεῖς τὰ ἀγαθὰ τῶν θαυματουργικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ γίνουμε δέκτες τῶν ἐλπιδοφόρων μηνυμάτων Του τὰ ὁποία πηγάζουν μέσα ἀπὸ τοὺς σωτήριους λόγους Του, ὅπως ἦταν καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀκούσαμε σήμερα: «Καὶ ἀνεώχθησαν αὐτῷ οἱ ὀφθαλμοί». Ἀμήν.
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Εφόσον μιλάς με Το Θεό !
 

 
Παππούλη χάρισε μας αυτή τη δύναμη  ...
Να εναποθέτουμε ολόκληρη τη ζωή μας Στα Χέρια Του !
Χωρίς να Τον πιέζουμε για τίποτα ...
μονάχα ν΄ αφηνόμαστε μ΄ εμπιστοσύνη...
Κι΄ Εκείνος σίγουρα ξέρει ...
 
Εύχομαι ένα όμορφο κι΄ ευλογημένο απόγευμα
σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής !
 

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Πώς να περιορίσουμε τον κίνδυνο των δασικών πυρκαγιών
Η χώρα μας στο σύνολό της καλύπτεται από δασικές εκτάσεις με ποικιλία ευαίσθητων οικοσυστημάτων. Αυτό σε συνδυασμό με τις κλιματολογικές συνθήκες (υψηλές θερμοκρασίες, ισχυροί άνεμοι) που επικρατούν τους θερινούς μήνες, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός πυριγενούς περιβάλλοντος. Οι δασικές πυρκαγιές που εκδηλώνονται κάθε χρόνο στη χώρα μας οφείλονται κατά μεγάλο μέρος στην ανθρώπινη αμέλεια. Με δεδομένο ότι οι πυρκαγιές ως φυσικό φαινόμενο θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και στο μέλλον, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις περιορίσουμε λαμβάνοντας όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα πρόληψης. Στο φυλλάδιο αυτό θα βρείτε μερικές χρήσιμες συμβουλές για την επίτευξη του στόχου αυτού

Για να μην προκαλέσουμε πυρκαγιά από αμέλεια
  • Δεν πετάμε ποτέ αναμμένα τσιγάρα όταν βρισκόμαστε στο δάσος. Το τσιγάρο αποτελεί την πρώτη αιτία πρόκλησης πυρκαγιάς από αμέλεια.
  • Δεν καίμε σκουπίδια ή ξερά χόρτα και κλαδιά στην ύπαιθρο.
  • Αποφεύγουμε τις υπαίθριες εργασίες που ενδέχεται να προκαλέσουν πυρκαγιά (οξυγονοκολλήσεις, χρήση τροχού ή άλλου εργαλείου που προκαλεί σπινθήρες).
  • Δεν ανάβουμε υπαίθριες ψησταριές κατά τους θερινούς μήνες εντός των δασών ή σε χώρους που υπάρχουν ξερά χόρτα.
Αν είστε κυνηγός ή εκδρομέας
  • Μην κάνετε χρήση φωτιάς όταν η θερμοκρασία είναι πάνω από 30o C. Είναι προτιμότερο να πάρετε μαζί σας έτοιμα τρόφιμα.
  • Ποτέ μην πετάτε αναμμένο τσιγάρο. Βεβαιωθείτε πριν απομακρυνθείτε ότι αυτό έχει σβήσει εντελώς.
  • Μην αφήνετε σκουπίδια στο δάσος. Υπάρχει κίνδυνος ανάφλεξης.
  • Σεβασθείτε τις απαγορευτικές πινακίδες πρόσβασης σε περιόδους υψηλού κινδύνου.
  • Μην κάνετε χρήση υπαίθριων ψησταριών.
Όταν οδηγείτε στο δάσος και ο κίνδυνος έναρξης πυρκαγιάς είναι υψηλός.
  • Ποτέ μην πετάτε αναμμένο το τσιγάρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
  • Ποτέ μην σταθμεύετε το όχημά σας σε σημεία που υπάρχουν ξηρά χόρτα. Ο καταλύτης των αυτοκινήτων διατηρείται υπερθερμασμένος για αρκετό χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σοβαρός κίνδυνος έναρξης πυρκαγιάς.
  • Έχετε υπόψη σας ότι οι σπινθήρες που προκαλούνται από την εξάτμιση όλων των τύπων των οχημάτων μπορούν να προξενήσουν πυρκαγιά.
Πως πρέπει να ενεργήσετε μόλις αντιληφθείτε μια πυρκαγιά.
  • Τηλεφωνήστε ΑΜΕΣΩΣ στο αριθμό κλήσης 199 και δώστε σαφείς πληροφορίες για την τοποθεσία και το ακριβές σημείο που βρίσκεσθε, καθώς και πληροφορίες για τη συγκεκριμένη θέση που βλέπετε την πυρκαγιά.
  • Περιγράψτε το είδος της βλάστησης που καίγεται.
  • Προσδιορίστε την κατεύθυνση της πυρκαγιάς.
  • Η κλήση στον αριθμό αυτό είναι χωρίς χρέωση τόσο από σταθερό όσο και από κινητό τηλέφωνο. Επίσης, στα καρτοτηλέφωνα δεν απαιτείται η εισαγωγή τηλεκάρτας. Σε περίπτωση που το κινητό τηλέφωνο μας δείχνει την ένδειξη «κλήσεις έκτακτης ανάγκης» ή «εκτός δικτύου» τηλεφωνείστε στο 112. 
H προστασία των δασών είναι υπόθεση όλων μας

Πηγή: www.fireservice.gr  
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ  ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας...

Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβατάκι του ο Γέροντας Πορφύριος και μου είπε:

- "Δεν μου λες, εδώ που κάθομαι εγώ, εσύ μπορείς να καθίσεις;"

- "Βεβαίως, Γέροντα", του απάντησα. "Πώς δεν μπορώ!"

- "Βρε, μου λέει έτσι όπως μιλούσε χαριτωμένα, τρελός είσαι; Θα πέσεις επάνω μου και θα σκάσω!"

- "Ε, ναι Γέροντα, πρέπει να σηκωθείτε εσείς για να καθίσω εγώ", συμπλήρωσα διορθώνοντας.

- "Α! μπράβο, μπράβο. Έτσι γίνεται και με την ψυχή μας απέναντι στον Χριστό και στον αντίχριστο. Όταν στην ψυχή μας είναι θρονιασμένος ο Χριστός, μπορεί να έχει θέση ο αντίχριστος;"

- "Όχι, Γέροντα"

- "Ε! Γι΄ αυτό, παιδί μου, σου λέω. Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας. Αν Τον είχαμε, δεν θα μας πλησίαζε ο διάβολος καθόλου.

Δυστυχώς όμως δεν προσέχουμε και μπαίνει μέσα ο τρισκατάρατος και ο Χριστός που είναι πολύ ευγενής, στέκεται στην πόρτα και χτυπάει. Αν Του ανοίξουμε μπαίνει μέσα.

Ενώ ο διάβολος μία τρυπούλα να βρει, χώνεται αδιάντροπα και άμα μπει δεν ξαναβγαίνει! Γι΄ αυτό χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη ζωή μας, ούτως ώστε να μη δίνουμε τόπο στο σατανά.

Πολλές φορές δεν προσέχουμε και είτε τον αναφέρουμε, είτε στέλνουμε στον διάβολο τα παιδιά μας ή τη γυναίκα ή τον άνδρα μας ή άλλους ανθρώπους..."

Από το βιβλίο "Πείρα Πατέρων 1", σ.92
Εκδόσεις συναξάρι

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

20 Ἰουλίου 2014 - Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου
ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμὸς 29
Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου
20 Ἰουλίου 2014
Ματθαίου  θ΄ 1 - 8
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ξεδιπλώνει μπροστὰ μας βασικὲς παραμέτρους ποὺ ἅπτονται τοῦ θέματος τοῦ πόνου στὴ ζωή μας καὶ κυρίως γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ στεκόμαστε ἀπέναντί του.

Ὁ πόνος, σύμφωνα μὲ τὴν πατερικὴ σκέψη, δὲν εἶναι κατὰ φύσιν κατάσταση. Προέκυψε στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης καὶ ἔκτοτε εἶναι συνυφασμένος μὲ τὴν ἴδια του τὴ ζωή. Ἀποκαλύπτεται στὴν καθημερινότητα μὲ διάφορες μορφὲς καὶ παραμονεύει σὲ κάθε του βῆμα. Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ δὲν ἐγκαταλείπει τὸ πλάσμα του, γιὰ νὰ τὸ ἀφήσει ἕρμαιο στὴν τραγικότητα τῆς ἀσθένειας, τοῦ πόνου καὶ τῆς δυστυχίας, ἀλλὰ διὰ μέσου τους εἶναι δυνατὸ νὰ ἀνιχνευθεῖ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γι’ αὐτὸ ὅμως εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει τὴν αὐθεντικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀκυρώνει τὴν τραγικότητα ὄχι μόνο τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ καὶ τοῦ θανάτου, ὡς τοῦ ἔσχατου σημείου ἐξαθλίωσης τοῦ προσώπου.
Αὐτὰ εἶναι τὰ βαθύτερα μηνύματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ διήγηση τῆς θεραπείας ἑνὸς παραλύτου. Ἡ δυστυχισμένη ἐκείνη ὕπαρξη ὁδηγεῖται μπροστὰ στὸν Χριστό, στὸν ἀληθινὸ ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων. Τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄλλοι συνάνθρωποί του ἦταν ὑγιεῖς, ὁ παράλυτος ἐκεῖνος βρισκόταν στὴν κλίνη τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου. Ὅλα γι’ αὐτὸν κυλοῦσαν μέσα σὲ μία τραγικότητα. Ὄνειρα, ἐλπίδες, προσδοκίες, εἶχαν συνθλιβεῖ καὶ κατακρημνιστεῖ. Σὲ μία τέτοια κατάσταση εὑρισκόμενος, ὁ παράλυτος ἦταν φυσικὸ νὰ διερωτᾶται μέσα ἀπὸ τὶς μεγάλες δόσεις πικρίας ποὺ γευόταν, γιατί ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτρέπει νὰ ὑποφέρει; Γιατί ὁ πόνος καὶ ἡ δυστυχία νὰ συνοδεύουν τόσο ἀσφυκτικὰ τὴ ζωή του; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔχει διαχρονικὸ, ἀλλὰ καὶ ἐπίκαιρο χαρακτῆρα καὶ ὑψώνεται βασανιστικὰ καὶ ἀδυσώπητα στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὁ καθένας ψάχνει γιὰ νὰ βρεῖ μία ἀπάντηση, ἡ ὁποία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ βάθος, τὴν οὐσία καὶ τὴν πεμπτουσία τῆς ζωῆς. Δὲν μπορεῖ νὰ περιορίζεται σὲ ἐπιφανειακὲς ἠθικιστικὲς ἢ ἀκόμα καὶ ψυχολογικὲς προσεγγίσεις, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μία ὑπαρξιακὴ τοποθέτηση, μὲ ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ περιεχόμενο.
Ἀφετηρία γιὰ τὴν σωστὴ κατανόηση τοῦ βαθύτερου περιεχομένου τῶν θλίψεων εἶναι ἡ παραδοχὴ ὅτι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν τὶς ἀρνήθηκε. Μάλιστα ὁ Κύριος διακήρυξε ξεκάθαρα ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε». Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων σημειώνεται χαρακτηριστικὰ ὅτι θὰ πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ πολλὲς θλίψεις. Σὲ κάποιες περιπτώσεις, ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει μία ἀρρώστια, μία δοκιμασία, ἕναν πόνο, ὄχι βέβαια γιὰ νὰ τιμωρήσει ἀλλὰ γιὰ νὰ παιδαγωγήσει καὶ ἐξαγιάσει τὰ ἀγαπημένα του παιδιά. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τονίζουν ἐμφαντικὰ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν δοκιμάζεται παραμένει ἄπειρος καὶ ἀνώριμος στὴ ζωή του. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ δοκιμάζεται γίνεται ὅπως τὸν χρυσὸ ποὺ καθαρίζεται καὶ λαμπικάρεται μέσα στὴ φωτιά. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς διαβεβαιώνει ὅτι κάθε πιστὸς ποὺ διαθέτει πνευματικὸ καρπό, κλαδεύεται ὅπως τὸ κλῆμα γιὰ νὰ καρποφορήσει ἀκόμα πιὸ πολύ. Ἀκόμα, δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ οἱ θλίψεις στὴ ζωὴ λειτουργοῦν ὡς ἕνα ξύπνημα ἀπὸ ἕναν πνευματικὸ λήθαργο. Μεταβάλλονται τότε σ’ ἕνα πνευματικὸ γύμνασμα τῆς ψυχῆς. Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν εἶναι ἂν θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ θλίψεις καὶ δοκιμασίες ἀλλὰ πῶς στεκόμαστε ἀπέναντί τους. Μποροῦμε ἐδῶ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἐνῶ πέρασε μέσα ἀπὸ συμπληγάδες δοκιμασιῶν, ὄχι μόνο δὲν βαρυγκώμησε ἐναντίον τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ μὲ ὑποδειγματικὴ ὑπομονὴ καὶ βαθιὰ πίστη ἔλεγε: «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».
Ὁ πόνος καὶ ἡ θλίψη, ἀπὸ μία ἄλλη σκοπιά, εἶναι στοιχεῖα ποὺ ρίχνουν ἀκόμα καὶ γέφυρες γιὰ νὰ πλησιάζουν πιὸ κοντὰ οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους. Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ βλέπουμε ὅτι ὑποφέρουν καὶ πονοῦν στὴ ζωή τους, χρειάζονται σὲ κάθε περίπτωση καὶ τὴ δική μας στήριξη. Ἐπιβάλλεται νὰ τοὺς πλησιάζουμε καὶ νὰ τοὺς βοηθᾶμε στὴ κατάστασή τους. Νὰ τοὺς συμπαραστεκόμαστε μὲ κάθε τρόπο. Αὐτό, ἄλλωστε, καταλείπουν ὡς ἰσχυρὸ παράδειγμα οἱ τέσσερις συνοδοὶ ποὺ περιέβαλαν μὲ ὑποδειγματικὴ ἀγάπη τὸν παράλυτο, παρὰ τὰ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ συναντοῦσαν ὅταν τὸν ὁδηγοῦσαν μπροστὰ στὸν Χριστό. Ποτὲ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀρνούμαστε τὴ βοήθειά μας σὲ συνανθρώπους μας, οἱ ὁποῖοι βυθίζονται στὴν ὀδύνη τοῦ πόνου καὶ τῆς δυστυχίας. Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας ποὺ ἡ οἰκονομικὴ κρίση καλπάζει, ἀφήνοντας πίσω της τὴ μιζέρια καὶ τὴν ἐξαθλίωση τῶν προσώπων, ἡ διάσταση αὐτὴ τῆς προσφορᾶς ἀποκτᾶ πολὺ μεγάλη σημασία.
Ἡ τραγικότητα τῆς σημερινῆς κρίσης ἑστιάζεται περισσότερο στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἄνθρωπος φαίνεται νὰ ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὰ ἴδια του τὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα σχεδὸν κατὰ κανόνα παραπέμπουν στὴν αὐτοθεοποίησή του. Μπροστὰ στὰ τραγικὰ ἀδιέξοδα στὰ ὁποῖα ἔχει βρεθεῖ, παραμένει ἀποψιλωμένος ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ ἀνήμπορος νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀληθινὴ ἀρχοντιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὅταν ἐμπιστευθεῖ τὴ ζωή του στὴ δύναμη τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰώβ, θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ μεταβάλλει τὸν πόνο σὲ μέσο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐλπίδα καὶ τὴ σωτηρία του. Ὁ πόνος, οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες μέσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας, προσλαμβάνουν ἕνα βαθύτερο νόημα καὶ περιεχόμενο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος διαθέτει πίστη καὶ ὑπομονή, ἀρετὲς ποὺ ἐγκολπώνεται μέσα ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τότε ὄχι μόνο δὲν λυγίζει μπροστὰ στὸν πόνο, ἀλλὰ αὐτὸς γίνεται πολλὲς φορὲς ἀφορμὴ καὶ γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἀρκεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ὅπως ὁ παράλυτός τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώξει νὰ συναντήσει Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ κακοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴν πιὸ αὐθεντικὴ γιατρειά. Κοντὰ σ’ Ἐκεῖνον, ὁ πόνος ἀποβάλλει τὴν τραγικότητά του καὶ μεταβάλλεται σὲ δρόμο λυτρωτικῆς πορείας. Ὅπως ὁ Ἰὼβ ἔτσι κι ἐμεῖς ἂς δείχνουμε ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἀληθινὸς πατέρας μας. Ἂς ἀναφωνοῦμε κι ἐμεῖς «εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» καὶ ὅταν διαθέτουμε τὴν ὑγεία μας, ἀλλὰ καὶ ὅταν πονοῦμε «ἐπὶ κλίνης ὀδύνης».
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ περίπτωση τοῦ παράλυτου ποὺ θεράπευσε ὁ Κύριος, βρίθει μηνυμάτων καὶ διδαγμάτων ποὺ κι ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ἐγκολπωθοῦμε στὴ ζωή μας. Ἀρκεῖ νὰ βάλουμε στὸ κέντρο της Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ δώσει πραγματικὴ θεραπεία στὶς κάθε λογῆς ἀσθένειες ποὺ μᾶς προσβάλλουν καθημερινά. Ἡ προσταγὴ «ἄρον σου τὴν κλίνην, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκον σου», μᾶς δίνει τὴ βεβαιότητα καὶ τὴ σιγουριὰ σ’ αὐτή μας τὴν πορεία. Ἂς μὴν λησμονοῦμε τὶς βασικὲς αὐτὲς ἀλήθειες. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Αγία Ελένη (Του Δρος Ανδρέα Φρ. Μιχαηλίδη, Ιατρού Ρευματολόγου)
Η Εκκλησία μας τιμά εκάστη 21η Μαΐου, τη μνήμη των αγίων Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης,  «της ευσεβείας θείους πυρσούς, και των Αποστόλων, θιασώτας και μιμητάς», όπως διαβάζουμε στο σχετικό Μεγαλυνάριο. Ο ευσεβής λαός μας περιβάλλει με βαθειά πίστη τους Αγίους και συμμετέχει σε πολλά προσκυνήματα, επικαλούμενο  τη χάρη  τους.

Αναπόσπαστο στοιχείο του ιερού χώρου στον οποίο ευρισκόμαστε σήμερα είναι και το αγίασμά του. Το αγίασμα  της Αγίας Ελένης στη Λευκωνιά, έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, ότι εκτός από την θεία χάρη που μεταδίδει στους πιστούς, να έχει και συγκεκριμένες θεραπευτικές ιδιότητες, γνωστές σε πολλούς κατοίκους της Χίου. Θεραπευτικές ιδιότητες που συνδέονται με παθήσεις του πεπτικού συστήματος. Τη χρήση του μάλιστα συνιστούσαν και πολλοί επιστήμονες ιατροί του νησιού μας. Στα περασμένα χρόνια, οπότε η χρήση των φαρμάκων ήταν εξαιρετικά περιορισμένη, η Ιατρική χρησιμοποιούσε ανάμεσα σε άλλες τακτικές και την ποσιθεραπεία, τη χρήση δηλαδή των πηγαίων φυσικών υδάτων για θεραπευτικούς σκοπούς.
Είναι γνωστό το γεγονός ότι λαϊκή θεραπευτική παράδοση, κλάδος της πλούσιας Λαογραφίας του τόπου μας, πολλές φορές στηρίζεται στο θρησκευτικό στοιχείο, εδράζεται στην βαθειά πίστη του λαού μας.  Έτσι τιμούνται σε όλη την Ελλάδα, οι θεραπευτές άγιοι. Σ’ αυτούς εναποθέτει ο λαός μας τις ελπίδες του, για συγκεκριμένες παθήσεις στοn καθένα. Ακροθιγώς, εστιάζοντας στο νησί μας, θα αναφέραμε τους παρακάτω Αγίους Θεραπευτές του τόπου μας:
Αγία Ερμιόνη. Από παρετυμολόγηση του ονόματος, σχετίζεται με τους «αρμούς» αρθρώσεις του ανθρωπίνου σώματος. Έτσι θεωρείται ότι θεραπεύει τους ανθρώπους και κυρίως τα νήπια που παρουσιάζουν κινητική αστάθεια ή δυσκολία στη βάδιση.
Άγιος Αιμιλιανός. Από παρετυμολόγηση του ονόματος, σχετίζεται με την ομιλία των μικρών παιδιών. Οι μητέρες προστρέχουν στον Άγιο για να τα θεραπεύσει, όταν αυτά πάσχουν από δυσκολία στην ομιλία, δυσαρθρία, ψεύδισμα και άλλες διαταραχές του λόγου.
Αγία Υπακοή (Παναγία η Επίκοος). Από παρετυμολόγηση του ονόματος «Υπακοή», σχετίζεται με την απαιτούμενη υπακοή της οποία πρέπει να επιδεικνύουν οι νύφες προς τις πεθερές. Έτσι οι τελευταίες τις οδηγούσαν στη φερώνυμη εκκλησία έξω από τους Βαβύλους για να τις φωτίζει η Παναγία και έτσι να επιδεικνύουν τον απαιτούμενο σεβασμό προς αυτές.
Η Αγία Φωτεινή (Φωτά). Από παρετυμολόγηση του ονόματός της (Φωτεινή - φωτεινότης) θεωρείται προστάτης των οφθαλμών και της όρασης. Στην χάρη της κατέφευγε πλήθος πιστών απ’ όλο το νησί και κυρίως εκείνοι οι οποίοι παρουσίαζαν προβλήματα όρασης. Με το αγίασμα έπλεναν τα μάτια των ασθενών, αλλά και των υγειών για προφύλαξη από οφθαλμικές παθήσεις.
Η Αγία Παρασκευή, στη μνήμη της οποίας τιμάται μικρή εκκλησία κοντά στο Χαλκειός, θεωρείται και αυτή προστάτης των οφθαλμών και της όρασης.
Η Αγία Βάσσα, εκκλησία που βρίσκεται στην περιοχή του Κάμπου. Από παρετυμολόγηση του ονόματος θεωρείται προστάτης των «βασανισμένων», οι οποίοι την επικαλούνται για να τους ανακουφίσει από τα βάσανα.
Αγία Μυρόπη. Πρόκειται για το εκκλησάκι του Αγίου Ισιδώρου στην περιοχή του Σκαραμαγκά της πόλεώς μας. Το νερό από το πηγάδι που βρίσκεται κοντά στην εκκλησία τιμάται ως αγίασμα, διότι κατά την παράδοση εκεί είχε πεταχτεί η κεφαλή του Αγίου, μετά την θανάτωσή του. Από παρετυμολόγηση του ονόματος την Αγίας, πιστεύεται ότι το νερό από το πηγάδι αυτό «ημερεύει» τους πάσχοντες από διεγερτικά ψυχικά νοσήματα, ή τους μεθυσμένους. Από παρετυμολόγηση του ονόματος του Αγίου Ισιδώρου, το αγίασμα το χορηγούσαν και σε πάσχοντες από αδυναμία, αναιμία και άλλες ασθένειες, προκειμένου ο Άγιος να τους «σιδερώνει».
Ο Άγιος Μάμας προστάτης των ποιμένων. Στην εκκλησία του η οποία βρίσκεται στα Αφροδίσια στη Β. Χίο προσέτρεχαν οι ποιμένες προκειμένου να προστατεύσει τα ζώα τους, όταν επιζωοτίες αποδεκάτιζαν τα κοπάδια τους.
Ο Άγιος Τρύφωνας στα Σπηλάδια, προστάτης των περιβολιών και των γεωργών γενικότερα. Με τον αγιασμό της λειτουργίας η οποία τελείται την 1η Φεβρουαρίου, ραντίζονται τα κτήματα, προκειμένου να τους δώσουν καλή σοδειά.
Αλλά και στον προσφάτως αγιοποιηθέντα Άγιο Άνθιμο Βαγιάνο, προσέτρεχαν πολλοί Χιώτες, με ψυχικά κυρίως νοσήματα και ζητούσαν τη συνδρομή του
Το νησί μας είναι διάσπαρτο από εκκλησίες Αγίων, οι οποίοι περιλαμβάνονται στη χορεία των 20 Αγίων Αναργύρων: Των τριών συζυγιών των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού (των εκ Ρώμης, των εξ’ Ασίας και των εξ’ Αραβίας), του Αγίου Βλασίου, του Αγίου Θαλλελαίου, του Αγίου Παντελεήμωνος, του Αγίου Διομήδους, καθώς και του Αποστόλου και ιατρού Λουκά. Η ύπαρξη των ως άνω εκκλησιών και προσκυνημάτων υπογραμμίζει την βαθειά πίστη του λαού μας σ’ αυτούς.
Όμως δε πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είναι ο κορυφαίος ιατρός του ανθρωπίνου γένος. Ένα από τα κορυφαία χαρακτηριστικά της δράσεώς του ήταν και οι θεραπείες των διαφόρων νοσημάτων. Το Ιερό Ευαγγέλιο ασχολείται αναλυτικά με την υγεία του σώματος του ανθρώπου. Άλλωστε, ο Ιησούς είναι ο κατασκευαστής του, ενώ εμείς οι ιατροί απλά οι ερευνητές του. Αυτός γνωρίζει απόλυτα την κατασκευή του, επομένως τις παθήσεις του και άρα τη θεραπεία του. Εμείς οι ιατροί, κατά παραχώρησιν, έχουμε ενίοτε τη δυνατότητα της απλής κατανοήσεως κάποιων πτυχών των λειτουργιών του και να επεμβαίνουμε για την αποκατάστασή τους, όταν αυτές διαταράσσονται.
Ολοκληρώνοντας επιτρέψτε μου να αναφέρω τα λόγια ενός μεγάλου δασκάλου μου στο Πανεπιστήμιο: Όταν ένα σώμα γίνεται καλά, θεραπεύεται, έχουμε μια μικρή Ανάσταση. Μια πρόγευση, ένα Πρόδρομο της Μεγάλης Αναστάσεως που όλοι προσδοκούμε!  Νομίζω πως αξίζει, όλοι μας και ιδιαίτερα εμείς ο ιατροί, να φυλάσσουμε τα λόγια αυτά στην καρδιά και στο μυαλό μας.
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
 

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Χαιρετισμός Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου στήν ἒναρξη τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου γιά τά 75 ἒτη δράσεως τῶν Χιακῶν Σωματείων Ἀμερικῆς καί Καναδᾶ
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ κ. ΜΑΡΚΟΥ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Αἰσθήματα πατρικῆς ἀγάπης, χαρᾶς ἀλλὰ καὶ συγκινήσεως κατακλύζουν τὴν καρδιὰ μου αὐτὴν τὴν ἰδιαίτερη στιγμή, κατὰ τὴν ὁποία ἀτενίζω τὰ πρόσωπα τῶν ἀγαπημένων πνευματικῶν μου τέκνων, τῶν Χίων τῆς Ἀμερικῆς καὶ τοῦ Καναδᾶ.

Πάντοτε ὁ πατέρας μεριμνᾷ καὶ ἀγωνιᾷ γιὰ τὴν πορεία καὶ τὴν προκοπὴ τῶν παιδιῶν του, μὴ φειδόμενος κόπων καὶ μόχθων, θυσιῶν καὶ ἀγρυπνιῶν γι’ αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἀγάλλεται καὶ καυχᾶται ὅταν παρατηρεῖ τὴν ἐπιτυχῆ καὶ καλλίκαρπη ἀνέλιξη καὶ πρόοδό τους.

Χαίρομαι λοιπὸν διότι λόγος σημαντικὸς καὶ χρέος πατρικὸ ὁδήγησε τὰ βήματά μου κοντά σας. Εὑρίσκομαι ἐδῶ γιὰ νὰ συνεορτάσουμε τὰ 75 ἔτη δράσεως τῶν Χιακῶν Σωματείων σας καὶ νὰ γευθοῦμε πνευματικὰ μαζί τοὺς εὔχυμους καρποὺς τῆς ἀνωφερικῆς διαδρομῆς τοῦ χιακοῦ ἑλληνισμοῦ στὴν ἀμερικανική ἤπειρο, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ὁπωσδήποτε κοπιώδης μέσα ἀπὸ τοὺς νοητοὺς Λαιστρυγόνες καὶ τὶς ἀλλότριες Σειρῆνες τῆς ξενιτιᾶς.

Παρακολουθώντας τὴν ἀγωνιώδη πορεία τῶν μεταναστῶν ἀδελφῶν μας στὴν ἱστορική τους διαδρομή, παρατηροῦμε τὸν βαθμὸ ἀντιστάσεώς τους καὶ τὶς ἀντοχὲς τῶν πνευματικῶν ἀντισωμάτων τους στὶς ξένες ἐπιρροές, ἢ ἀκόμη καὶ τὸν βαθμὸ τῆς ἀφομοιώσεως ἢ τοῦ εἴδους τοῦ συμβιβασμοῦ τους, ἐν ὀλίγοις προσεγγίζουμε τὴν ψυχοσύνθεση καὶ τὴν πορεία τους μέσα στὴν οἰκουμενικότητα τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου, πάντοτε ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους μας .

Τρία στοιχεῖα, κατὰ τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο, ἀποτελοῦν τὰ χαρακτη-ριστικὰ ἑνὸς λαοῦ: τὸ «ὅμαιμον», τὸ «ὁμόγλωσσον» καὶ τὸ «ὁμόθρησκον».

Τὸ ὅμαιμον ἀναφέρεται στὴν κοινὴ καταγωγή, στὸ κοινὸ αἷμα, αὐτὸ ποὺ γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἀποτελεῖ τὸ καύχημά μας, τὸ διάδημα τῆς δόξας τοῦ ἔθνους μας. Αὐτὸ τὸ κοινὸ αἷμα ὁ λαός μας δὲν δίστασε ἀκόμη καὶ νὰ τὸ χύσει στοὺς ἡρωικούς, ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ἀγῶνες του, προκειμένου νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ ἀθάνατα ἰδανικά του. Καὶ αὐτὸ τὸ κοινὸ αἷμα ἀποτελεῖ τὸ συνεκτικὸ κρίκο τοῦ ἑλληνισμοῦ, ὁπουδήποτε καὶ ἂν ἔφτασε καὶ ἐμεγαλούργησε, ὅπως συνέβη καὶ συνεχίζει νὰ συμβαίνει καὶ ἐδῶ μὲ ἐσᾶς, στὴν Ἀμερική καὶ τὸν Καναδᾶ.

Τὸ ὁμόγλωσσον εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐπικοινωνίας μας, ἡ κοινή μας γλῶσσα. Ἡ περιάκουστη καὶ ἀδάμαστη ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἡ πλουσιότερη τοῦ κόσμου στὴν ἔκφραση τῶν συναισθημάτων, στὴν ἔκφραση τῆς δύναμης τοῦ ἀθανάτου ἑλληνικοῦ πνεύματος, ἀκόμη καὶ στὴν φανέρωση τῶν οὐράνιων ἀληθειῶν αὐτοῦ τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου. Αὐτὴ ἡ γλῶσσα, ποὺ στὴν πολυετῆ σας παρουσία καὶ ἐσεῖς ἐδῶ κρατήσατε ἀλώβητη, ἔγινε τὸ μέσο τοῦ ἐκπολιτισμοῦ ἄλλων λαῶν καὶ ἡ ὁλκάδα, ποὺ μετέφερε τὰ σωτηριώδη μηνύματα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Καὶ τὸ τρίτο στοιχεῖο εἶναι τὸ ὁμόθρησκον, ἡ κοινὴ πίστη στὸν ἕνα ἀληθινό Θεό. Αὐτὴ ἡ πίστη προσφέρει τὴν δύναμη γιὰ ἀγῶνες, καθίσταται ἀστείρευτη πηγὴ ἐλπίδος, καθίσταται λουτήρας ἀναγεννήσεως, χάριτος καὶ προσδοκίας. Τὶς ρίζες τοῦ δέντρου τῆς πίστεώς μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ ἡ Ἐκκλησία μας πότισε μὲ τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν της, ὥστε νὰ μείνει ἀκλόνητη, ἰσχυρή, ἁγνὴ καὶ ἀνόθευτη. Τὴν πίστη του ὁ Ἕλληνας τὴν μετέφερε παντοῦ, ὅπου κι ἂν ἔφτασε, ὁπουδήποτε κι ἂν πῆγε. Ἀπὸ αὐτὴν ἄντλησε δύναμη, γύρω ἀπὸ αὐτὴν συσπειρώθηκε καὶ σὲ αὐτὴν κατέφυγε, μέσα στὴν τύρβη τῶν ἀλλοτρίων πολιτισμῶν, τῶν διαφορετικῶν φυλῶν καὶ τῶν θρησκειῶν. Ἔτσι μικροὶ ἢ μεγαλύτεροι ὀρθόδοξοι ἱεροί ναοὶ ἀνηγέρθησαν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἡ φλόγα τῆς κανδήλας ἐνώπιόν τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Μητέρας Παναγίας δὲν ἔσβησε, καὶ τὸ λιβανωτό, μαζὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ λαλιὰ τοῦ Εὐαγγελίου, κατέστη ἡ παρηγοριὰ τοῦ ἀπόδημου, τὸ κλέος καὶ τὸ καύχημά του.

Ἀγαπητά μου παιδιά, εἶσθε ἄξιοι κάθε ἐπαίνου, διότι σήμερα, τόσα χρόνια μετὰ ἀπὸ τὰ πρῶτα ὀργανωμένα βήματα τῶν πατέρων σας σὲ αὐτὴν τὴν εὐλογημένη ἤπειρο, κρατᾶτε τὴ σκυτάλη τῆς ἱστορίας ἀκλόνητη καὶ συνεχίζετε τὴν παρακαταθήκη τους ἀνόθευτη.

Καυχᾶται ἡ Χίος μας γιὰ ἐσᾶς. Καυχᾶται καὶ ὁ πνευματικός σας Πατέρας γιὰ τὰ τέκνα του, διότι ὡς ἄξιοι συνεχιστὲς τῶν προγόνων σας ὄχι μόνον δὲν μειοδοτήσατε, ἀλλὰ προχωρήσατε ἀκόμη περισσότερο, προοδεύσατε, μεγαλουρ-γήσατε καὶ συνεχίζετε νὰ μεγαλουργεῖτε χωρὶς νὰ ἀπεμπολήσετε τὸ πατρῷο ἐθνικὸ φρόνημα καὶ τὴν ζωηφόρο πίστη μας.

Ἐμπιστευθεῖτε τήν ἀσφάλεια πού ἐγγυῶνται ἡ ἐμπνευσμένη οἰακοστροφία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Ἀρχιεπισκοπο Ἀμερικῆς κ. Δημήτριο καί ἡ ἀγάπη, ἡ ἀδιάλειπτη μέριμνα καί ἡ ἐπιστασία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου.

Ἐμεῖς σᾶς καμαρώνουμε καί παρακαλοῦμε τόν Θεό νά σᾶς σκέπει, νά σᾶς εὐλογεῖ, νά σᾶς στηρίζει καί νά κατευθύνει τά βήματά σας «εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν». Ἡ Ἁγία Μαρκέλλα καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Χίου νὰ πρεσβεύουν στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό νὰ σᾶς δυναμώνει καὶ νὰ σᾶς βοηθεῖ.

Ἀδελφοί μου,

Νὰ θυμᾶσθε πάντοτε ὅτι ἡ ζωὴ καὶ ἡ πορεία ὅλων μας, ἀτομικὴ καὶ συλλογική, ἐξαρτᾶται καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ διέπων τὰ πάντα. Ἐσεῖς καλεῖσθε νὰ παραμείνετε ἀγωνιστὲς καὶ φρυκτωροί τῶν ἑλληνορθοδόξων ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν τῆς φυλῆς μας στὸν παρόντα αἰῶνα, στὴν σύγχρονη καὶ διαρκῶς μεταβαλλόμενη παγκόσμια κοινωνία, ὡς τίμια μέλη τῆς ὁμογένειας, ἀγωνιζόμενοι μὲ σύνεση, μὲ ἀδελφοσύνη, μὲ πνεῦμα ἀλληλοεξυπηρετήσεως καὶ αὐτοθυσίας, τίμιοι μὲ τὸν ἑαυτό σας, τίμιοι μὲ τὴν ἱστορία, τίμιοι μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ καλύτερη ἀπόδοση τοῦ χρέους πρὸς τοὺς πρώτους πατέρες σας ποὺ κατέφθασαν ἐδῶ, ἀλλὰ καὶ ὁ ἔπαινος τῶν ἐπιγόνων πρὸς ἐσᾶς.

«Ὁ δὲ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως» νὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Προσευχή για την Παναγία

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Δέσποινα Παντευλόγητε, Ὑπέραγνε Παρθένε,
Παράδεισε Πανθαύμαστε, Κῆπε Καλλωπισμένε,
Σέ δυσωπῶ, Πανάχραντε, χαρίτωσον τό νοῦν μου,
κατεύθυνον τάς σκέψεις μου, φώτισον τήν ψυχήν μου.
 
Κόρη με ποίησον ἀγνόν, πρᾶον, σεμνόν, ἀνδρεῖον,
ἡσύχιον καί κόσμιον, εὐθύν, ὅσιον θεῖον,
ἐπιεικῆ, μακρόθυμον, τῶν ἀρετῶν δοχεῖον,
ἄμεμπτον, ἀνεπίληπτον, τῶν ἀγαθῶν ταμεῖον.
 
Δός μοι σοφίαν, σύνεσιν καί μετριοφροσύνην,
φρόνησιν καί ἁπλότητα καί ταπεινοφροσύνην.
 
Δός μοι νηφαλιότητα, ὄμμα πεφωτισμένον,
διάνοιαν ὁλόφωτον, πνεῦμα ἐξηγνισμένον.

Ἀπέλασον τήν οἴησιν, τήν ὑπερηφανίαν,
τόν τύφον, τήν φυσίωσιν καί τήν ἀλαζονείαν,
τήν ὕβριν, τό ἀγέρωχον, τήν ὑψηλοφρονύνην,
γλῶσσα μεγαλορρήμονα, ἰσχυρογνωμοσύνην.
Τήν ἀστασίαν τήν φρικτήν, τήν περιττολογίαν,
τήν πονηρίαν τήν πολλήν, καί τήν αἰχρολογίαν.
 
Χάρισαί μοι, Πανάχραντε, τήν ἠθικήν ἀνδρείαν,
τό θάρρος, τήν εὐστάθειαν, δός μοι τήν καρτερίαν.
 
Δός μοι τήν αὐταπάρνησιν, τήν ἀφιλαργυρίαν,
ζῆλον μετ’ ἐπιγνώσεως καί ἀμνησικακίαν.

Δός μοι ἀκεραιότητα, εὐγένειαν καρδίας,
πνεῦμα εὐθές, εἰρηνικόν, καί πνεῦμα ἀληθείας.

Φυγάδευσον, Πανάχραντε, τά πάθη τῆς καρδίας,
τά πολυώνυμα, Ἀγνή, τῆς ἠθικῆς δειλίας.

Τήν ἀνανδρείαν τήν αἰσχράν,
τό θάρρος, τήν δειλίαν,
τήν ἀτολμίαν τήν δεινήν καί τήν ἀπελπισίαν.

Ἄρον μοι, Κόρη, τόν θυμόν καί πᾶσαν ραθυμίαν,
τήν ἀθυμία, τήν ὀργήν, ὡς καί τήν ὀκνηρίαν.

Τόν φθόνον, τήν ἐμπάθειαν, τό μίσος, τήν κακίαν,
τήν μήνιν, τήν ἐκδίκησιν καί τήν μνησικακίαν.

Τήν ἔριδα τήν εὐτελῆ καί τήν πολυλογίαν,
τήν γλωσσαλγίαν τήν δεινήν καί τήν βωμολοχίαν.

Δός μοι, Παρθένε, αἴσθησιν, δός μοι εὐαισθησίαν.

Δός μοι συναίσθησιν πολλήν καί εὐσυνειδησίαν.

Δός μοι, Παρθένε, τήν χαράν Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Δός μοι εἰρήνην τῇ ψυχῇ, εἰρήνην τοῦ Κυρίου.

Δός μοι ἀγάπην, ἔρωτα θεῖον, ἐξηγνισμένον,
πολύν, θερμόν καί καθαρόν καί ἐξηγιασμένον.

Δός πίστιν ζῶσαν, ἐνεργόν, θερμήν, ἀγνήν, ἁγίαν,
ἐλπίδα ἀδιάσειστον, βεβαίαν καί ὁσίαν.

Ἄρον ἀπ’ ἐμοῦ, Παρθένε, τόν κλοιόν τῆς ἁμαρτίας,
τήν ἀμέλειαν, τήν μέθην, τήν ἀνελεημοσύνην,
τά κακάς ἐπιθυμίας, τήν δεινήν ἀκολασίαν,
γέλωτας τῆς ἀσελγείας καί τήν πᾶσαν κακουργίαν.

Σωφροσύνην δός μοι, Κόρη, δός ἐγκράτειαν, νηστείαν,
προσοχήν καί ἀγρυπνίαν καί ὑπακοήν τελείαν.

Δός μοι προσοχήν ἐν πᾶσι καί διάκρισιν ὀξείαν,
σιωπήν καί εὐκοσμίαν, καί ὑπομονήν ὁσίαν.

Ἐπιμέλειαν παράσχου, Δέσποινα, πρός ἐργασίαν,
πρός τελείωσιν καί ζῆλον ἀρετῶν πρός γυμνασίαν.

Τήν ψυχήν μου, τήν καρδίαν καί τόν νοῦ μου, Παναγία,
τήρει ἐν ἁγιωσύνῃ, φύλαττε ἐν παρθενίᾳ.

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ